افرادی می توانند ارزیابی درستی داشته باشند که در زمان حال باشند، ما فقط می توانیم بسنجیم که در گذشته این شده و حالا من این شدم. به جای پرداختن به گذشته، الان خود را ببینیم. تا زمانی که سنجش روی گذشته است و آن را به آینده وصل می کنیم و نگران آن هستیم، هیچ وقت نمی توانیم روی شخص خودمان ارزیابی داشته باشیم…

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: ارزیابی، پایش، نظارت

استاد: همسفر استکی

تاریخ: دوشنبه 1403/05/22

ارزیابی بر اساس آنچه استاد روز چهارشنبه فرمودند، به معنی سنجیدن است. سنجش همه جانبه ی کار، فکر، نگاه و هر چیزی که می خواهیم انجام دهیم. سنجیدن این نیست که بعد از انجام کاری فکر کنیم چرا این طور شد، چون سنجش قبل از انجام عمل است و اگر آن را درست و ریزریز یاد گرفته باشیم می توانیم به عمل درست برسیم.

بعد از سنجش می رسیم به پایش؛ پایش کلمه ای است که در جلسات ما مطرح می شود و به معنای پیمودن و حرکت کردن و رسیدن است. پایش حرکت به تنهایی نیست، باید یک مبدأ و مقصدی تعیین کنیم و آن حرکت منجر به رسیدن می شود.

بعد از پایش می رسیم به نظارت، در جلسات نظارت به معنی ناظر بودن خودمان بر اعمال و رفتار و کردار خودمان است.

دستور جلسه «ارزیابی، پایش، نظارت» بعد از وادی پنجم آمده تا ما خودمان را محک بزنیم و ببینیم بعد از پنج وادی توانستیم ارزیابی درستی داشته باشیم و حرکتی که در وادی پنجم به آن اشاره شده است را داشته باشیم، چون مشکل اصلی ما این است که ارزیابی را متوجه نمی شویم. اگر ما سالهای گذشته ارزیابی درستی داشتیم الان در این نقطه ای که الان رسیدیم، نبودیم.

ارزیابی درست نداشتن باعث می شود هرچند به جلسات سروج ایمان داریم و آموزشهای آن را خوب می دانیم ولی آموزشها اثری روی ما نداشته باشد. یعنی اولین آموزش که می گوید دوربین را روی خود بینداز را قبول نداریم، چون در ذهن ما این می گذرد که مصرف کننده من، زندگی من و خود من متفاوت هستم و با اینها فرق دارد. با خود می گوییم اینها از زندگی من چیزی نمی دانند. به جای اینکه روی خود متمرکز شویم و بدانیم چه کار کردیم که دچار تفکرات زائد افیونی شدیم و سهم خود را در این اعتیاد و این زندگی بدانیم می گوییم دیگران نمی دانند، از همین جا ارزیابی اشتباه شروع می شود و به مرور باور و ایمان نسبت به آموزش های جلسات کم می شود و بعد از اینکه باور و ایمان ضعیف شد و ارزیابی درستی انجام ندادیم باور نداریم می شود شرایط طوری رقم بخورد که مشکلات ما هم حل شود و مصرف کننده بخواهد به جلسات بیاید، می گوییم چنین اتفاقی برای من نمی افتد.

اولین نکته که نمی گذارد ارزیابی درستی از اینجا داشته باشیم ایمان و باور ضعیف نسبت به درمان است، بعد از آن شک و تردید و دودلی ما را رها نمی کند، بارها با خودمان کلنجار می رویم و به شک و دودلی خود دائم پر و بال می دهیم و این شک مانع می شود اصلاً به سمت ارزیابی خود برویم.

وقتی شک و دودلی وارد وجود ما می شود، ترس ما را فرامی گیرد و خودبه خود وارد جهالت و ناامیدی می شویم. چون شک باعث غفلت از خودمان می شود. از آموزشها آن چیزی را یاد می گیریم که بتوانیم روی اطرافیان و اتفاقات اطراف متمرکز شویم و آنها را سنجش و ارزیابی کنیم.

وقتی از درون خودمان غافل می شویم، فقط دنبال تغییر مسائل بیرونی می گردیم و از آدم های دیگر ایراد می گیریم و غافلیم از اینکه ایراد گرفتن از دیگران باعث ناامیدی و وحشت زدگی بیشتر خودمان از زندگی می شود.

افرادی می توانند ارزیابی درستی داشته باشند که در زمان حال باشند، ما فقط می توانیم بسنجیم که در گذشته این شده و حالا من این شدم. به جای پرداختن به گذشته، الان خود را ببینیم. تا زمانی که سنجش روی گذشته است و آن را به آینده وصل می کنیم و نگران آن هستیم، هیچ وقت نمی توانیم روی شخص خودمان ارزیابی داشته باشیم و در زمان حال زندگی کنیم و بفهمیم چرا الان این اتفاقات برای من افتاده است.

