کسی که حرمتها و قوانین را گوش داد و رعایت کرد، یعنی فهمیده کجا آمده و برای چه آمده. ما اینجا نیامده ایم ارسطو شویم آمده ایم پرستو شویم. به همین دلیل است که گفته می شود سواد، هوش، استعداد، موقعیت شغلی و اجتماعی و… به درد درمان بیماری اعتیاد نمی خورد. اینجا رهجو می خواهد، رهجویی که دنبال راهی برای رهایی از اعتیاد باشد.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: جهانبینی (مثلث دانایی)

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: چهارشنبه 1403/05/31

جهانبینی یکی از حلقه های گمشده بیماری اعتیاد است. جهانبینی مقوله پیچیده ای نیست، هر طور که درون و بیرون خود را ببینیم، آن، جهانبینی ماست.

همه ما قبلاً هم جهانبینی داشتیم. جهانبینی مصرف کننده این بود که خانواده را دور بزند، دروغ بگوید، جایی برود که با مصرف موادش ارتباط داشته باشد و کلاً دنیا را به پشت برچسب مواد می دید. جهانبینی خانواده مصرف کننده هم این بود که به شخص مصرف کننده ثابت کند فهمیده او چه می کند، مچ او را بگیرد، پلیس بازی داشته باشد و همه را مقصر وضعیت به وجود آمده بداند غیر از خودش؛

نوع نگاه ما به دنیای درون و بیرون، می تواند بر مبنای جهالت باشد یا دانایی؛ تمام آموزشهای جلسات سروج بر این مبنا قرار دارد تا به ما بیاموزد از نگاه و منظر دانایی به دنیای پیرامون خود بنگریم، چرا؟ چون اگر جهانبینی قبلی که از منظر جهالت به همه چیز نگاه می کردیم، مثمر ثمر بود، کار ما به اینجا کشیده نمی شد و این قدر با اعمال و رفتار و گفتارمان که نشأت گرفته از جهالت بود، برای خودمان مشکل به وجود نمی آوردیم.

با ورود به جلسات، اولین آموزش در جلسه شناخت اعتیاد داده می شود که سمت نگاه خود را از آن طرف که بوده، به سمت دیگر برگردانیم، چون خروجی آن را دیدیم. یک سری از مصرف کنندگان دوستدار مواد هستند و اصلاً توجهی به تخریب اعتیاد ندارند، اینها هیچ دلیلی را ارجح تر از اینکه مواد به درد همه چیز می خورد نمی دانند و به این دلیل نگاهشان را از آن سمت برنمی گردانند. ولی کسی که در جلسه شناخت اعتیاد به صورت مسأله اعتیاد واقف می شود، دلیل قانع کننده و منطقی برای تغییر نگاه خود نسبت به اعتیاد و مصرف مواد پیدا می کند و از آنجا که در جهان اضداد زندگی می کنیم، زمانی که نگاه خود را برگردانیم خود به خود روی ما به سمت دیگر می رود.

این تغییر نگاه باید تغییر اساسی و عمیق باشد، نه تغییر تاکتیکی؛ تغییر تاکتیکی آن است که نگاه ما همچنان به جهتی که قبلاً بوده باشد فقط هرازگاهی نیم نگاهی به سمت دیگر بیندازیم تا ببینیم چه خبر است، اما تغییر نگاه عمیق مدنظر جلسات، برگرداندن نگاه خود به جهت دیگر و حرکت در آن مسیر است.

برای حرکت در این راستا باید مسلح به یک سپر محکم به اسم دانایی شویم. زیرا مسائل ضدارزشی همیشه بوده، هست و خواهد بود و باید باشد چون نیروهای هشداردهنده و مکمل هستند، این من هستم که با در دست داشتن سپر محکم دانایی اجازه ورود نیروهای ضدارزشی را نمی دهم. هرچه این سپر محکم تر باشد، مسائل ضدارزشی کمتری از آن عبور می کند.

شروع کسب دانایی این است که درک کنیم هر عمل ضدارزشی را به خاطر ضدارزشی بودنش انجام ندهیم، چون مسائل ضدارزشی مانع برگرداندن نگاه ما به سمت دیگر می شود، برای همین باید با هم مسائل ضدارزشی، با مواد، با مچ گیری، با مقصر دانستن دیگران و… تسویه حساب کنیم و بپذیریم بیماریم، آنگاه آرام آرام نگاه ما خودش برگردانده می شود، این برگرداندن یکدفعه امکان پذیر نیست، زمان نیاز دارد.

