روز چهارشنبه مورخ 12 اردیبهشت 1403 جشن روز راهنما در میان جمع گرم و پرشور مسافران و همسفران برگزار گردید.

راهنمایان درمان اعتیاد به کسانی اطلاق می گردد که به درک بیماری اعتیاد به مواد اعتیادآور رسیده باشند و از مهر و ایمان خود مدد گرفته تا خاکسترنشینان را در فراز و نشیب درمان تا رسیدن به مقصد رهایی یاری رسانند. روز راهنما بر راهنمایان درمان اعتیاد فرخنده باد

همسفر کرمی:

راهنما به ما درس سلامتی، درس درست زندگی کردن می دهد وکسانی که خواهان این هستند و طالب یادگیری این دروس هستند می توانند بهره کافی ببرند و نتیجه بگیرند. در جمعیت سروج، راهنما، نقش راه گشا را دارد که می تواند گره های کور ذهنی افراد آسیب دیده از اعتیاد را برایش باز کند و در نهایت می تواند سعادت و سلامتی را برای آنها به ارمغان بیاورد. پس یک راهنما مقام بسیار بالایی دارد چون برای رهجو یک شیوه مختص و خاص را به کار می برد تا بتواند او را به سلامت از این گذرگاه های تاریکی که خودش برای خودش درست کرده، عبور دهد و به مقصد نهایی که همان درمان و سلامت روح و جسم و سعادت است برساند. به همین خاطر بنده از سر ادب و با سر خمیده نسبت به استاد راهنمای عزیز، جناب آقای مفتون، ادای احترام می کنم.

جناب آقای مفتون:

غم عشق آمد و غم های دگر پاک ببرد

سوزنی باید که از پای درآرد خاری

 خیلی سخت است آدم بنشیند و از او تعریف کنند. برای همین می گویم ما یک سوزن بیشتر نیستیم تا خاری از پایی در آوریم. این را بدانید این سوزن دست کسانی است که اینجا می آیند، می توانند خود را آسیب بزنند تا آن خار از پایشان دربیاید، می توانند استفاده بهینه کنند. به معلم و راهنمای اول، آقای مهندس حسین دژاکام این روز را تبریک می گویم. و بعد به تک تک بچه هایی که از روز اول اینجا خدمت کردند و زحمت کشیدند و همیشه اسمشان هست. ولی این هدف و آرزوی ماست که یک نفر از این دربیاید و درمان شود. اینجا آن وظیفه راهنما و رهجویی مشخص می شود. راهنما طلبکار نیست، منتی سر کسی ندارد، ولی اجازه ویروس پروری نمی دهد. پس با تذکر جلوی آسیبها را می گیرند. رسالت آنها حفظ محیط و بستری است که افراد خواهان رهایی، بتوانند درمان شوند. پس بزرگترین هدیه این است که ببینیم یک تازه وارد هر جلسه تغییر پیدا می کند. و این باعث می شود آیه شریفه سوره بقره عینیت بیابد: «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور».از خداوند می خواهم که در جایگاه خدمتگزاری که تابحال تجربه کردیم، توفیق بدهد بتوانیم در راه  رسالتی که خودمان به عهده گرفتیم، به درستی، پایدار، محکم و استوار قدم برداریم. اینجا الهی است ولی ما کوچکتر از آنیم که الهی باشیم.

در پایان قسمتی از دلنوشته های مسافران و همسفران به مناسبت این روز عزیز و فرخنده آمده است.