نکته بسیار مهمی که استاد راهنما مختص ما همسفران بیان کردند، ضلع پذیرش پروتکل درمان یک همسفر بود؛ اگر من همسفر ارزیابی درستی داشته باشم چه یک روز باشد آمده باشم یا چند سال، دیگر دچار نشخوارهای ذهنی زیادی که اکثراً دچار آن هستیم، نمی شوم. وقتی نسبت به موضوعی پذیرش پیدا می کنیم دیگر به آن موضوع فکر نمی کنیم و نشخوار ذهنی نداریم. با یک ارزیابی سریع در درون خودمان می توانیم بسنجیم هر آن چیزی که نشخوار ذهنی من است نسبت به آن پذیرش ندارم. پذیرش یعنی مسائل و مشکلات را با گوشت و پوست و خون لمس کنیم ولی حال درونمان به هم نریزد.

این نکته خیلی مهمی برای من همسفر است. تا زمانی که نسبت به مسائل اطراف خود پذیرش پیدا نکنم، نمی توانم بگویم پروتکل درمان را رعایت می کنم و ارزیابی را یاد نگرفتم.

چرا آموزشها را در جلسات می شنویم و گوش می کنیم ولی در عمل ناتوان هستیم؟

وقتی حس ما آلوده باشد از آموزشها برداشت درست نداریم. وقتی در جلسه با حس انتقام، سرزنش، کینه، نفرت، تلافی، حسادت و… نشستیم، می شنویم ولی آموزشها را نمی گیریم. پس نداشتن ارزیابی روی خودمان مطمئناً ناشی از حس آلوده ماست و باید بگردیم و پیدا کنیم.

وقتی در اصل کاربردی کردن نمی توانیم حرکتی داشته باشیم، درنتیجه در پایش هم می لنگیم. پایش یعنی تغییر سبک زندگی که الان در آن هستیم. تازه حرکت ما از اینجا برای همه ما شروع می شود. چه تازه واردی که یک هفته است آمده و یک کلمه فهمیده تا کسی که سالهاست می آید، تغییر سبک زندگی تغییر رفتار روزمرگی ماست. اگر اینجا هستیم و هنوز رفتار یا دیدگاه سال پیش را داریم بدانیم زندگی ما تغییر نکرده است و همچنان آن سبک را دوست دارم.

اینشتین می گوید: هر مشکلی که الان داری، به خاطر طرز فکری بوده که تا الان داشتی، پس بدان با همین طرز فکر نمی توانی این مشکل را حل کنی.

مشکل ما این است که می خواهیم با همین طرز فکری که این مشکل را به وجود آوردیم آن را حل کنیم و این شدنی نیست. تغییر سبک زندگی، یعنی آدمی که بودم دیگر نباشم. یعنی کلاً هرآنچه رفتار، افکار و دیدگاهی که نسبت به زندگی دارم باید تغییر کند.

ما خانم ها بیشتر با این موضوع سر وکار داریم که همسر یا فرزندمان را با کسی که از نظر ما موجه است مقایسه می کنیم و می گوییم این هم اگر مثل او بود، زندگی من گلستان بود. در صورتی که ما رئیس خانه های خود هستیم، وقتی ما رئیس خوبی باشیم می توانیم همین زندگی را به بهترین زندگی تبدیل کنیم. طرز فکر ما، ارزیابی غلط ما باعث شده که الان زندگی ما این باشد. فکر می کنیم می خواهیم تغییر بدهیم و حرکتی داشته باشیم ولی طبق وادی پنجم حرکت باید توأم با رفتن و رسیدن باشد. اگر رسیدن نباشد، رفتن فایده ندارد. یعنی اگر روی 7 پارامتر وادی پنجم تمرکز و توجه نداشته باشیم این رفتن به دنبالش رسیدن نیست پس در واقع حرکتی نبوده است.

ارزیابی یعنی حواسم باشد چه بذری می کارم. چون هرچه بکاریم همان را درو می کنیم. مثلاً مشکلات حال بدی، نشخوار ذهنی و… به خاطر کاشت منیت است، یا وقتی خود را مهم می بینم و تأیید نمی شوم حالم بد می شود. بذر را به اختیار خود می کاریم ولی با اجبار برداشت می کنیم. مشکلات امروز، به خاطر بذرهای دیروز است. اگر گندم می خواهیم نباید جو بکاریم.

ارزیابی، کل زندگی من و کل سبک زندگی من است. پایش کل رفتن و رسیدن در زمان حال است. پس باید آدم نوئی شویم.

عالم دیگر بباید ساخت وزنو آدمی

تا آدم نو و جدیدی نشویم نمی توانیم زندگی جدیدی شروع کنیم چون این من هستم که به وجود می آورم. خیلی سخت است که بخواهیم افکار، نگاه و اعمال خود را تغییر دهیم، برای همین می خواهیم همه را تغییر دهیم به غیر از خودمان. در صورتی که اگر دیدگاه خود را درست کنیم، همه آدم های اطراف خود را خوب می بینیم و حال ما بد نمی شود و تا زمانی که تلاش می کنیم دیگران را تغییر دهیم، از خودمان غافلیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: سبحانی- قدمی زاده- حریری- تخت کش- توانا- احمدی- مزروعی- موسوی1- شریفی- ابراهیمی2- باقری2- غفاری- خدائیان-