اگر هر کس مسئولیت درمان خود را با تمام وجود بپذیرد و بخواهد تغییر کند، در پروتکل درمان قرار می گیرد و گرفتن آموزشها در تفکرات و خواسته هایش تغییر ایجاد می کند و آرام آرام حس هایش به همان سمت و سو می رود و نیرویی که درون فرد ایجاد می شود، پیرامون او را هم به سمت ارزشها می برد.

موضوع کارگاه آموزشی: جهانبینی حس

استاد: همسفر استکی

تاریخ: چهارشنبه 1404/9/26

در ابتدا تولد پنج سالگی مسافر علیرضا و همسفر سیدمحسنی را به خودشان، استاد راهنمای عزیز و همه عزیزان تبریک عرض می کنم. خوشحالم به پنج سالگی قدم گذاشتند و انشاءاله خداوند در ادامه باز هم به ایشان توفیق بدهد.

دستور جلسات همیشه به صورت ممتد و مرتبط در پی هم قرار می گیرند. و اینکه امروز، جهانبینی- حس، بعد از وادی دهم آمده، به خاطر ارتباط بین نفس، صفت و حس است.

حس، اولین نیروی به کارگیری قوه عقل است و هر آنچه که دریافت، ادارک، احساس و برداشت نسبت به دنیای درون و بیرون خود داریم جهانبینی نام دارد. جهانبینی از ابتدا با ما بوده و مخصوص الان نیست.

جهانبینی دارای دو جنبه است: درونی و بیرونی؛

جهانبینی درونی هم به دو قسمت تقسیم می شود: صور آشکار و صور پنهان و صور پنهان شامل حس، نفس، عقل، روح و… است و رابطه بین جهانبینی و حس همین است.

رد پای حس در تمام لحظات زندگی دیده می شود. مثلاً با دیدن برف، نیرویی در ما ایجاد می شود، که بقیه آن را می بینند. حس فقط یک نیرو است بین نفس و صفت و طبق فرموده استاد چهارشنبه قبل، صفت، نفس و حس روی همدیگر مؤثرند و با هم دیده می شوند.

با ورود به جلسات و شرکت در جلسه شناخت اعتیاد، متوجه شدیم مصرف کننده دارای تفکر افیونی و خانواده هم دارای تفکر زائد افیونی است. مصرف کننده، درگیر فیلتری به نام مواد بوده است. خواسته اولیه او فقط مواد بوده که نفس آن را مطرح می کرده و حسی از درون غلیان پیدا می کرده و نیرویی به وجود می آمده که مصرف کننده را به سمت تهیه مواد در هر شرایطی سوق می داده است. خانواده هم با دیدن مصرف مواد از طرف مصرف کننده، حسی درونش ایجاد می شد و نیرویی به وجود می آمد که فقط سرزنش می کرد، خواسته غیرمعقولش که از فیلتر تفکر زائد افیونی می گذشت، این بود که مصرف کننده فقط مواد مصرف نکند.

نفس چیست؟

نفس، تعیین موجودیت می کند با خواسته هایی که دارد؛ اگر خواسته معقول باشد، خود به خود انگیزه و حس درونی و آن نیرو ما را به سمت صفات ارزشمند سوق می دهد، ولی خواسته نامعقول که از درون با ما باشد، صفت ضدارزشی را برای ما رقم خواهد زد. بنابراین نکته مهم این است که بفهمیم جهت حس به کدام طرف است، و اگر صفات خود را بشناسیم (که در وادی دهم به خوبی توضیح داده شد)، راحت می توانیم جهت حس خود را بفهمیم.

مثلاً صفت حسادت، که گاهی می تواند ذاتی باشد، خودش را به این شکل نشان میدهد که مسافر در لژیون به هم لژیونی ها نگاه می کند که او چه کار می کند، چرا او زودتر به لژیون بعدی رفت و…، و باعث ایجاد نیرویی درون او می شود که حالش را بد می کند به سمت مقایسه و رقابت ناسالم. و یا داشتن صفت حسادت برای همسفر باعث می شود با خودش کلنجار برود چرا مصرف کننده من نیامده، ولی فلانی مصرف کننده اش آمده و مسافر شده، و این صفت، حسی را در درونش به غلیان می اندازد که او را به سمت مقایسه و حال بد و سرزنشهای بعد از آن می برد. بنابراین زمانی که صفت ما ارزشی نباشد، خود به خود فرمانبر نفس اماره می شویم و رفتار ما همان را نشان می دهد و این رابطه بین حس، صفت و نفس است.

در مواجهه با این صفات باید چه کار کنیم؟

«تغییر نگاه ما، مبدأ تحول ماست»؛ اولین قدم تغییر است و اولین تغییر، تغییر جهت حس است. از آنجا که خواسته و تفکرات روی صفات و نفس ما تأثیرگذار است، اول باید آنها را بشناسیم تا بعد بتوانیم آن تغییر را درون خود ایجاد کنیم و جهت فلش حس خود را تغییر دهیم.

حال این تغییر از کجا شروع می شود؟

اولین نقطه تغییر از آنجا شروع می شود که من مسئولیت درمان خود را بپذیرم. مسافر برای خودش پروتکل درمانش را بپذیرد و رعایت کند و همسفر برای خودش.

اینکه حس درونی است و فقط مربوط به خود ماست، پس همسفر یا مسافر چگونه با تغییر خود، روی هم اثر مثبت می گذارند؟

اگر هر کس مسئولیت درمان خود را با تمام وجود بپذیرد و بخواهد تغییر کند، در پروتکل درمان قرار می گیرد و گرفتن آموزشها در تفکرات و خواسته هایش تغییر ایجاد می کند و آرام آرام حس هایش به همان سمت و سو می رود و نیرویی که درون فرد ایجاد می شود، پیرامون او را هم به سمت ارزشها می برد. زمانی که درون فردی تغییر پیدا کند، تغییر را در پیرامون خود می بیند. تا زمانی که حس درون من تغییر نکرده و به سمت ضدارزشهاست، نمی توانم تأثیری روی حس دیگران بگذارم.

وقتی فقط مسئول خودم باشم و مسئولیت درمان خودم را تماماً بپذیرم، آموزشهایی که اینجا می گیرم، سر جای خودش می توانم استفاده کنم، ولی وقتی دائم فکرم این باشد که این آموزش به درد فلانی می خورد، نمی توانم آموزش را سر زمان خود و مکان خودش استفاده کنم. وقتی درک بالا می رود که آموزش مختص خودم باشد.

سخن آخر اینکه با دیدن عملکردهای خودم و اتفاق و رویدادهای اطراف خود و عکس العمل آدم ها نسبت به خود و اینکه حالم چطور است، می توانم متوجه شوم چقدر درون من تغییر کرده، چقدر جهانبینی من عوض شده است؟!! البته نباید از نیروهای بازدارنده غافل باشیم. علاوه بر تغییر خواسته ها و تفکرات، نیروهای بازدارنده را بشناسیم و بدانیم از کجا وارد می شوند.

ما هر لحظه جهانبینی داریم مثل رد پای حس که همه جا هست و اتفاقات پیرامون یک محک است، و چیزی که در این جهت می تواند ما را کمک برساند این است که هر روز نسبت به روز قبل بیشتر مسئولیت کار و زندگی خود را بپذیریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: میثم1- علی- اسماعیل- مجید- حسین ر- علیرضا2-

همسفران: مکری- حریری- عدنانی- باقری1- بیگدلی- ابراهیمی- موسوی