هر رابطه ای برای ماندگار شدن و به سرانجام رسیدن به یک اصل اساسی نیاز دارد و آن تعهد است. تعهد یعنی وظیفه خود را در هر رابطه ای به درستی انجام دهیم

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: آسیب شناسی در سفر

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: دوشنبه 1403/05/08

در ابتدا تولد ده سالگی مسافر حجت و همسفر ابراهیمی را به ایشان، استاد راهنما و کل جمعیت سروج تبریک عرض می نمایم.

آسیب به معنی صدمه و زیان است. منظور از آسیبهای سفر، آفاتی است که مانع ادامه مسیر سفر درمانی می شود، از این رو کسب مهارت آسیب شناسی حائز اهمیت است و کسب این مهارت مستلزم گرفتن علم و آگاهی است چون ابزاری است برای درست سفر کردن و طی طریق درست و صحیح.

سفر حرکت از یک مبدأ معلوم به یک مقصد معلوم است و منظور از سفر در جلسات، سفر درونی و هجرت معنوی است یعنی حرکت از ضدارزشها به سمت ارزشها، یا حرکت از تاریکیها به سمت نور؛

استاد روز چهارشنبه راجع به انواع رابطه ها صحبت کردند و بهترین نوع آن را، رابطه آبی و بدترین نوع را رابطه های رنگی مثل قرمز و زرد و خاکستری با ماسک آبی برشمردند.

پس روابط را می توان به دو دسته 1- روابط سالم و 2- روابط ناسالم یا سمی(به لحاظ تخریب کنندگی) تقسیم بندی کنیم.

هر رابطه ای برای ماندگار شدن و به سرانجام رسیدن به یک اصل اساسی نیاز دارد و آن تعهد است. تعهد یعنی وظیفه خود را در هر رابطه ای به درستی انجام دهیم که هم در رابطه سالم هست وهم در رابطه ناسالم؛ منتها یک تفاوت دارد: در روابط ناسالم وقتی تعهد کنار می رود آن نفری که تعهد و رازداری را کنار گذاشته از طرف جمع، حذف می شود، ولی در روابط سالم، شخص بی تعهد، وقتی تعهداتی که به عهده دارد را به درستی انجام نمی دهد، یا در او انفجار پیش می آید و به ناامیدی می رسد و یا خود به خود به کنار کشیده می شود.

تعهد شامل سه پارامتر اصلی است که به شکل مثلث نشان داده می شود: 1- رازداری 2- وفاداری 3- فداکاری

خداوند در کلام اله سوره بقره آیه 177 می فرماید: نیکوکاران کسانی هستند که به عهد و پیمانی که می بندند وفادار باشند. تعهد در هر مقوله ای حتی در روابط بین مسافر و همسفر می تواند دو دیدگاه داشته باشد: دیدگاه اول از روی جهالت و دیدگاه دوم از روی دانایی؛

همسری که با یک مصرف کننده در زندگی مشترک مواجه می شود و او را یک صفحه سیاه در زندگی خودش می بیند، حس آلوده در درونش ایجاد می شود و آن حس، نمی گذارد درست تفکر کند. شاید اصلاً آن موقع تفکر کردن را هم نمی داند چیست ولی برای فرار از آن بحران، رازداری که شرط اصلی زندگی مشترک است را کنار گذاشته و با افراد ناآگاه مشورت می کند، افراد ناآگاه هر کسی می تواند باشد از خواهر و برادر، پدر و مادر گرفته تا همسایه و دوست، چون نمی توانند راهنمایی درست بکنند و نتیجه آن بحران های زیاد، تنش و زندگی جهنمی است.

حال همسفری که وارد جلسات می شود، با این دیدگاه می آید که مسافرش درمان شود و بعد با شرکت در جلسه شناخت اعتیاد متوجه می شود خودش هم بیمار است و یک سری افکار سمی و نادرست وارد زندگی او شده و با پذیرش این قضیه که باید برای حل مسائل خودش به جلسات بیاید وارد مسیر سفر درمانی می شود. ولی مرتب در طول سفر، چشمش به مسافر است که ببیند دارویش را کی و به چه میزان می خورد و در ادامه مسیر با وجود گرفتن آموزشها و کاربردی کردن نسبی همچنان با یک سری مسائل دست به گریبان است. چون هنوز به آن باور نرسیده که درست حرکت کردن مستلزم این است که از این دیدگاه عبور کند و اینها همان آسیب هایی است که روی هم تلنبار می شود و او آنها را نمی بیند.

