برای اینکه بتوانیم یک سفر خوب داشته باشیم، و به یک نتیجه مطلوب برسیم، باید حرکت درونی و بیرونی با هم هماهنگ و در یک راستا باشند، اینکه حرکت درونی و خواسته و نیت من با حرکت بیرونی متفاوت باشد به هدف خود نمی رسم.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی هشتم و تأثیر آن بر من

استاد: همسفر غلامی

تاریخ: دوشنبه 1403/08/14

در زندگی هر کدام از ما قرار و قانونی نبود و هرچه احساس و میل ما می خواست انجام می دادیم ولی این وادی ها آموزش قوانین زندگی است و یکی یکی به ما آموزش می دهد تا از ظلمتی که در آن بودیم خارج شویم.

تیتر وادی هشتم: «با حرکت راه نمایان می شود»

ابتدا به معنای واژه های تیتر وادی می پردازیم؛

حرکت یعنی تغییر وضعیت، تغییر جایگاه.

راه، یعنی مسیری برای رسیدن به موضوعی. مثلاً برای کنکور باید مسیر درس خواندن را پیش برویم و… مسیر از سیر گرفته شده و به معنی جاری بودن است. وقتی حرف از راه و مسیر است یعنی در این مسیر جاری و ساری هستیم و ساکن نیستیم. همانطور که بارها در جلسات گفته شده سکون برابر با سقوط است. تمام کائنات جاری و در حال حرکت است و من انسان هم که جزئی از کائنات هستم لاجرم در حال حرکت هستم.

حرکت می تواند دو جهت داشته باشد، می تواند در مسیر مثبت و الهی و ارزشها باشد یا در جهت منفی، ضدارزشها و نیروهای شیطانی.

حرکت مدنظر جلسات، حرکت از ترس به شجاعت، از دروغگویی به راستگویی، از کفر به ایمان، از نفرت به عشق، از اعمال ضدارزشی به اعمال ارزشی، از پلیدی به صداقت و نهایتاً از ظلمت به نور است. از یک نقطه به یک نقطه دیگر حرکت کردن و این جاری بودن مدنظر است. پس اگر هنوز از ترسهایمان عبور نکرده باشیم، یعنی در حال سکون هستیم و هیچ حرکتی در درون ما اتفاق نیفتاده است.

همچنین حرکت دو نوع است: حرکت درونی و حرکت بیرونی؛ هیچ کس به اندازه خود من از درون من خبر ندارد که چه چیزهایی را باید تغییر دهم و حرکت درونی یعنی در درون خود بگردم و آشفتگی های ذهنی، کینه، نفرت، دلهره، اضطراب و… را پیدا کنم و از آنها عبور کنم. حرکت بیرونی هم رفت و آمد به جلسات، آموزش گرفتن و تکرار و تمرین هایی است که انجام می دهیم.

برای اینکه بتوانیم یک سفر خوب داشته باشیم، و به یک نتیجه مطلوب برسیم، باید حرکت درونی و بیرونی با هم هماهنگ و در یک راستا باشند، اینکه حرکت درونی و خواسته و نیت من با حرکت بیرونی متفاوت باشد به هدف خود نمی رسم.

من همسفر به عنوان یک خانواده مصرف کننده که وارد جلسات شدم و برای درمان مصرف کننده آمدم، ابتدا در کلاس شناخت اعتیاد متوجه می شوم هم مصرف کننده بیمار است و هم خودم به خاطر عدم آگاهی نسبت به بیماری اعتیاد و تنش ها، در کنار او دچار بیماری تفکر زائد افیونی شده ام. اگر بپذیرم که یک بیمار هستم و جلسات آموزشی را ادامه بدهم، یعنی حرکت من همسفر.

حرکت من همسفر به چه صورتی باید باشد که بتوانم در این مسیر قدم بردارم؟

برای شروع حرکت باید سه پارامتر را در نظر بگیریم: 1- بدانیم خواسته و هدف ما چیست؛ همه ما در ابتدا بدون استثنا هدفمان درمان مصرف کننده بود، ولی به مرور با شناختن اعتیاد و تأثیرات این بیماری روی تفکرات و جسم مصرف کننده، آرام آرام متوجه شدیم نمی توانیم کاری برای مصرف کننده بکنیم مگر اینکه خودش بخواهد. 2- خواسته و هدف با راهی که می آییم باید در یک راستا باشد؛ همچنین بدانیم منظور ما از این هدف چیست. هدف از ازدواج، ادامه تحصیل، خانه دار شدن و… چیست، اگر منظور از هدف، معقول باشد، می تواند ما را به یک پایان معقول برساند ولی اگر یک خواسته غیرمعقول و بر اساس میل و خواسته باشد، ما را به نتیجه مطلوب نمی رساند و در این مسیر به بیراهه می رویم و از مسیر درمان خارج می شویم.