برای دانا شدن باید بدانیم اینجا آمده ایم تا وضعیتی ترسیم کنیم برای داشتن زندگی همراه با آرامش چه مصرف کننده و چه خانواده مصرف کننده. وقتی دانا شدیم دیگر دور زدن خانواده را زرنگی نمی بینیم. این را عمل ضدارزشی دانسته و انجام نمی دهیم.

بعد از اینکه متوجه شدیم نباید مسائل ضدارزشی را انجام دهیم، در مرحله بعد رعایت حرمتهایی که هر جلسه دو بار خوانده می شود را برای خود لازم می دانیم. چون به این درک می رسیم انجام دادن آنچه در حرمتها ما را از آن بر حذر داشته، به ضرر ماست. زیرا تمام حرمتها و قوانین بر اساس رفتن ما از مسائل ضدارزشی به مسائل ارزشی تعبیه شده است.

کسی که حرمتها و قوانین را گوش داد و رعایت کرد، یعنی فهمیده کجا آمده و برای چه آمده. ما اینجا نیامده ایم ارسطو شویم آمده ایم پرستو شویم. به همین دلیل است که گفته می شود سواد، هوش، استعداد، موقعیت شغلی و اجتماعی و… به درد درمان بیماری اعتیاد نمی خورد. اینجا رهجو می خواهد، رهجویی که دنبال راهی برای رهایی از اعتیاد باشد.

اما کسی که نمی خواهد دانا شود، همچنان به مسائل گذشته چسبیده و خودش را با این قضیه وفق نمی دهد و همچنان در بیرون از اینجا کارهای قبلی را انجام می دهد یا در جلسات، همچنان به پیشکسوت و راهنمای خود احترام لازم را نمی گذارد.

نتیجه و سرانجام هجرت معنوی از مسائل ضدارزشی به سمت مسائل ارزشی و حرکت در راستای آن اخلاق مداری است. چیزی که تمام ادیان ابراهیمی ما را به آن سمت هدایت می کنند و استاد امین دژاکام از آن به خرد جمعی یاد می کنند.

وقتی به سپر دانایی مسلح باشیم، در مسیر خود ثابت قدم می مانیم چون هیچ وقت خود را از کسب دانایی بی نیاز نمی دانیم، و می دانیم تفکرمان باید هر روز به روزرسانی شود، خود را مبرا از استفاده از تجربه دیگران نمی دانیم و می دانیم نیاز داریم تجربه های غلط خود را دیگر استفاده نکنیم و برای رسیدن به این دانایی، نیاز داریم آموزش بگیریم.

یکی از مشخصه های بزرگ شخص دانا این است که کمتر من من می کند، زیرا از رأس مثلث جهالت که منیت است دور می شود، و به مرور کمتر می ترسد، و کمتر ناامید می شود. ولی در عین حال نمی توانیم بگوییم دانا شدیم و یا بلندپروازی کنیم و فکر کنیم باید همه چیز را بدانیم. باید راجع به مسائلی که برای داشتن زندگی سالم همراه با آرامش نیاز است، دانا شویم. مثلاً در حال حاضر برای مصرف کننده لازم است راجع به اعتیاد و تفکر افیونی و برای خانواده راجع به تفکرات زائد دانایی کسب کند. آموزش ما را از غفلت به سمت هوشیاری می برد. وظایف و مسئولیتهای ما را در هر جایگاهی هستیم به ما می شناساند، اولین وظیفه برای یک مصرف کننده این است که از دام بیماری اعتیاد رها شود نه اینکه فرار کند و برای خانواده مصرف کننده این است که بند تفکرات زائد افیونی را از دست و پای خود بازکند.

وقتی به دانایی مسلح باشیم و اخلاق مدارانه بدون حس آلوده حرکت کنیم، یعنی عمل سالم انجام می دهیم، آنگاه حتی اگر دیگران هم ناراحت شوند، اهمیت ندارد. مهم این است که عمل سالم را انجام دادیم و بذری کاشتیم که قطعاً در آینده ثمر خواهد داد و طعم شیرین و به نظر من طعم بهشتی آن را می چشیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: مجید- حجت- عباس- حسین ک- احسان- حسین ن- میثم2- محمدحسین-

همسفران: غفاری- ابراهیمی1- رضایی- ابراهیمی2- عدنانی- اسماعیلی- حریری- موسوی1-