“لازمه گفتگو، درست شنیدن است”؛ … پس اگر این مهارت را یاد بگیریم خیلی خیلی می تواند به ما کمک کند تا مشکلات یا چالش هایی که برای ما در زندگی پیش می آید را بهتر درک کنیم و در نتیجه زود موضع نگیریم و قضاوت نکنیم.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: گفتگو یا بگو مگو

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1404/3/19

ابتدا تولد 8 سالگی مسافر هادی و همسفر یار احمدی و تولد 7 سالگی مسافر میثم و همسفر زیلایی را خدمت این عزیزان و کل جمعیت سروج تبریک عرض میکنم.

گفتگو؛ به معنای تبادل نظر و اطلاعات، میان دو یا چند نفر که بتوانیم افکار و گفتار و احساسات خود را به اشتراک بگذاریم، نه اینکه تحمیل کنیم.

به عبارتی گفتگو، از گفت + گو تشکیل شده است، یعنی بگویم و بعد گوش کنم تا طرف مقابل بگوید یا صحبت کند، و در این شرایط است که ما می توانیم نظرات و دیدگاه خود را به اشتراک بگذاریم، که اگر هم پذیرفته نشد ناراحت یا دلخور نشویم.

تأثیر گفتگو در زندگی ما چیست؟

1- باعث تقویت روابط اجتماعی ما اعم از همسر، خانواده، محل کار، تشکیلات و…. می شود.

2- آمادگی و ایجاد بستر در خود، برای یاد گیری نظرات و ایده های جدید از سوی دیگران.

“لازمه گفتگو، درست شنیدن است”؛ و چون ما از کودکی در خانواده هایی بزرگ شده و پرورش پیدا کرده ایم که یا یک نفر حاکم بوده ،یا همیشه تنش بین بزرگان بوده است، بنابراین هیچ وقت شنیدن و گوش دادن را یاد نگرفتیم، و آموزشی هم در این زمینه نبوده است، به همین علت ما هم همین روال را در زندگی های خود پیش گرفتیم

پس اگر این مهارت را یاد بگیریم خیلی خیلی می تواند به ما کمک کند تا مشکلات یا چالش هایی که برای ما در زندگی پیش می آید را بهتر درک کنیم و در نتیجه زود موضع نگیریم و قضاوت نکنیم.

تفاوتهای بین گفتگو و بگو مگو:

1-“یکی از بزرگترین حسن های گفتگو گوش دادن فعال است” یعنی بدون اعمال نظر و پیش زمینه ذهنی، صحبت های طرف مقابل را می شنویم برای فهمیدن نه جواب دادن و حرف او را قطع نمی کنیم.

2- در گفتگو صحبت ها را بعد از گوش دادن، کامل تجزیه و تحلیل میکنیم، اما در بگو مگو در ذهن خود تعبیر و تفسیر می کنیم و این دو با هم متفاوت است.

3- در گفتگو هیچ کس بازنده نیست، ولی در بگو مگو به دنبال این هستیم بازنده نباشیم، به این دلیل به تنش و چالش کشیده می شود و نمی توانیم آن را خاتمه بدهیم

4- خروجی گفتگو رسیدن به تفاهم یا فهم مشترک، حس خوب، سلامتی جسم، نزدیک شدن به حقیقت وجود دارد، اما خروجی بگو مگو حس آلوده، دید منفی، تنش، نپذیرفتن واقعیت، قضاوت، مقایسه و… است، چه در خانواده، چه در تشکیلات، و چه در محل کار؛

اینکه در خانواده ها تفاهم نیست، به این خاطر است که نمی توانند گفتگو کنند، چون دوست ندارند بشنوند و می خواهند حرف خودشان را تحمیل کنند، در صورتی که اگر ما گفتگو کردن را یاد بگیریم دیگر اصرار نداریم طرف مقابل آن چیزی که می گوییم را بشنود، چون طبق صحبتهای گذشته، عمیق ترین بلوغ فکری انسان زمانی است که بفهمد نمی تواند کسی را تغییر دهد.

5- در گفتگو یک حریم و احترام وجود دارد که در آن فرصت می دهیم صحبت طرف مقابل تمام شود، و حریم گفت و شنود شکسته نمی شود.و فرقی ندارد در جمع باشد یا بین دو نفر؛ اما در بگو مگو هیچ گونه حرمتی رعایت نمی شود و به راحتی صحبت طرف مقابل را قطع و ضایع می کنیم؛ به همین علت در جلسات، حتی اگر مهمانی در جلسات باشد ما بعد از تمام شدن صحبت های جلسه و مشارکتها خوش آمدگویی را انجام می دهیم تا حرمت کلام حفظ شود و تمرین گفتگو کردن را داشته باشیم.

6- در گفتگو ما به منطقی می رسیم که تشخیص می دهیم سکوت کنیم، حتی در عملکرد خود، یعنی اگر برای کاری تلاش کردم و نشد، رها کنم و خودم را عذاب نمی دهم، اما در بگو مگو تحت هر شرایطی اصرار دارم به هدف برسم تا بازنده نشوم.

7- با تمرین گفتگو به مرور قدرت تکلم پیدا میکنیم و مطمئناً  کلام ما تأثیر گذار می شود. اما در بگو مگو هیچ وقت این اتفاق نمی افتد، و علاوه بر آن بدن اسیدی می شود و به بیماریهای مختلفی دچار می شویم.

در پایان باید بگوییم،”گفتگو یک هنر است” و جناب مهندس دژاکام روشهایی را برای رسیدن به این هدف در جلسات لژیون ها، گوش کردن سی دی و نوشتن تکالیف و… طراحی کردند، تا گفتگو کردن را تمرین کنیم و به درک بیشتر مطالب برسیم و برای همین تأکید می شود که سر لژیون ها زیاد صحبت نکنند، بلکه بیشتر بشنوند، و افراد گفتگو و مشارکت کنند، چون ما برتر از بقیه نیستیم و فقط به عنوان تابلوی راهنما در جلسات هستیم که دیگران در جلسات الگو برداری کنند و از تجربیات ما در این مسیر استفاده کنند، و با صحبت کردن زیاد ارزش تابلو را از بین می بریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: حسین(ا)- حسین(ن)- محمد(ن)- میثم1- علیرضا2- حسین(ک)-

همسفران: کشاورز- باقری1- سبحانی- نوروزی- موسوی