زمانی که در موارد بیشتری به دانایی و آگاهی برسیم، یک نکته خیلی مهم برایمان ایجاد می شود و از مسئولیت گریزی به سمت مسئولیت پذیری می رویم. یعنی خودم متوجه مسئولیت خودم در قبال به دست آوردن سلامتی خودم می شوم.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: وادی نهم و تأثیر آن بر من

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: شنبه 1403/09/03

در ابتدا وظیفه خودم می دانم رهایی مسافر مسعود و مسافر مرتضی را به خودشان، خانواده محترمشان، به جناب آقای مفتون و به تمام اعضای سروج تبریک عرض کنم و خدا را شکر می کنم من هم اینجا هستم تا ببینم دو نفر مثل من از اعماق تاریکی وارد یک زندگی جدید همراه با آرامش شدند و همچنان همه نیازمند آموزش هستیم.

هر کدام از ما می توانیم تأثیری از وادی گرفته باشیم که نسبت به سال قبل و نسبت به افراد دیگر می تواند متفاوت باشد. چون هیچ وقت نمی توان تمام وادی را یک جا فهمید و درک کرد. امروز اینجا هستیم که هر کدام از ما جمع تأثیراتی که از هر آموزشی متوجه شدیم و روی ما اثر داشته را به یکدیگر انتقال دهیم.

برای تأثیر گرفتن حتماً دو پارامتر 1- تکرار و تمرین و استمرار و 2- طول زمان را باید در آن لحاظ کنیم. زمان خیلی مهم است، چون اگر از خودمان انتظار داشته باشیم یکدفعه تغییر کنیم و اتفاق خیلی بزرگ برای ما بیفتد، به نتیجه نمی رسیم. اتفاق بزرگ برای همه می افتد ولی در طول بازه زمان. در غیر این صورت مثل آهنی که اگر یکدفعه در دمای بالای کوره قرار بگیرد، از کوره در می رود ما هم نمی توانیم ماندگار باشیم و حتماً از کوره درمی رویم.

تمام آموزشها در قبال درون خودمان است ولی ما جدا از اجتماع نیستیم. خانه، محیط کار، اجتماع، تشکل سروج هر کدام یک اجتماع هستند و ما عضوی از این اجتماعات هستیم، زمانی می توانیم نقطه تحمل خود را بالا ببریم که نسبت به نقطه تحمل بالایی که در قبال ضدارزشی ها داریم تسویه حساب کنیم. یعنی تصمیم بگیریم آن را از دست بدهیم، زیرا تا زمانی که آن را از دست ندهیم، نمی توانیم به دست بیاوریم.

همه ما عموماً با چند درجه بالا و پایین و به اشکال مختلف، دچار منیت بودیم، یکی از خروجی های منیت، این است که بگوییم حرف، حرف من است. به خصوص وقتی وارد جلسات شده ایم و یک سری آموزشها را گرفته ایم و فکر می کنیم خیلی چیز یاد گرفتیم، خیلی بلدیم و از دیگران برتریم، بدتر آن که روی آن خیلی پافشاری می کنیم، زیرا نه عمقی که سطحی یاد گرفتیم و فکر می کنیم همان که من فکر می کنم عمل درست است در صورتی که تشخیص عمل سالم در هر مکان و موقعیتی می تواند خیلی سخت باشد.

چه در جلسات، چه در خانه و چه در محیط کار، حتماً باید در نظر بگیریم نقطه تحمل دیگران با من تفاوت دارد و این من هستم که باید آن را درک کنم و بپذیرم دیگران به اندازه من در اعمال ضدارزشی نقطه تحملشان بالا نرفته و این را بپذیرم که افراد با هم متفاوتند و به اسم عمل سالم روی خواسته خود پافشاری نکنم.

همه ما به عنوان رهجو وظیفه داریم نقطه تحمل دیگران را بسنجیم و این سنجیدن عیار نقطه تحمل دیگران، نیاز به آموزش گرفتن دارد تا بتوانیم تجزیه و تحلیل مشخص از اوضاع و افراد مشخص داشته باشیم.

