روز جمعه مورخ 1403/09/02  پیشکسوتان سفر دوم همراه با تازه رها یافتگان برای دیدار ریشه درمان، جناب آقای مهندس دژاکام عازم تهران شدند.

این سفر هر ساله با هدف قدردانی و تشکر از ریشه درمان، جناب آقای مهندس دژاکام و جناب آقای امین دژاکام انجام می گیرد.

آقای مهندس دژاکام:

همه شما خانم ها و آقایان خوش آمدید. خیلی خیلی خوش آمدید. دوستان به زحمت افتادند این همه راه آمدند. خیلی خوشحالم که درمان شدید. مهرداد در کارش استاد است. در این قضیه دقیق تر و مرتب تر است. به هر حال انشاءاله یاد بگیریم به درمان برسیم و بعد منتقل کنیم به دیگران تا این قضیه بارش از دوش همه برداشته شود. از دیدنتان خوشحالم.

دلنوشته

به نام یگانه مطلق دانا

بعضی از فرصت ها می سوزند تا گرانبهاترین و ارزشمندترین فرصتها به دست آیند. آن فرصتی که سوخته عمر گرانمایه من بود و آن فرصت مغتنم و ارزشمند، آن لحظه زیبای دیدار است. پروانه هم از عشق به نور می سوزد، اما از نار غافل است. و این سوختن برایش چون عسل شیرین. من هم در عمق این نار، نوری یافتم که برایم غریب بود، آنچه مرا به این نور متصل کرد، معجزه درمان و اندیشه ژرف به وسعت کائنات بود، مرا احیا نمود تا خودم را شناختم و در راستای نور آباد کردم خود و پیرامونم را به وسیله چهارده وادی عشق و انسانی معمولی شدم. اکنون این فرصت را غنیمت می دانم تا از شما بزرگمرد دریادل، قدرشناسی کنم چرا که خداوند می فرماید شکر مخلوق، عین شکرگزاری از خالق است. سرتان سلامت، راهتان پررهرو.________ مسافر علیرضا 2

استاد امین دژاکام:

