لازمه درمان شدن ایمان آوردن به آن است. ایمان زبانی نیست، ایمان داشتن یعنی در ذهن و اندیشه آن موضوع را پذیرفته باشیم و در عملکرد ما هم نشان داده شود.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: نقش ایمان در درمان

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: چهارشنبه 1403/1/15

مصرف مواد، باعث سوءمصرف و بیمار شدن ما شد و دلیلش این بود که ما مواد را نمی شناختیم. برای همین با ورود به جلسات، به ما آموزش داده می شود تا اعتیاد را بشناسیم. چون اگر کسی بخواهد درمان شود اول باید اعتیاد را بشناسد و بداند مواد با بدن او چه می کند و به همین دلیل روزهای پنجشنبه در هر شرایطی جلسه شناخت اعتیاد برگزار می شود. زیرا خدمتگزاران و برپاکنندگان جلسه شناخت اعتیاد، با تمام وجود لزوم شناخت اعتیاد را لمس کرده و به آن ایمان دارند و می دانند اگر مصرف کننده اعتیاد را بشناسد به درمان ایمان می آورد.

بر اثر نشناختن بیماری اعتیاد و مواد مخدر، یک سری قوانین اعتیاد بر ما حاکم شد و ما مجبور به انجام آنها بودیم. اما در اینجا آموزش گرفتیم قوانین درمان را رعایت کنیم تا بتوانیم بر قوانین اعتیاد پیروز شویم و کم کم به درمان ایمان بیاوریم. پس تا زمانی که لزوم شناخت اعتیاد را متوجه نشویم و قوانین و حرمتها را درک نکنیم، سخت است ایمان به درمان در ما شکل بگیرد.

لازمه درمان شدن ایمان آوردن به آن است. ایمان زبانی نیست، ایمان داشتن یعنی در ذهن و اندیشه آن موضوع را پذیرفته باشیم و در عملکرد ما هم نشان داده شود. در واقع برای ایمان داشتن به هر موضوعی باید این سه پارامتر در ما شکل گرفته باشد و با پوست و گوشت خود پذیرفته باشیم و آن را احساس و اجرا کنیم:

1- در ذهن و اندیشه حک شده باشد.

2- در عملکرد ما نشان داده شود .

3- در گفتار ما هم باشد.

چیزی که مانع رسیدن به تغییر نگاه و ایمان می شود، «ترس» است.

همیشه بین ترس و ایمان جنگ است و بستگی به خود شخص دارد که کدام را انتخاب کند. چنانچه این سفر، سفری است از ترس به شجاعت، شجاعت یعنی قبول کردن و پذیرفتن عدالت، اینکه بدانیم وضعیت کنونی من عین عدالت است.

ایمان می گوید: آفرین اولین قدم را برداشتی. برو و ادامه بده.

ترس می گوید: نه اینجا ممکن است کسی تو را ببیند و بشناسد و آبرویت برود. اینجا هم به نتیجه نمی رسی، همه چیز الکی است. برو همان کارها که می کردی بکن.

ایمان می گوید: الگوها را ببین، که با چه تخریب ها و مصرف هایی توانستند موفق شوند و تو هم می شوی.

ترس می گوید: تو با آنها فرق می کنی، مواد تو، نوع کشیدن تو با بقیه فرق می کند و تو نمی توانی.

ایمان می گوید: برو، ابتدای جوانی ات است، زندگی ات را درست کن.

ترس می گوید: حالا زود است، وقتی سن تو هم بالا رفت، دیگر مصرف نکن.

ایمان می گوید: منظم به جلسه برو، تکالیفت را به موقع انجام بده، مثل کسانی که با این کار توانستند موفق شوند.

ترس می گوید: اینها همه الکی است و به خاطر تو دارند اینها را می گویند و نقش بازی می کنند.

ایمان می گوید: صبر پیشه کن، حتماً به نتیجه می رسی. درمان یک طول دارد و یک عرض، طول آن در نظر گرفتن زمان است و عرض آن تغییر نگاه.

ترس می گوید: تو نمی توانی این همه صبر کنی، باید زود به نتیجه برسی.

ایمان می گوید: نور درمان نمایان است. الگوها را می بینی که با جاهای دیگر متفاوت هستند. حرکت کن برو.

ترس می گوید: تو خراب می کنی و اینجا هم نمی توانی و آبرویت می رود و نهایتاً اگر هم بمانی، فقط از یک شخص آموزش بگیر. تو نمی توانی با همه ارتباط برقرار کنی به جز یک نفر و به سمت شخص گرایی می کشاند.

این ترسها و خیلی موارد دیگر مانع رسیدن به ایمان به درمان می شود و وقتی ایمان مغلوب ترس شود، شخص بعد از چند ماه آمدن می رود.

ایمان از امنیت می آید، هرجا امنیت داشته باشیم، احساس آرامش می کنیم. اگر ایمان به درمان هم داشته باشیم، احساس امنیت و آرامش می کنیم. دیگر نمی توانیم دیر بیاییم. همیشه فرامین را اجرا می کنیم و منتظر خدمت کردن هستیم و وقتی خدمتی داده می شود با عشق انجام می دهیم.

در جزوه جهانبینی بدن انسان به شهر وجودی تشبیه شده است. این شهر می تواند مدینه فاضله باشد، یا مدینه فاسقه یا مدینه ضالّه.

مدینه فاضله شهری است که همه چیزش تابع مقررات و قوانین و تعادل است و خداوند انسان را برای یک مدینه فاضله آماده کرده است. اما یواش یواش و به مرور زمان، به دنبال ضدارزشی ها کشیده شدیم و از این مدینه فاضله دور شده و به سمت مدینه فاسقه رفتیم. در مدینه فاسقه، به یاد خوبی ها هستیم، ولی سعی می کنیم نبینیم. مثلاً بزرگی محبتی که دیگران در حق ما می کنند را با بی محلی جواب می دهیم. و وقتی شروع به انجام یک سری کارهای ضدارزشی مثل مصرف مواد می کنیم، شهر وجودی ما مدینه ضالّه می شود؛ آنجاست که دیگر خوبی های دیگران در نظر ما نیست. در مدینه ضالّه خوبی ها و انسانیتها همه چیز فراموش می شود و ما هیچ وقت شکرگزار و قدرشناس نیستیم، حتی نمک نشناس هم می شویم. مدینه ضالّه، بودن در مرتبه نفس اماره است، مدینه فاسقه، نفس لوامه و مدینه فاضله نفس مطمئنه است.

پس اگر می خواهیم ایمان داشته باشیم اول باید نمک شناس باشیم، نمک نخوریم و نمکدان بشکنیم. بعد از آن قدرشناس می شویم. آنگاه می توانیم شکرگزار و شاکر درگاه الهی باشیم و آن موقع است که ایمان عینیت یافته و متبلور می شود. ایمان در کسی متبلور می شود که شهر وجودی اش مدینه فاضله باشد.

رسیدن به ایمان هم سخت است و هم سهل؛ اگر ایمان آوردیم، دیگر نمی توانیم باعث آزار و اذیت خانواده بشویم. شرح وظایف زن بودن یا مرد بودن خود را در خانواده اجرا می کنیم. مهم نیست چه مدت است به جلسه می آییم اگر اینها را رعایت کنیم به ایمان می رسیم و نقش آن را در درمان خواهیم دید.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: محمد- مجید- علیرضا2- جواد- یوسف- آرش- میثم1-

همسفران: مکری- موسوی- کشاورز-