زمانی می توانیم به مرحله قدرشناسی برسیم که به هیچ شدن نزدیک شویم، البته نه به معنای پوچی؛ بلکه به این معنا که در عین دانایی بی ادعا باشیم. قدرشناسی یعنی هرچه درخت پر بارتر، سر به زیرتر، قدرشناسی یعنی رهجوی واقعی بودن، یعنی در ذهنم همیشه احساس دین نسبت به تفکر سروج داشته باشم،

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: روحیه طلبکاری یا قدرشناسی

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: شنبه 1403/4/9

روحیه، به معنی شخصیت، خلق وخو و قدر شناسی، به معنی نمک شناس بودن است که به صورت ذهنی، گفتاری و عملی است؛ باید دقت کرد چرب زبانی و چاپلوسی را با قدرشناسی اشتباه نگیریم.

حال یک سوال مطرح می شود و آن اینکه ریشه روحیه طلبکاری چیست؟ ویا از کجا نشات می گیرد؟

از ریشه های روحیه طلبکاری می توان به ترس، توجیه و دروغ اشاره کرد.

ترس، بد نیست و حسی است که خداوند در وجود انسان قرار داده تا جان و مال خودش را از خطرات احتمالی (حیوان درنده، ارتفاع، و…) حفظ کند. اما موضوع ترس امروز که از آن صحبت میکنیم ترسهای مسموم است. بواسطه مصرف مواد ترسهایی بر مصرف کننده عارض می شود مثل اینکه مبادا دیگران متوجه این موضوع بشوند و رسوا بشوم و…، در ابتدا این ترس را با توجیه کردن می پوشاندیم. توجیه مثل دالان تنگ و تاریک محدود است، و طی زمانی جواب می دهد و آخر این دالان تنگ و تاریک به دروازه خیلی وسیع و بزرگ که همان دروغ است وصل می شود، آنجاست که یک مصرف کننده بُرنده ترین سلاح خود را به کار می برد یعنی دروغ هایی می گوید که خودش هم باور میکند اما پشت این دروغ همیشه یک ترس وجود دارد که مبادا دروغم برملا شود و همین باعث می شود که به سمت روحیه طلبکاری برود و دست پیش بگیرد و به این ترتیب یواش یواش جزء شخصیت او می شود.

هرچند روحیه طلبکاری را در افراد دیگر جامعه هم می توان دید ولی در مورد این جلسات و تفکر درمان باید گفت روحیه طلبکاری یک آفت برای درمان است. وقتی یک تازه وارد با آمدن به جلسات، کم کم نظم را یاد میگیرد و وارد لژیون آماده سازی و نهایی می شود و با آموزشها تقریباً تغییراتی در او بوجود می آید و یک مقدار از آشوب ها و تنش هایش در خانواده کم می شود، نسبت به خانواده و اطرافیان یک توقعاتی در درونش ایجاد می شود و انتظار دارد در منزل همه گوش به فرمان او باشند، و همه چیز باب میل او باشد و اگر این توقعاتش بر آورده نشود طلبکار خانواده می شود و کم کم به طلبکاری از همه حتی راهنما و سرلژیون می رسد و در مورد خود من این طور بود که به جایی رسیدم که خودم دارو را کم و زیاد می کردم و نگاهم به دارو مثل مواد بود و همه چیز را از دارو می خواستم، ولی خدا را شکر با آموزشها دوباره نگاه و جهان بینی من تغییر کرد و به نتیجه خوبی که همان رهایی بود رسیدم.

چطور می توانیم قدرشناس باشیم؟

زمانی می توانیم به مرحله قدرشناسی برسیم که به هیچ شدن نزدیک شویم، البته نه به معنای پوچی؛ بلکه به این معنا که در عین دانایی بی ادعا باشیم. قدرشناسی یعنی هرچه درخت پر بارتر، سر به زیرتر، قدرشناسی یعنی رهجوی واقعی بودن، یعنی در ذهنم همیشه احساس دین نسبت به تفکر سروج داشته باشم، قدر شناسی یعنی یک آدم معمولی شدن، کسی که بی ادعا تمام وجودش محبت است و از درون واقعاً خودش را تزکیه و تصفیه میکند، چون اگر کوچکترین ضد ارزشی در درون ما باشد نمی توانیم قدرشناس باشیم. شاید خیلی وقتها با همین روحیه طلبکاری به خیلی از خواسته های خود می رسیدیم اما نتیجه آن چیزی جز بی ارزش شدن نبود.

قدر شناسی را باید اول از خودمان شروع کنیم، زمانی که قدر شناس شویم، از همه و از زمین و زمان قدر شناسی میکنیم، حتی از مشکلات، چون مشکلات ما را می سازد و پخته می کند. قدر شناسی یک طیف است و یک باره اتفاق نمی افتد بلکه به مرور و با تکرار و تمرین بوجود می آید.

در جمع بندی به این نکته اشاره می کنیم که دروغ، شرافت و صداقت را از انسان میگیرد و مادر همه فسادهاست؛ به همین دلیل است که هر جا دروغی گفتیم همیشه نگران برملا شدن آن بودیم و روحیه طلبکاری به دنبال آن بود، برای قدر شناس شدن هر روز و هر شب باید خودم را از فیلتری عبور دهم و آن فیلتر تفکر درمان است، یا به عبارتی تفکر و جهان بینی خودم را با ملاک و معیار تفکر درمان بسنجم و تزکیه و پالایش داشته باشم.

به عنوان حسن ختام یک بیت شعر از شاعر بزرگ ایرانی فردوسی در این زمینه بیان میکنم که به نظر من کل این دستور جلسه در این بیت گویا ست:

ز گیتی دو کس را سپاس

یکی حق شناس و یکی حد شناس

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران” حجت- جواد- سعید- حسین(ر)- مجید- محسن- علی- یوسف- ابراهیم- اسماعیل- محمد حسین- امیر