اگر نیروهای هشداردهنده را بشناسیم، می فهمیم که باید باشد و لازمه زندگی هر فردی است چون هشدار ما را از خواب غفلت بیدار می کند و باعث می شود در حال حاضر باشیم نه در گذشته و نه در آینده

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: نیروهای هشدار دهنده

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/05/01

نیروهای هشدار دهنده هم درونی است و هم بیرونی. نیروی هشدار دهنده بیرونی مثل نقد کردن کسی است. وقتی کسی ما را نقد می کند، یک هشدار در مورد کاری که داریم می کنیم و اشتباه است به ما می دهد. اما اینکه ما چطور و از چه زاویه ای با آن هشدار برخورد کنیم مهم است؛ اگر با نیروهای هشداردهنده آشنا باشیم، می توانیم بفهمیم که حرفی که به ما زده شده، هشدار بود تا ما را از آن کار نهی کند، ولی اگر آشنا نباشیم ناراحت می شویم و حتی ممکن است کینه آن شخص را به دل بگیریم، پس برمی گردد به اینکه نیروهای هشداردهنده درونی ما چیست.

برای ما سفر دومی ها چنانچه در حرمتها هم می خوانیم فرض است که روی اجرای حرمتها نظارت داشته باشیم و اگر یک ضدحرمتی دیدیم، بیان کنیم ولی اینکه این هشدار از حس آلوده و رذایل باشد یا از فضایل متفاوت است. اینکه روی رفتارهای یک نفر تمرکز کنیم و مدام از او ایراد بگیریم، می تواند از رذایل باشد، آنجا دیگر نیروی هشداردهنده نیست، انتقام است. یا در مورد فعالیت زیاد یک نفر و خدمت ندادن به یک نفر دیگر، اگر از فضایل باشد می گوییم خوب فعالیت زیاد سخت است و ممکن است فرد از جایگاهش خارج شود ولی اگر از رذایل باشد، قصد ما انتقام گرفتن می شود و این نکته خیلی ظریفی است که بتوانیم مرز بین این دو را تشخیص دهیم.

خیلی وقتها شده بعضی افراد از بعضی افراد دیگر بدشان می آید، چرا؟ چون آن فرد کارهایی انجام می دهد که این شخص توان انجام آنها را ندارد و چون این نمی تواند آن کارها را انجام دهد، خود به خود از او کینه به دل می گیرد.

نقد، نوعی هشدار است ولی متأسفانه چون نقاد و نقد پذیر نیستیم، ناراحت می شویم. بارها گفته شده هشدار یا نقد، از روی دوست داشتن است. مثلاً در تشکیلات ما اگر برجک کسی زده شود یا با او برخوردی شود، آموزشی است برای بقیه که کبر و غرور را از خود بگیرند. حال اگر کسی ناراحت شود، با یک تازه وارد تفاوتی ندارد.

تشخیص نیروهای هشداردهنده مویی و ظریف است و لازمه هر شخصی این است که دقت کند و اینها را بشناسد.

اگر نیروهای هشداردهنده را بشناسیم، می فهمیم که باید باشد و لازمه زندگی هر فردی است چون هشدار ما را از خواب غفلت بیدار می کند و باعث می شود در حال حاضر باشیم نه در گذشته و نه در آینده.

خیلی از خانواده ها به خاطر عشق و علاقه زیاد به فرزند از امور او غافل می شوند، یا آنقدر به مادیات می چسبند که از معنویات غفلت می کنند و آنجاست که نیروهای هشدار دهنده هم درونی و هم بیرونی خود را نشان می دهد ؛ نیروهای هشدار دهنده بیرونی مثل یک تماس تلفنی و گوشزد کردن یک نفر برای انجام ندادن درست کاری است.

زندگی و جلسات را نمی شود با حساب و چرتکه انداختن ببینیم که اگر این کنم، آن می شود و اگر آن کنم، این می شود. چه بسا ممکن است از این محاسبه گری ها ضربه هم بخوریم.

نکته دیگر اینکه وقتی یک خدمتگزار در جایگاه خدمت قرار می گیرد، فکر نکند در آن جایگاه هر چه گفت باید همان شود و هیچ کس حق حرف زدن ندارد. اگر کسی تذکری به او داد، بپذیرد، به این فکر کند که ممکن است در آن لحظه در غفلت بوده، آن را بد نبیند و ناراحت نشود، نگاه منفی در درجه اول نسبت به آن نداشته باشد. تصمیم نگیرد، قضاوت نکند، مکث کند شاید هشداری باشد.

لازمه پذیرش هشدار، داشتن روحیه هشدارپذیری است. اگر چیزی از طرف خانواده یا جلسه به من گفته می شود، اول از دید هشدار ببینیم.

اگر روحیه هشدارپذیری داشته باشیم، زمینه نقدپذیری را در خود احیا می کنیم. هشدار منفی نیست. مثل علائم و هشدارهای راهنمایی رانندگی، که اگر به آنها توجه کنیم، سفر سالمی داریم، ولی اگر توجه نکنیم چه بسا تصادف هم بکنیم.

آموزشی که در جلسات به ما داده می شود این است که اولاً هشدار را ببینیم و دوم آن را بپذیریم، ما اینجا آموزش میگیریم هشدارستیز و هشدارگریز نباشیم.

نیروهای هشداردهنده هم درونی است و هم بیرونی، وقتی از بیرون به ما چیزی می گویند، می تواند هشداری باشد هرچند ناآگاهانه ولی دلسوزانه است، ولی مهم درون ماست که چطور آن هشدار را بگیریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: علیرضا1- علیرضا2- مهدی- مختار- رحمت- محسن- علی- ایرج- حسین-

همسفران: کشاورز- باقری- حریری- احمدی- سلیمانی-