در سکون هیچ زایشی نیست، در حرکت عاقلانه و آگاهانه است که ارتقاء و پیشرفت وجود دارد. اگر جایی که ایستادیم حرکت نکنیم تا آخر همانجاییم ولی اگر با تفکر و تصمیم سالم حرکت کنیم به جایی می رسیم که باید باشیم و استحقاق آنرا داریم. وادی هشتم، توقف را صلاح نمی داند.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: وادی هشتم

استاد: همسفر علیزاده

تاریخ: چهارشنبه 1403/08/09

تیتر وادی هشتم: «با حرکت، راه نمایان می شود»

هفت وادی و نیمی از راه را پشت سر گذاشتیم و باید ببینیم تابحال چه کار کردیم و چه برداشتی داشتیم.

برای هر سفری، حتماً ساکی به همراه داریم که توشه راهمان در آن است. از وادی اول، ساک سفر را به دست گرفتیم که پر از فرصت و خالی از تجربه است و با حرکت از هر گذرگاه به گذرگاه دیگر، به هر میزان این فرصت ها را بیرون آورده و استفاده کنیم، به جای آن تجربه می اندوزیم.

وادی ها یا قوانین زندگی، موضوعاتی را برای ما مطرح می کنند که اگر آنها را سرلوحه و سرمشق زندگی خود قرار دهیم، به دانش و معرفتی می رسیم که ما را برای زندگی درست، رهنمون می کند. چون زندگی یک بازی و همه ما بازیگران آن هستیم. بازیگر خوب، آن است که دانایی ها را کسب کند و در راه کاربردی کردن آن تلاش نماید. چنین بازیکنی هم خودش از بازی خودش راضی است و هم دیگران. اما اگر این قوانین را یاد گرفتیم ولی آنها را عملی نکردیم، به بازیکنی تبدیل می شویم که هم خودمان بازی خودمان را دوست نداریم و هم دیگران و از زمین مسابقه زندگی تعویض می شویم و این تعویض را به گردن زمین و زمان می اندازیم به غیر از خودمان. بیرون آمدن از زمین مسابقه یعنی توجه نکردن به قانون چهارم یا وادی چهارم، وقتی مسئولیت خودمان را به عهده دیگران حتی خداوند بیندازیم، یعنی سلب مسئولیت از خودمان و دلیل موفق نبودن در بازی زندگی هم همین است.

دانایی چیست که اینقدر به آن اهمیت داده می شود؟

دانایی، وضعیت و کیفیت و مرتبه جهانبینی ما را تعیین می کند و از این نظر اهمیت بالایی دارد.

حرکت چیست؟

حرکت، از نظر لغت، یعنی فعالیت و جنبش و از نظر مفهوم، عاملی است که باعث می شود همه چیز از بالقوه بودن به بالفعل برسد.

در وادی هفتم آموختیم یافتن راه بسیار مهم است. حتی در دعاها داریم خدایا راه را به ما نشان بده و ما چقدر خوشبختیم که اینجا نشستیم و راه بر ما نمایان شده است. چه این راه برای هر کسی نمایان نمی شود، لطف خداوند شامل حال ما شده و با آمدن به اینجا متوجه شدیم اعتیاد که ما آن را نقمت می دانستیم، نعمت بوده، چرا که باعث شده پای ما به این جلسات باز شود و بتوانیم خودمان را بشناسیم و از آن ظلمتی که در آن بودیم، خارج شویم.

راه، یک رمز است و برای رمزگشایی به کلید نیاز داریم. وقتی بخواهیم با این کلید حرکت کنیم، شدت اضطراب و دلهره و عوامل بازدارنده دیگر، حرکت را بر ما سخت می کند، اما وادی هشتم به ما می گوید حرکت کن، جلو برو، راه خودش بر تو نمایان می شود. ولی باز هم من شک دارم و دلم می خواهد از همان ابتدای حرکت، تا انتهای مسیر را ببینم و بروم، در صورتی که چنین چیزی امکانپذیر نیست.

وادی هشتم، به ما شجاعت حرکت کردن می دهد تا بدون پروا برویم. هر آموزشی چراغ قوه ای به دست ما می دهد که با آن می توانیم چند متر جلوتر از خودمان را ببینیم، وقتی آن چند متر که برایمان نمایان شد، را رفتیم، دوباره چند متر دیگر برای ما روشن می شود و این چنین آرام آرام به انتهای مسیر می رسیم.

اما باید در نظر داشته باشیم دوراهی های زیادی بر سر راهی که می رویم وجود دارد: صراط مستقیم و صراط غیرمستقیم؛ یک فرد خردمند بر سر این دو راهی، اول فکر می کند، بعد تجزیه و تحلیل می کند و با تفکر، تعقل، تدبر و یک برداشت عمیق و صحیح، راه درست را پیدا کرده و می رود ولی یک انسان بی خرد، بدون فکر به عاقبت کار و باری به هر جهت حرکت می کند و معلوم نیست سر از کجا دربیاورد، اگر هم اتفاقی صراط مستقیم را بپیماید، سر راهش حتماً موانعی هست که او را دچار شک و تردید کرده و موجب تزلزل و در نتیجه انحراف او از جاده می شود و چه بسا دیگر برگشت وجود نداشته باشد.