خواسته آموزشها برای به کار گرفتن آنچه یاد گرفتیم در مورد خودمان دقیقاً در همین راستاست. چون به اندازه ای که درون خود را از رذایل خالی کنیم، به همان اندازه رفتارمان می تواند اثر مثبت داشته باشد. فکر نکنیم حالا که اینجا آمدیم می توانیم رفیقی که به فرض 60 سال است مواد مصرف می کند و از این کار راضی است را با توضیح سیستم تولیدکننده مواد شبه افیونی از این کار نهی کنیم. این یعنی میزان نقطه تحمل طرف مقابل را در نظر نگرفته ایم که در برابر این سخنان، بسیار پایین است و با این سخنان، طرف را تحت فشار قرار می دهیم و باعث می شویم او برسد به نقطه فشار و آنجاست که آشوب و تنش و درگیری ایجاد می شود.

در جلسات هم به این گونه است. بارها گفته شده دوست همدردی که اینجا می آید و پذیرفته بیمار است و نوع بیماری اش را فهمیده، مسافر می شود. ولی همچنان نقطه تحملش در برابر ضدارزشی ها مثل دروغ گفتن بالاست، یک خدمتگزار باید این را بداند که تفاوتی با آن شخص ندارد، فقط بدنش به بی نیازی رسیده و همه مسافریم و کسی نسبت به دیگری برتری ندارد، بلکه همه با هم تفاوت داریم، البته ناگفته نماند یک تازه وارد حق دارد بخواهد دور بزند، ولی به خدمتگزار هم حق بدهد که دور نخورد.

خدمتگزاری که دروغی از تازه وارد تشخیص دهد و صراحتاً دروغش را به روی او بیاورد، یعنی نقطه تحمل شخص مقابل را در نظر نگرفته و او را تحت فشار می گذارد، وظیفه او در قبال دروغی که گفته شده و او شنیده، این است که تشخیص بدهد و دور نخورد و راهنمایی درست بکند.

این مثالی بود که بدانیم در زندگی ما هم قرار است همین اتفاق بیفتد اگر درست آموزش بگیریم.

زمانی که در موارد بیشتری به دانایی و آگاهی برسیم، یک نکته خیلی مهم برایمان ایجاد می شود و از مسئولیت گریزی به سمت مسئولیت پذیری می رویم. یعنی خودم متوجه مسئولیت خودم در قبال به دست آوردن سلامتی خودم می شوم. در طی زمان از مسئولیت گریزی در قبال اینکه دارو را درست استفاده کنم و قوانین اینجا را رعایت کنم و … ، بیشتر می شود و این یعنی نقطه به نقطه تحمل خود را نسبت به یک ضدارزشی پایین می آورم و با دیدن نتیجه آن، متوجه می شوم هر چه راست بگویم حال خودم بهتر می شود، چون مسئولیت درمان با خودم است.

هرچه درجه تحمل از ضدارزشی پایین بیاید، درجه تحمل در مسائل ارزشی بالا می رود و کم کم زمانی می رسیم به صفر، آن جاست که به من گفته می شود درمان شده و به دارو نیاز ندارم. در ادامه باز هم آموزش نیاز دارم تا بالاتر بیایم و زمانی که مسئولیت را درست انجام دهم، می رسم به جایی که درمان را با تمام وجود می پذیرم و خروجی اش این است که در قبال شنیدن تمام حرفهایی که با ذهنیات من تفاوت بسیار دارد یک مقداری نقطه تحملم را بالا برده ام. باید کم کم خاصیت های بیماری اعتیاد را از دست بدهیم و خواص جدید به دست بیاوریم و یواش یواش از کسی که مثل یک حلبی بی مصرف که تحمل کمترین فشار را ندارد، برسیم به جایی که مثل آهن هر چیزی نتواند ما را تحت فشار قرار دهد. در ادامه مراقب باشیم زنگ نزنیم و نقطه تحملمان را بالاتر ببریم تا برسیم به فولاد و آن موقع است که هر خدمت و مسئولیتی را با رعایت نقطه تحمل اشخاص مقابل انجام می دهم.

ما می توانیم این کار را در سفر درمانی به زیباترین شکل انجام دهیم تا روزی این بالا بایستیم و حق طبیعی خودمان که سلامتی است به دست بیاوریم و این نیاز به صبر، مهر، تفکر، گذشت، عدالت و شجاعت دارد. و نقطه تحمل مان را نقطه به نقطه در قبال انجام اعمال ارزشی بالا ببریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: مسعود- یوسف- حسن2- میثم2- خسرو- مجید1- سعید- حسن1- جعفر- مرتضی- محمدحسین- خلیل-