خواسته ما از رهجویان آموزش درست گرفتن است. اگر مطالب را درست یاد بگیرید، این قسمت اول کار است، آقای مهندس می فرمایند: «جهانبینی، علم درست زندگی کردن است» ما اکثراً در این دنیا علم درست زندگی کردن را بلد نیستیم، قدیمی ها بلد بودند، در این صد دویست ساله به خاطر علم های روز، علوم زندگی به حاشیه رفت، یواش یواش کمرنگ شد و یک سری علوم جدید رأس کار آمدند، این به خودی خود بد نبود، به شرط اینکه مطالب قبلی حفظ می شد، ولی مطالب قبلی رفته به سایه و حاشیه رفت و یک سری علوم تخصصی آمد و پررنگ شد مثل فیزیک، ریاضیات، مهارتهای تکنولوژی، اینها واجب و لازم زندگی هستند ولی شاسی اصلی زندگی انسان، که باعث می شود زندگی خوبی داشته باشیم علم زندگی است که قدیمی ها داشتند. مادربزرگ من سواد نداشت و ما سن مان کم بود و گاهی او را دست می انداختیم ولی بعدها متوجه شدیم او خیلی بهتر از ما زندگی بلد بود، با آنکه سواد خواندن و نوشتن نداشت، ولی خیلی مسائل را بهتر می فهمید، خیلی از حس هایش صاف تر بود، شاید پنج یا ده چیز می دانست ولی درست می دانست، و این در کنگره خدا را شکر به لطف آقای مهندس احیاء شد، علم زندگی کردن احیا شد. همه این ها را ما در کنگره یاد می گیریم که بتوانیم با انسانها درست زندگی کنیم، بتوانیم دشمنانمان را تبدیل به دوست کنیم یا کاری کنیم که از گزندشان به دور باشیم، دوستانمان را بیشتر کنیم، کارهای مفید انجام دهیم، اگر این دانش کاربردی غیر از این داشته باشد، به درد نمی خورد. گاهی افراد می آیند چیزی یاد می گیرند فکر می کنند خیلی دانا شدند و شروع می کنند به قضاوت دیگران و آنالیز مردم و اینجاست که تبدیل می شود به ضدّ خودش. یعنی خودشان را با آن دانش نابود می کنند، اگر نمی دانستند خیلی بهتر بود. پس همان جمله معروف پاستور «دانش اندک انسان را از خدا دور می کند». دانش اندکی که ما چیزی یاد می گیریم و فکر می کنیم خیلی بلدیم و می خواهیم همه را آدم کنیم و همه را به راه راست هدایت کنیم، آن کار نادان هاست. بیشتر که دانش کسب می کنیم تازه می توانیم با مردم رفت و آمد بهتری داشته باشیم. چون ما اصلاً نمی توانیم با مردم زندگی کنیم، معاشرت کنیم، همیشه مشکل داشتیم، در دانشگاه، در خیابان، در بیرون و همه جا چون دانش ما اندک بود و یواش یواش این قضیه بیشتر شد، سختی کشیدیم و فهمیدیم این طور که فکر می کنیم غلط است. وقتی دانش ما بیشتر شد توانستیم با انسانها ارتباط برقرار کنیم. مهم این است که وقتی به کنگره می آیید انسانها شما را قبول داشته باشند، باور داشته باشند دوست داشته باشند. اگر شما بگویید من خیلی خوبم و عالی هستم، ولی دیگران از شما خوششان نیاید، یعنی شما باختید، شما خیال می کنید خوب هستید، مُشک آن است که خود ببوید، نه آنکه عطار بگوید، دیگران باید بگویند شما خوب هستید و از شما حس خوب بگیرند، اگر حس خوب دریافت کردند درست است و این یعنی دانش جهانبینی. یاد گرفتن این ها برای تفاخر نیست، برای تغییر است که انسان تغییر کند تا چی بشود؟ زندگی اش در آرامش باشد، زور کمتری بزند، فشار کمتری داشته باشد، استرس کمتری داشته باشد، با مسائل و بحران ها بهتر روبه رو شود، خودش را داغون نکند در اثر مشکلاتی که در زندگی به وجود می آید، مشکل به وجود می آید، گاهی انسان سر مشکل آنقدر خودش را داغون می کند که از بین می رود و فرسوده می شود، این دانش به ما این کمک را می کند. شما می توانید وزنه ای را طوری بلند کنید که دیسک هایتان پاره شود و رگ به رگ شود و تا آخر عمر ناقص شوید و همچنین شما می توانید وزنه ای را درست بلند کنید و قویتر شوید. یعنی اگر دانش داشته باشید، مشکلات زندگی باعث قویتر شدن و بهتر شدن شما می شود. ولی اگر نداشته باشید، آن مشکل باعث ناقص شدن شما می شود. جهانبینی به چه درد می خورد؟ کاری می کند که مشکلات باعث قویتر شدن شما بشود. بهتر شدن شما بشود. رنجهای شما همان گنج های شماست. اگر از این زاویه نگاه کنید همه بلاهایی که می کشید، گنج است. آقای مهندس هر بلایی که سرشان آمده، الان تبدیل شده به یک سی دی آموزشی، اموالش را بالا کشیدند، اعتماد کرد، فلان کرد، الان درس می دهد که همه چیزتان حساب کتاب داشته باشد، پول تان، ارث تان و … منظم و مشخص باشد. چون سرشان آمده، حالا آن موقع شاید آرزوی مرگ هم می کرد، دوست داشته دیگر زنده نباشند، مثلاً برادر، اطرافیان و دوستی خیانت کرده و… ولی آن تبدیل شد به همین مطالب آموزشی که الان به ما یاد می دهند که چطور مسائل مالی مان را انجام دهیم، چطور غذا بخوریم، چطور زندگی کنیم، چطور حرف بزنیم، چطور کار کنیم. خلاصه اش همین است، یاد بگیریم تا نتیجه اش اول به خودمان برگردد. و همه اینها اتفاق نمی افتد مگر اینکه شما اول چیزی را یاد بگیرید. یعنی کلیدی که دانش جهانبینی برای شما قابل استفاده بشود یک چیز است و آن این است که همه یاد بگیریم از یک سری خواسته هایمان بگذریم. تا انسان خواسته های نفسش را تغییر ندهد، از چیزی که دوست دارد نتواند بگذرد، نتواند ببخشد، آن تغییر در نفس صورت نمی گیرد. یعنی عقل دانش را کسب کرده، کلید را گرفته ولی نمی تواند قفل را باز کند. آن قفل زنگ زده زمانی می چرخد که شما بتوانید وقتهایی از خواسته های نفس عبور کنید و این از خودگذشتگی و بخشندگی می خواهد. پس در کل اگر انسان بخشندگی و بزرگواری را در خودش پرورش ندهد، هیچ کدام از این آموزشهایی که کسب می کند، کاربردی نخواهد داشت فقط در حد ذهن و بعد از یک مدتی هم از خاطرش خارج می شود.