اولین وظیفه رهجو احترام به راهنماست. حضرت علی(ع) می‌فرمایند: هر کس به من کلمه‌ای بیاموزد مرا بنده خود ساخته است. و با همین، کلمه‌، کلمه هاست که راهنما به ما آموزش می‌دهد و ما را در مسیر تغییر قرار می‌دهد. راهنما در مسیر صراط مستقیم حرکت می‌کند، چون عمر خودش را بدون هیچ چشم داشتی و با تمام وجود برای رهجو می‌گذارد و تمام تلاشش این است که یک نفر که از در وارد می شود، به درمان برسد.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: وظایف راهنما و رهجو

استاد: مسافر سفر دوم هادی

تاریخ:شنبه ۱۴۰۴/۲/۱۳

جا دارد هفته راهنما و روز معلم را خدمت کاشف بیماری اعتیاد، جناب آقای مهندس حسین دژاکام، و همچنین خدمت جناب آقای مفتون، بنیانگذار درمان بر اساس علائم بالینی، و تمام راهنمایان عزیزی که از روز اول تاکنون با تفکر سروج پیمان بستند و این وظیفه مهم را انجام دادند تبریک و تهنیت عرض می نمایم. انشاالله که بتوانیم قدردان این عزیزان باشیم.

امروز می‌خواهیم بررسی کنیم راهنما و رهجو هر کدام چه وظایفی دارند؟

راهنما، کسی است که راه را نشان می‌دهد، و رهجو جوینده راه است.

هر تشکل و مجموعه ای باید دارای هدف باشد. تشکیلات سروج هم برای رسیدن به درمان و رهایی و آزاد شدن از بند اعتیاد و بندهای شیطانی دیگر پروتکل مشخصی دارد. پروتکل، مجموعه قوانین و باید و نبایدهایی است که من باید انجام بدهم تا رهجو بشوم. این تفکر طبق سال‌ها تجربه و بر اساس همکاری و اعتماد و احترام به اینجا رسیده است و توانسته حدود ۲۰ سال پابر جا بماند.

پروتکل درمان شامل سه ضلع 1- دارو، 2- زمان و 3- آموزش گرفتن و کاربردی کردن است. کسی که برای درمان ارزش قائل باشد، جلسات را مستمر و ادامه دار می آید، آموزش می گیرد وآن را کاربردی می کند، اگر کسی در جلسات موفق نبوده، قطعاً یکی از رأس‌های پروتکل درمان را رعایت نکرده، یا زمان را که متناسب با تخریب هر شخصی است در نظر نگرفته، یا مقدار و زمان مشخص دارو را رعایت نکرده، و یا آموزش نمی‌ گرفته و یا اگر آموزش را گوش کرده، فقط در حد اطلاعات بوده و کاربردی نکرده است.

وظایف رهجو:

۱-اولین وظیفه رهجو احترام به راهنماست. حضرت علی(ع) می‌فرمایند: هر کس به من کلمه‌ای بیاموزد مرا بنده خود ساخته است. و با همین، کلمه‌، کلمه هاست که راهنما به ما آموزش می‌دهد و ما را در مسیر تغییر قرار می‌دهد. راهنما در مسیر صراط مستقیم حرکت می‌کند، چون عمر خودش را بدون هیچ چشم داشتی و با تمام وجود برای رهجو می‌گذارد و تمام تلاشش این است که یک نفر که از در وارد می شود، به درمان برسد.

۲- رهجو باید حرف گوش کن باشد؛ چه مسافری که تکلیف نمی‌نویسد و چه مسافری که حتی تکالیف خود را با خط خوب و زیبا و منظم می‌نویسد ولی متاسفانه در عملکرد کار خودش را انجام می‌دهد، هر دو حرف گوش نمی‌کنند و در نهایت از درمان خارج می شوند.

۳- رهجو باید با راهنما صادق باشد؛ گفتن علائم بالینی به راهنما با صداقت و بدون هیچ ترسی از قضاوت راهنما باشد، چون راهنما با رهجو مشکل و یا خصومت شخصی ندارد و اگر مثلاً به او سه روز قطعی می‌دهد ‌می خواهد بداند رهجو چرا بدنش دارو را جذب نمی‌کند و تمام تلاش و هدفش این است که رهجو به درمان برسد.