دلنوشته همسفر غلامی:

بخشی از وادی چهاردهم کتاب وادی عشق: «آنچه باور است محبت و آنچه نیست ظروف تهی است، من که می گویم کلام خود نیست بلکه فردی است در بیکران هستی که باورش کار هر کس نیست مگر معنای بداند چیست، ارابه ها را در بیکران به حرکت درآورید که نگهبانان ماوراء به آنچه در زمین می گذرد نیازمندند، بشکافید آنچه شکافتنی نیست و در دل سنگ بروید و ترکیب ها را جدا نمایید، و اما عشق!! عشق یعنی گذشتن از خویش، و آنچه او به شما داده است و یا عشق پرواز در بیکران و گذشتن با آگاهی و با ظرافت و پی بردن به جهان هستی که ما و شما هر یک سهمی داریم برای دادن محبت که از عصاره جان هر یک از ماست. آیا هر کسی از این عصاره که در خود اندوخته می تواند به سهم خویش بپردازد و از آنچه در وجودش خوب و زیبا و ارزشمند است به دیگران نثار کند که سبب شادی آنان گردد؟! اگر انسان اینقدر گذشت دارد که بتواند این کار را انجام دهد او عاشق است و ظرف محبتش پر است و پرتر هم خواهد شد. در بهشت چیزی مانند این را نمی توانی بیابی که از آنچه بخشیده، می بخشی و فضای آن را معطر، روشن، زیبا، آذین  وآراسته می گردانی، چه چیزی از این عمل زیباتر که با تمام وجودت دوست بداری، آیا این عمل و یا این حرکت را چه می توانی بگویی، عشق قامت ها را راست، اندیشه ها را پاک و حیات را برای گزینش بهتر در انسان تقویت، و انسان را خلاق به جهت تمامی علوم آماده می گرداند، پس ما دنبال چه هستیم شاید معنای آن ندانستیم که به همین سبب هنوز عده ای از ما سرگردانیم.»  استاد راهنمای عزیزم و تمام راهنمایان، تولد و روزتان مبارک

**********

دلنوشته همسفر استکی

همه روز روزه بودن همه شب نماز کردن

همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن

ز مدینه تا به کعبه، سر و پا برهنه رفتن

دو لب از برای لبیک به وظیفه باز کردن

به مساجد و معابر همه اعتکاف جستن

ز ملاهی و مناهی ، همه احتراز کردن

شب جمعه ها نخفتن، به خدای راز گفتن

ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن

بخدا که هیچ یک را، ثمر آنقدر نباشد

که به روی نا امیدی ، در بسته باز کردن

با نام خدای عشق و ایثار، و بار دیگر یکی از بهترین روزها فرا رسیده است و اکنون دلنوشته از عمق جانم را بیان می کنم. ای بهترین معلمم، روزت مبارک! بله شما جناب آقای مفتون، پدر عزیزم! شمایی که با آموزه هایی از جنس نور که به قلبتان جاری می شود، راه را بر منی که مرده ای بیش نبودم، نشان دادید و هر روز که می گذرد زنده تر از قبل می شوم و الحق زمانی که انسانی را از مرگ نجات بخشی، انگار که جان همه مردم را نجات داده ای. شما معلم آگاهی بخش و نور خداوندی، باور و ایمان دارم، اکنون که این صفات ویژه شما را بیان می کنم، ذره ای در دلتان غرّه نخواهید شد و همه را از آنِ خداوند می دانید و بس. چگونه سپاسگزار شما باشم که زبانم قاصر است، می دانم دغدغه هر لحظه شما برای ما رهجویان سروج، جز بیدار شدن و آگاه شدن به چهارده وادی عشق نیست. و امیدوارم خداوند از فضل خودش شجاعت تغییر و عملکرد سالم به ما عنایت نماید، باشد که قلب شما قوتی بیشتر برای ادامه راهتان یابد. به خداوند می سپارمتان، هزاران بار این روز فرخنده بر شما معلم بزرگوارم مبارک!