از جمله این آسیب ها می شود به توقعاتی اشاره کرد که با در مسیر قرار گرفتن مسافر در همسفر ایجاد می شود؛ همسفر با خودش می گوید مسافرم درمان شده، برای مواد هزینه نمی کند، مسیرش درست است، پس باید تمام کمبودهایی که این چند سال در زندگی داشته ام را به نحوی از او طلب کنم؛ نتیجه این توقعات، باعث می شود مسافر در مسیر سفر توقف داشته باشد. چون هنوز مسافر نگاهش درست نشده و این باعث تنش و درگیری و بحران در خانواده می شود. در زندگی مشترک مرد به احترام نیاز دارد و زن به محبت و این داد و ستد باعث قوام خانواده می شود.

یا همسفر بعد از قطع مصرف و درمان مسافرش فکر می کند تمام مشکلاتش حل شده ولی غافل از اینکه تمام بذرهای پوک و ناسالم که طی سالهای قبل در درون خودش و مسافرش کاشته شده، به یکباره بیرون نمی رود. به صبر نیاز دارد، زمان می برد تا کم کم با آموزشها و کاربردی کردن یکی یکی با آنها مواجه شود و از بین ببرد و حتی گاهی همسفر از خودش هم توقع زیادی دارد و در نتیجه در مرحله ای به ناامیدی می رسد و توقعاتش از اطرافیان بالا می رود و جایی در مسیر متوقف می شود.

یک نگاه دیگر همسفر بعد از آموزش گرفتن هم می تواند این باشد که خداوند عزیزترین بنده اش را به من واگذار کرده. در مشارکت خیلی از همسفران شنیده ام که گفته اند من به واسطه مصرف کننده دار شدن توانستم راه خودم را پیدا کنم و آنقدر از خود فداکاری نشان می دهند و رازدار زندگی هستند و وفادارند که به مرحله ای می رسند که مصرف کننده را یک نعمت می بینند. این نوع نگاه، در تفکر درمان و با درست سفر کردن و با کسب مهارت آسیب شناسی که نیازمند علم و آگاهی و دانایی است، به دست می آید.

یک همسفر زمانی که به پذیرش بیمار بودن خود می رسد و وارد جلسات می شود و انگیزه برای ادامه مسیر پیدا می کند، در وهله اول باید به جلسات متعهد باشد. اولین چیز همان رازداری است که همیشه توسط مجری خوانده می شود که کلیه گفته ها، دیده ها، شنیده ها در همین مکان باقی بماند. بعد، وفاداری است، یعنی درست انجام دادن مسئولیت یک همسفر واقعی و سومین مورد، فداکاری است یعنی از خود بگذرد، به خاطر آفتها و حس های آلوده درون باید از خود بگذرد و خود را شهید کند تا بتواند حرکت کند. اگر این سه پارامتر تعهد داشتن را رعایت کنیم به یک همسفر واقعی در درمان تبدیل می شویم، هم خود لذت می بریم، هم آسیب نمی بینیم و هم آسیب نمی زنیم.

اولین شرط تعهد این است که نسبت به خودمان و نسبت به جلسات متعهد باشیم. وقتی نسبت به خود متعهد شدیم، خواه ناخواه نسبت به خدای خود متعهد می شویم و همیشه خدا را در تمام رفتار، گفتار و اعمال در نظر می گیریم و آن چیزی که بر ما نازل می شود رحمت و برکت است، رحمت و برکت همان آرامشی است که همه به دنبالش هستیم و برای همه عزیزان از خداوند خواستارم. خلاصه این مبحث در این شعر به خوبی آمده است:

گاهی که کنی عهد و وفا با یاران

زنهار وفای عهد خود واجب دان

بی شکر خدا مباش هرگز نفسی

تا بر تو شود ابر کَرَم ها باران (خاقانی)

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: مکری- غفاری- ابراهیمی 2- تخت کش- احمدی- سبحانی- باقری2- اسماعیلی- ابراهیمی1- موسوی- عدنانی-