۴- رهجو باید برای خودش و جلسه مفید باشد؛ اگر کسی خودش را تافته جدا بافته دانست و گفت من با بقیه فرق دارم ‌و مثلاً من به ۵۰ روز یک سی سی رسیده‌ام، من سفر دومی شده‌ام، و… بداند خودش را مهم دانسته و سقوط می‌کند، چنین کسی در تله می‌افتد و مطمئناً شکار می‌شود.

اینجاست که راهنما بر حسب وظیفه، تله‌ها را به رهجو نشان می دهد، چراغ قوه می گیرد تا رهجو، پایش را نیم متر جلوتر بگذارد و بتواند از تله بیرون بیاید. ولی کسی که حرف گوش کن نباشد، دست و پا می‌زند و می‌گوید من جایم خوب است، من خودم بهتر و بیشتر می‌دانم و نهایتاً در تله می ماند.

وظایف راهنما آموزش دادن بر اساس متون جلسات، قوانین و حرمت‌های جلسه، بدون اعمال سلیقه شخصی است.

راهنما نباید رهجو را شخص گرا پرورش بدهد. راهنما باید رهجو را متعهد تربیت کند. اگر اول نسبت به جسم خود و بعد نسبت به پروتکل درمان متعهد باشیم، دیگر به دنبال دور زدن دیگران و کم و زیاد کردن میزان دارو نیستیم. کسی که نسبت به خود و درمانش متعهد شد، بعد می‌تواند نسبت به خانواده و محیط کار و اجتماع نیز متعهد باشد. کسی که تکالیفش را درست و به موقع نمی‌نویسد، یعنی هنوز به درمانش متعهد نشده‌ است.

ممکن است راهنما با رهجو رفتاری بکند که دردش بیاید، هر جایی که راهنما با تو رفتاری کرد که دردت گرفت بدان از روی دوست داشتن و برای رشد تو است، با نقد یا تذکر راهنما، ممکن است هزاران فکر به نظر رهجو برسد که مثلاً با من لج دارند، نمی‌خواهند من درمان بشوم، و… ولی همین دردها و سختی‌ها است که ما را رشد می‌دهد و ساخته می‌شویم.

رابطه‌ بین راهنما و رهجو بر مبنای عمل سالم است. راهنما به رهجو آموزش صداقت می‌دهد و عمر خودش را بدون دریافت مبلغی و بدون چشمداشت صرف درمان رهجو می‌کند. هر جایی که من جوینده راه نبودم و متوقف شدم و به دنبال آموزش گرفتن نبودم، بدانم که رهجو نیستم تا زمانی رهجو هستم که همواره به دنبال آموزش گرفتن و کاربردی کردن آن باشم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: سعید- یوسف- جعفر- حجت- حمید- علیرضا ۲- علی- محسن

دلنوشته به مناسبت هفته راهنما

دلنوشته مسافر یوسف:

خوشبختی یعنی در مسیر زندگی تو، انسان‌های خوب قرار بگیرند و این انسان‌ها می‌توانند معلمی خوب و یا دوستان خوبی باشند، که من از خدا طلب کرده‌ام و خداوند آدرس این مکان را به من داد، و لطف از این والاتر که خداوند برگزید و تو را لایق این مسیر درست دانست و در این مسیر دوستانی یافت کنی که قبلاً نداشتی،و اکنون داری دوستانی از جنس عشق،

پس من مسافر خداوند را ابتدا شکر می‌کنم که راه را نشان من داد و سپس تفکری که بستر را برای من آماده کرد، تا به سمت روشنایی حرکت کنم پس وظیفه خود می‌دانم که این روز باشکوه را به راهنمای اول جناب مهندس حسین دژاکام و شما که این مسیر را درست پیمودید و نشان من و الگوهای من دادید تبریک بگویم،به جناب آقای مفتون با قلب ناخلف گذشته ام نه،که با قلب اکنون خود و با زبانی که از روی صداقت سخن می‌گوید می‌گویم روزت مبارک و امیدوارم هر چند که بی‌نیازی از همه عالم ولی به آنچه که آرزوی شما است از دعای خیر مادران و پدران ما برسید راهنمای عزیزم روزت مبارک.

دلنوشته مسافر حجت:

سلام، راهنما یعنی نشان دهنده مسیر تاریکی به نور، غم به شادی، نفرت به عشق. یعنی نمایانگر راه رسیدن به آرامش، نمایانگر راه بهشت، و نجات از جهنم درون، و مرا از جهنمی که سال‌ها وجودم را تسخیر کرده بود نجات دادی.سپاس از شما بابت زحماتی که بلاعوض و با عشق برای من می‌کشید. سپاس، سپاس، سپاس