سکون نداشتن از خانواده ما شروع می شود. نوع رفتار ما و اینکه چطور تفکر سروج را در خانواده پیاده می کنیم خیلی مهم است. سرلوحه تفکر سروج، حمایت از خانواده است. کسی که بتواند آموزشها را در خانواده خود پیاده کند مطمئناً تشکیلات را هم حمایت می کند، نه اینکه فقط حضور فیزیکی داشته باشد. حمایت باعث پویایی و رو به جلو بودن است.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: سکون در سفر دوم

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/2/17

سکون یعنی رکود، حرکت نکردن. در هستی همه چیز در حال حرکت است حتی کوه ها، و هرجا سکون و ایستایی اتفاق بیفتد به سقوط اتفاق می انجامد. مثل یک دوچرخه سوار که تا زمانی که رکاب می زند، رو به جلو است و هرجا دیگر رکاب نزند، از دوچرخه می افتد.

دلیل گذاشتن این دستور جلسه در سفر دوم یک هشدار است تا شخصی که به سفر دوم رسیده، علاوه بر جایگاه تشکیلاتی و مسئولیتهایی که برعهده گرفته، حواسش به این نکته مهم باشد که امکان دارد در سکون قرار بگیرد و سکون همان و سقوط همان. آن موقع دیگر فقط به خود لطمه نمی زند، بلکه به درمان و تشکیلات که برای آن زحمت کشیده شده و وقت گذاشته شده هم لطمه می زند.

هرچند یک نفر بیاید و برود و وقت بگذارد و خدمت کند، ولی اگر با دیدگاه ناسالم باشد، لطمه می زند. نوع نگاه و نوع جهانبینی مهم است. پس بدانیم سکون و سقوط فقط به ضرر من نمی شود بلکه به ضرر ما می شود.

سکون پارامترهای زیادی دارد که به چند مورد اشاره می کنیم:

وقتی نسبت به توانایی های دیگران حساس باشیم؛ مثلاً یک پیشکسوت با تمام احترامی که برای او قائل هستیم، اگر به خدمتگزارانی که بعد از او به درمان رسیدند و توانایی خدمت بیشتری دارند، حسادت کند، یعنی در سکون قرار گرفته است.

خدمتگزاری که ریزبین نباشد و در همه موارد و امور مربوط به مسئولیتش دقت نظر نداشته باشد، یعنی در سکون قرار گرفته است.

علائم بالینی جدای از بحث جسمی، در قسمت جهانبینی این طور است که بیشترین دسترسی و کمترین اختلال را در زندگی درمان شدگان دارا باشد. کسی که از این عدول کند، در حالت سکون و سقوط است و بدون اینکه خود بداند، اول به خود و خانواده و بعد به تشکیلات ضربه می زند.

یکی از شاخصه های رکود این است که فرمانی را فراموش کنیم. در خدمتگزاری از یاد رفتن یعنی سکون، بی توجه بودن یعنی سکون.

چطور در تشکیلات به این می رسیم که سکون نداشته باشیم؟

سکون نداشتن از خانواده ما شروع می شود. نوع رفتار ما و اینکه چطور تفکر سروج را در خانواده پیاده می کنیم خیلی مهم است. سرلوحه تفکر سروج، حمایت از خانواده است. کسی که بتواند آموزشها را در خانواده خود پیاده کند مطمئناً تشکیلات را هم حمایت می کند، نه اینکه فقط حضور فیزیکی داشته باشد. حمایت باعث پویایی و رو به جلو بودن است.

بارها در آموزشها گفته شده مرد در خانواده نیاز به احترام دارد و این احترام را خود شخص با عملکردی که دارد، می گیرد. یک زن هم در خانواده نیازمند محبت است و باید خودش طوری رفتار کند که به او محبت شود، اگر این را در خانواده خود بتوانیم اجرا کنیم، در جهت محبت پویا هستیم پس حتماً در تشکیلات هم پویا بوده و از سکون دور هستیم.

