با رعایت پروتکل درمان، آن رسالت را در قبال خود انجام می دهیم و زمانی که هر کدام از ما رسالت خود را در قبال خودمان انجام دهیم، تک تک ما جامعه ای می شویم که می شود رسالت ما در قبال درمان. قطعاً اثرگذار مثبت خواهیم، بود، ایمان سازی خواهیم کرد و قطعاً جامعه، اعتیاد را درست تر خواهد شناخت.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: رسالت من در قبال درمان

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۲۰

امروز راجع به رسالت من در قبال درمان صحبت می کنیم. زیرا «ما» تشکیل شده از هر یک از من هاست. پس اگر تک تک ما رسالت خود در قبال درمان را بشناسیم، رسالت ما در قبال درمان عینیت پیدا می کند.

ما در قبال هر چیزی رسالتی داریم؛ مثلاً در قبال خانواده، اگر بفهمیم خانواده چیست و هدف، مختصات و مشخصات خانواده مطلوب برای زندگی همراه با آسایش را بدانیم، می توانیم رسالت واقعی خود را در قبال خانواده انجام دهیم. پس اول باید ماهیت واقعی آن موضوعی که می خواهیم بدانیم در قبال آن چه رسالتی داریم برای ما روشن باشد.

وقتی رسالت من در قبال درمان مطرح می شود، اول باید بدانم درمان چیست تا رسالت خود را تشخیص دهم. آیا درمان فقط یک کلمه است؟ درمان یک واقعیتی است که در اثر تلاش ما، گرفتن آموزش در همان موضوع و کاربردی کردن آن شکل می گیرد. ممکن است مفهوم درمان برای کسی چیزی باشد که ذهنش با توجه به دانسته هایی که دارد از آن ترسیم می کند و تجربه ثابت کرده دانسته های ما راجع به اعتیاد همه غلط بوده، زیرا بر اساس آن دانسته ها حرکاتی انجام دادیم که وضعیت ما بدتر شد.

زمانی من می توانم بفهمم درمان بیماری اعتیاد چیست که بفهمم بیماری اعتیاد چیست و من بیماری اعتیاد را بشناسم آن طور که هست نه آنگونه که می گویند، در این صورت می توانم رسالت خودم را تشخیص بدهم و در آن مسیر حرکت کنم.

اینکه من فکر می کنم چه رسالتی دارم با اینکه در حقیقت چه رسالتی دارم می تواند با هم متفاوت باشد و همه به این بستگی دارد که چقدر به درک بیماری اعتیاد رسیده باشم؛ رسالتی که دانسته های غلط ذهنی من برای من ترسیم می کند این است که اینجا سر وقت بیایم و بروم و نهایتاً منجر به قطع دارو بشوم، ولی واقعاً چه رسالتی بر عهده من است؟ و هدف مقدسی که جلسات آن را مطرح می کند چیست؟

هدف مقدس این است که من به درمان واقعی برسم؛ درمان بیماری اعتیاد، یعنی آن چیزی که بودم دیگر نباشم. برای به دست آوردن آن چیزی که تابحال نداشته ایم، باید آن کسی بشویم که تابحال نبوده ایم. حلقه گمشده درمان بیماری اعتیاد، تغییر جهانبینی است.

پس دید من نسبت به مقوله ای که می خواهم در قبال آن تلاشی ارزشمندی بکنم که منجر به موفقیت بشود و نتیجه مطلوب بدهد، خیلی مهم است. برای همین است که یک فرد تازه وارد خواستار درمان، باید در ابتدای شروع درمان، حتماً جلسه شناخت اعتیاد را شرکت کند تا بفهمد با چه چیزی مواجه است و بفهمد سیستم بدنش دیگر کارایی روزهای اول را ندارد ولی می تواند این سیستم به حالت قبلی خود برگردد و متوجه شود بیماری اعتیاد کشنده، پیشرونده، مزمن و مرموز نیست، بلکه قابل درمان است؛ در صورتی که تغییر کند، تبدیل بشود و در این صورت قطعاً ترخیص می شود.

اما رسالت واقعی که یک شخص به عهده دارد، چیست؟

رسالت من در قبال درمان اجرای درست، بدون نقص و بی کم و کاست پروتکل درمان است. اگر شخصی پذیرفت که بیمار است اول باید برای ترمیم، دارو استفاده کند، به اندازه مشخص و در زمان مشخص؛ دوم آموزش بگیرد و کاربردی کند و سوم بداند درمان زمانبر است و این زمان مشخص نیست البته نباید باعث فرصت سوزی بشود.

با رعایت پروتکل درمان، آن رسالت را در قبال خود انجام می دهیم و زمانی که هر کدام از ما رسالت خود را در قبال خودمان انجام دهیم، تک تک ما جامعه ای می شویم که می شود رسالت ما در قبال درمان. قطعاً اثرگذار مثبت خواهیم، بود، ایمان سازی خواهیم کرد و قطعاً جامعه، اعتیاد را درست تر خواهد شناخت.

چه چیزهایی پروتکل درمان را به مخاطره و چالش می کشاند؟

نگاه سلیقه ای به پروتکل درمان یعنی به درک رسالت درمان خود نرسیده ایم. اگر وضعیت خود را استثنا ببینیم و فکر کنیم چون در فلان شرایط شغلی، خانوادگی و … هستم، پس باید قوانین درمان با وضعیت من خودش را وفق بدهد، در حقیقت به درک درمان نرسیده ایم و قطعاً نمی توانیم رسالت خود را انجام دهیم، ولی زمانی که بپذیرم این من هستم که باید خودم را با قوانین درمان وفق بدهم، به همین سادگی می توانم رسالت خودم را در قبال درمان انجام دهم و چیز خیلی سختی نیست، همانگونه که خیلی از پیشکسوتان ما رسالتشان را انجام دادند و باعث شده الان این بستر اینجا خیلی پیشرفته تر و به روز تر از چندین سال قبل فراهم شود.

رعایت نکردن نکته مهم، (کلیه گفته ها، دیده ها و شنیده ها در همین مکان باقی بماند) یعنی رسالت خود را در قبال درمان را انجام نمی دادم، ممکن است آسیب ببینم و آسیب بزنم.

بارها بیان شده کسی که تغییر بکند و تبدیل شود، خود به خود ترخیص می شود. زمانی هم که من رسالتم را در قبال خودم انجام دهم، خود به خود این رسالت تبعات مؤثر و ارزشمندش شامل حال همدردانمان خواهد شد. پس این خیلی مهم است که بدانم رسالت من در قبال درمان چیست.

یک شرط بسیار بسیار مهم برای انجام رسالت، امانتداری است که باید آن را برای خود لازم الاجرا و باید بکنیم. پروتکل درمان به عنوان یک امانت دست من سپرده شده، باید از آن حراست کنم، حق ندارم نه چیزی به آن اضافه و نه چیزی کم کنم. به شرط امانتداری در رهجو بودن، قطعاً تک به تک رسالت خود را در قبال درمان انجام داده ایم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: اسماعیل- محمدحسین- عباس- جعفر- محسن- سعید- مهدی- یوسف- حسن- ناصر-