هر حرکتی، حرکت نیست. حرکتی صحیح و سالم است که رو به رشد و ارتقاء باشد. اگر حرکت رو به رشد نباشد، آن حرکت، حرکت درستی نخواهد بود. پس اگر تصمیم گرفتیم که حرکت کنیم، بدانیم خود راه به من کمک می کند، در ضمن اگر با اطمینان خاطر و توکل به خدا حرکت کنیم، مطمئناً خداوند بزرگ ما را همراهی خواهد کرد و سر راهمان دوستان دیگری هستند که به کمک ما می آیند.

یکی از مهمترین نیروهای اهریمنی و بازدارنده که مرتب پشت سر ما حرکت می کند و ما باید حواسمان به آن باشد، خطرناک و ترسناک جلوه دادن راه است به طوری که جرأت حرکت از ما گرفته می شود. تلاش نیروهای بازدارنده این است که هر روز به بهانه ای مثل اعتیاد و مسائل دیگر ما را از مسیر صحیح زندگی بازبدارد و متوقف کند. باید در نظر داشته باشیم و بدانیم توقف یعنی سکون و سکون یعنی سقوط. توقف بیجا، منجر به جریمه روزگار می شود.

ترفند دیگر نیروهای بازدارنده ناامید کردن ماست. ما را در حصار امن تفکر و تصمیم گیری که برای خود ساخته ایم نگه می دارد و ما را می ترساند از اینکه تصمیم بگیریم و حرکت کنیم.

تفکر صحیح و تصمیم گیری خیلی خوب است ولی اگر توقف زیاد شود، منجر به سکون و بعد سقوط می شود. در سکون هیچ زایشی نیست، در حرکت عاقلانه و آگاهانه است که ارتقاء و پیشرفت وجود دارد. اگر جایی که ایستادیم حرکت نکنیم تا آخر همانجاییم ولی اگر با تفکر و تصمیم سالم حرکت کنیم به جایی می رسیم که باید باشیم و استحقاق آنرا داریم. وادی هشتم، توقف را صلاح نمی داند.

حرکت در وادی پنجم یک حرکت بیرونی بعد از تفکر است و منظور از حرکت در وادی هشتم هم حرکت درونی و هم بیرونی است. یعنی علاوه بر اینکه به سمت جلسات می آییم، به درون خود و به صور پنهان خود سفر کنیم و ببینیم درون من چه می گذرد، نقاط ضعف و مشکلات خود را که مثل گنداب ها و لجنزارهایی در درون ماست را شناسایی کنیم و از بین ببریم.

سفر هم طول دارد و هم عرض؛ طول سفر زمانی است که ما وارد پروسه درمان می شویم تا به درمان برسیم و خیلی از مسافران و همسفران منتظر رسیدن زمان رهایی هستند. طول زمان را نباید با زودخواهی و عجله کم کنیم، باید فرآیند محور باشیم نه نتیجه محور.

گر مرد رهی غم مخور از دیری و دوری

دانی که رسیدن هنر گام زمان است

عرض سفر درمانی هم یعنی کیفیت و چگونگی درمان و سفر، برای عبور از تاریکی ها و ظلمات و بیراهه ها و رسیدن به نور باید حرکت کنیم و اگر می خواهیم به جایی برسیم که از آنجا منشعب شده ایم، نیاز به حرکت است؛ حرکت آگاهانه، عاقلانه و منطقی.

برای حرکت کردن باید هدف و خواسته مشخص باشد. خواسته منطقی و عقلایی همراه با حرکت در مسیر درست و تلاش و صبر و پایداری و ماندگاری در سفر، حتماً ما را به هدف مدنظر جلسات می رساند و و همه اینها به انتخاب ما برمی گردد. وقتی انتخاب ما درست باشد، درنتیجه حرکت هم درست و رو به رشد می شود.

طوری راه برویم و حرکت کنیم که اضطراب ها، دلهره ها و ترس ها و نگرانی ها را از خودمان جدا کنیم که در راه نبُریم و خسته نشویم. هم راه برویم و هم از راه برویم. این کلید وادی هشتم است.

برای فراخوان وادی هشتم، از دو بیت شعر عطار استفاده می کنیم

گر مرد رهی میان خون باید رفت

از پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای در راه بنه و هیچ مگو

خود راه بگویدت که چون باید رفت

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: محمدحسین- حسین- جواد- حسین ن – مجید- میثم2-

همسفران: مکری- زیلایی-