**********

دلنوشته مسافر احسان

این روز عزیز را خدمت جناب آقای مهندس دژاکام وشاگرد خلفشان جناب آقای مفتون و تمام راهنمایان عزیز تبریک عرض می کنم. استاد راهنمای عزیز، ای مفتون مهر و داد، ای آغاز بی پایان، ای وجود بی کران بخشش و ایثار، ای والامقام، ای فراتر از کلام، تویی که همچو باران بر کویر شوره زار و خشک و پوسیده اندیشه مان باریدی، تو را به وسعت تمام محبت و مهربانی بی انتهایت سپاس می گویم. ای نجات بخشی که با دم مسیحاییت مردگان متحرک را از ظلمت جهل و نادانی و خودسوزی به روشنایی امید و خودسازی و زندگی دوباره حیات می بخشی، ای که لبخند پر مهرت نور امید به زندگانی را به دلهایمان می تاباند، تو را به نام مقدس راهنما، سپاس می گویم، تویی که با دستان پرعطوفتت، گل های دانایی و ایمان و مهر و صبر را در گلستان وجودمان می پرورانی و شهد شیرین رهایی را به کام خاکسترنشینان می ریزی، پس تو را ای راهنمای عزیز، به وسعت نامت، سپاس می گویم، همان نامی که پنج حرف بیشتر ندارد، اما توصیف هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد. سالروزتان فرخنده و مبارک باد!

**********

دلنوشته همسفر ملکی

به نام توان بخش هر ناتوان! امروز روز معلم است، با خودم فکر می کنم چگونه می توانم از معلم خود قدردانی کنم، معلمی که فقط الفبا را به من یاد نداد، او به من یاد داد با قلم در دستم، برای سرنوشت خودم نیک بنویسم، معلم من در پی یافتن غلطهای من نبود، فقط در پی دست گیری من بود به جای مچ گیری، او همیشه به کلمه های درستی که نوشته ام نگاه می کند و پدرانه از غلط هایم چشم پوشی می کند، او فقط قلم به دست من نداد، بلکه پاک کن را هم به دست من داد برای پاک کردن نگاهم، زبانم از قضاوت دیگران، از تنفر و کینه و برچسب زنی به انسانها، او با قلم در دستش، عشق به دیگران را به چشمانم به تصویر کشید. او چشم مرا به جهان دیگری گشود، جهانی که تا قبل از این از وجودش آگاه نبودم، جهان من پر بود از قضاوت دیگران، از کینه، از خشم، از ناامیدی، گویی اصلاً به دنیا آمده بودم برای نگران بودن، برای مراقب دیگران بودن که مبادا خطایی کنند، اما جهانی که مرا با آن آشنا کرد، پر بود از پذیرش، پذیرش آدمها همانگونه که هستند، در این جهان باور پیدا کردم، هر انسانی نوری از منبع نور خداست و نمی تواند بد باشد، پس سعی کردم بپذیرم و دوست بدارم اول خودم را، بعد دیگران را. و من تنها کاری که می توانم در برابر این همه لطف و گذشت انجام دهم، تغییر نگاه و رهایی ام از ضد ارزشی هاست. راهنمای عزیز روزت هزاران بار مبارک!

**********

دلنوشته مسافر علیرضا

به یاد می آورم در عهد قدیم، در خصوص عرفا می گفتند با خدا معامله کرده است، اما امروز به پاس بزرگی گرد هم آمده و جشن می گیریم که هیچ وقت اهل معامله با خدا نبوده، استاد راهنمای عزیز ما به پاس بند عشقی که بین او و قدرت مطلق برقرار شد، تلاشی صادقانه و عاشقانه را انتخاب کردند تا افراد آسیب دیده از بند بیماری اعتیاد، به ساحل آرامش برسند. شنیده بودیم که می گفتند دستم بگرفت و پا به پا برد، استاد راهنما دستمان را نگرفت تا شیوه راه رفتن بیاموزیم، این مرد بزرگ به ما آموخت چنانچه دست در دست تفکر الهی سروج بگذاریم، قطعاً فر بر باد رفته و در خاکستر مدفون شده ما خاکسترنشینان مانند گنجی به ما باز خواهد گشت و این هجرت معنوی است که نتیجه اش ساحل آرامش و وصل شدن به بند محبت الهی است. این روز عزیز را با تمام وجود خدمت استاد راهنمای گرانقدر تبریک و تهنیت عرض می نمایم.