3- با خواسته شدید برای رسیدن به هدف در این مسیر قدم برداریم؛ با تمام وجود بخواهیم به هدف خود که درمان و سلامتی است، برسیم. وقتی با تمام وجود کاری را بخواهیم، زندگی خود را روی آن خواسته مدیریت و برنامه ریزی می کنیم. ما باید خودمان را با درمان تطبیق دهیم نه درمان را با خودمان. تطبیق درمان با خودمان یعنی نسبت به امیال و خواسته هایمان چیزهایی که از آموزشها به نفعمان است بگیریم و انجام دهیم ولی جایی که به ضررمان است انجام ندهیم و این یعنی در مسیر راه نیستیم.

خواسته شدید، مساوی با عشق؛ وقتی عاشق هدف و خواسته بشویم، با تمام وجود برای رسیدن به آن خواسته تلاش می کنیم. به نظر من اولین جرقه عاشق شدن برای رسیدن به محبت و صلح و امنیت و وادی چهاردهم، می تواند در همین وادی هشتم باشد که وادی حرکت است.

با ورود به جلسات، ابزارها و نقشه راهی در اختیار من همسفر قرار گرفته است که چطور در این مسیر بروم و آن نقشه همان مثلث پروتکل درمان است: 1- پذیرش 2- آموزش 3- زمان؛ پذیرش آرام آرام در من همسفر شکل می گیرد، وقتی پذیرش واقعی است که یکی یکی فرامین و حرمتها را گوش کرده و اجرا کنم. زمان را هم باید در نظر بگیرم نه زود خواهی و نه زیاده خواهی، باید فرآیند محور باشیم. حرکت از یک نقطه به نقطه دیگر زمان نیاز دارد که باید آن را با آموزشها و کاربردی کردن طی کنم.

مسیر درمان برای حرکت من همسفر به عنوان یک بیمار تفکر زائدافیونی، مثل یک جاده آسفالت شده است که همه علائم در جای خود قرار گرفته و توسط آموزشها و وادی ها به ما گفته می شود. اگر جزء به جزء بتوانیم با آنها پیش برویم می توانیم در این مسیر موفق باشیم.

راه درمان مشخص شده ولی خواسته من مصرف نکردن مصرف کننده ام است و این یکی از نیروهای بازدارنده بزرگی است که یک همسفر درگیر می شود. بایستی با آموزشها بتوانیم از اینها عبور کنیم.

وادی هشتم، نوع حرکت که چند بخش است و جهت ها را می گوید و این که در حرکت چگونه باشیم

به عنوان کلام آخر، پیام این وادی حرکت است، امید است، تغییر نگاه است، یعنی کسی که قبلاً بودیم دیگر نباشیم، این حرکت هم حرکت درونی را می طلبد هم حرکت بیرونی، یعنی باید بتوانیم با آموزشها درون خود را بشناسیم و با آموزشها حرکت کنیم و در این مسیر لازم است خیلی چیزها را از دست بدهیم تا بتوانیم به آرامش، آسایش، سلامت جسم و تمام چیزهایی که در دل درمان نهفته شده برسیم. اگر وادی هشتم را به درستی طی کنیم و به درک و برداشت صحیح برسیم، به نشاط درمانی می رسیم یعنی با وجود مشکلات در زندگی حالمان خوب است چون می توانیم آن مسأله را مدیریت کنیم و از تعادل خارج نشویم و به خانواده تنش و آسیب وارد نکنیم و آنچه مانع برداشت درست از آموزشهاست، خواسته های غیرمعقول است که اجازه نمی دهد درست مسیر را طی کنیم و باعث می شود به بیراهه برویم.

جبران خسارت از خود، جبران خسارت از خانواده و جبران خسارت از جامعه در صوتی میسر است که اول خودمان را ببخشیم، از خطاهای افراد خانواده چشم پوشی کنیم، ببینیم خودمان چقدر به جامعه خسارت زدیم و چقدر می توانستیم مفید باشیم، سعی کنیم اینها را دیگر انجام ندهیم و این حال خوش به ما می دهد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: ابراهیمی2- توانا- نوروزی- حسین زاده- سبحانی- عدنانی- مکری- ملکی- بیگدلی- کریمی-