در سفر دوم تأکید می شود، حقوق بین یکدیگر را رعایت کنید، نسبت به یکدیگر بدبین نباشید، شوخی نکنید، اخم و قهر و آشتی نکنید، سوال بیجا نکنید، زیرا کوچکترین حرکت سفر دومی ها دیده می شود و تأثیر روی تازه واردین می گذارد.

تمام تلاش تفکر سروج، انجام عمل سالم است. عمل سالم یعنی علم به زندگی را بتوانیم پیاده کنیم. علم تشکیلاتی را پیاده کنیم، عمل سالم کار شاقی نیست که سخت بگیریم، آنچه جهانبینی و وادی ها به ما یاد داده را انجام دهیم، درست رفتار کنیم که منشأ آن از خانواده ها شروع می شود. چون بیشترین زمان را در خانواده هستیم.

در برابر هر رهایی بعد از حدود 19 سال، هنوز از درون شاد می شویم، زیرا احساس حرکت و پویایی داریم، احساس رکود نداریم. از اینکه یک نفر دیگر نجات پیدا کرده، خوشحالیم و بغض می کنیم. در عین حال حرکت های خود را بررسی می کنیم که اگر دو نفر رها شدند، چند نفر دیگر هم هستند که درمان نشدند. خود را رصد کردن، مانع از رکود می شود. چنانچه حضرت رسول می فرمایند: خود را محاسبه کنید قبل از اینکه شما را محاسبه کنند.

اگر ما به این دیدگاه برسیم که زمانی می توانیم در تشکیلات مؤثر و ارزشمند باشیم که بیرون از تشکیلات مؤثر و ارزشمند باشیم، هیچ وقت در مسیر سفر دوم دچار سکون نخواهیم شد.

بارها گفتم من از راه دور دست جناب مهندس دژاکام را می بوسم و به تفکراتشان احترام می گذارم. هیچ کس غیر از جناب مهندس راجع به صور پنهان و صور آشکار صحبتی نکرده بود. ظاهر قضیه میشود صور آشکار و باطن قضیه صور پنهان است. اینجا همه در ظاهر به هم احترام می گذاریم، ولی آیا در جامعه، محیط کار و خانواده هم این ارزشمندی را داریم، اگر آنجا نداشته باشیم، اینجا هم حرکت پویا به مرور با حس آلوده، نفرت، بد آمدن، قضاوت، مقایسه و… کمرنگ می شود. ولی اگر به درون خود برویم می بینیم اشکال از خود ما هم هست و جایی از کار ما هم می لنگد.

ما سفر دوم می آییم که در حرکت باشیم، صور آشکار آن که آمدن است را انجام می دهیم ولی چقدر به صور پنهان آن توجه داریم؟!

وقتی سکون ها روی هم جمع شود، باعث منفعل شدن تشکیلات می شود و دیگر چیزی برای ارائه ندارد. در انفعال قرار گرفتن، بددلی، حسادت و… سکون را ایجاد می کند، در صورتی که ما وظیفه داریم انسان سازی کنیم تا سرمایه انسانی به وجود بیاوریم.

مهمترین رکن، پویایی است. ورزش کردن و تنوع غذایی یکی از عوامل پویایی است تا سلولها به پویایی عادت کنند و در حالت سکون قرار نگیرد. پس سکون نشستن در جایی و ساکت بودن نیست، سکون در ذهن، در جهانبینی و در عملکرد ماست که مهم است و برای اینکه در سکون نباشیم، تأکید روی انجام عمل سالم است. عمل سالم در زندگی، پیاده کردن علم زندگی است. اینکه با داشته ها و نداشته ها چطور برخورد کنیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: علیرضا2- میثم2- میثم1- علیرضا1- مهدی- محسن-

همسفران: سیدمحسنی- کشاورز- احمدی-