توکل، اندیشه سالم یک همسفر است که تنها وظایف و مسئولیت‌های خود را به درستی و با دقت انجام می‌دهد، خواسته‌ای ندارد و نتیجه کار را با حس و حال خوب به خداوند می‌سپارد.
موضوع کارگاه آموزشی همسفران: توکل، رضا، تسلیم
استاد: همسفر استکی
تاریخ: دوشنبه ۱۴۰۴/۷/۲۸
برای درک بهتر موضوع به معنی واژگان می‌پردازیم:
توکل؛ یعنی برای خود وکیل قرار دادن.
همانطور که در مسائل زندگی در برابر حل مشکلاتی که از عهده ما خارج است یک وکیل متخصص اختیار می‌کنیم، توکل نیز به ما می‌آموزد برای تمامی کارهای خود، خدا را وکیل بگیریم.
وقتی توکل واقعی نسبت به موضوعی داشته باشیم به آرامش می‌رسیم و خداوند هم در قرآن، سوره آل عمران- ۱۵۹، می‌فرماید: «ان الله یحب المتوکلین: همانا خداوند توکل کنندگان را دوست دارد».
توکل اغلب لق لقه زبان ما شده و امروز می‌خواهیم بیاموزیم چگونه توکل کنیم؟
رضا؛ ریشه در واژه رضوان دارد به معنای؛ خرسندی، خوشحالی و خشنودی درونی.
رضا یک حس است که در آن انسان در هر شرایطی از درون راضی و خشنود است و این رضایت و خشنودی، با رضایت خداوند در یک راستا قرار می‌گیرد.
تسلیم؛ یعنی شرایط و وضعیت کنونی خود را پذیرفته و درک کرده ام، در حالی که یک سری از مسائل و شرایط روزمره از کنترل من خارج است ولی با آرامش و حال خوب نسبت به آن موضوع تسلیم هستم.
این سه کلمه در اصل، یکی هستند، یعنی هرگاه انسان توکل واقعی را یاد بگیرد خود به خود، به رضایت درونی و حال خوب دست می‌یابد و در ادامه به طور غیر ارادی تسلیم محض خواست و اراده خداوند می‌شود.
همه ما خانواده‌ها با کوهی از ناامیدی، ترس، استرس و نگرانی وارد جلسات شدیم، ایمان و باوری به درمان نداشتیم با کمک آموزش‌ها و دیدن الگوها (کسانی که این مسیر را به سلامت طی کرده‌اند.) کم کم نور امیدی در وجود ما ظاهر شد و فهمیدیم، مسیری که با فکر خود طی کرده‌ایم اشتباه بوده، ما را به ناامیدی رسانده و به مرور زمان ترس‌ها، نگرانی‌ها خود به خود کنار رفت، چون توکل کردن را یاد گرفتیم.
توکل هدف نیست، یک اندیشه است، از درون ما نشأت می‌گیرد و در مسیر درمان به ما کمک می‌کند.
برای توکل کردن باید یک سری پارامترها را در زندگی خود با موفقیت و به درستی انجام دهیم.
در هر جایگاهی هستیم چه به عنوان همسفر، همسر، مادر و… وظایف و مسئولیت‌های خود را به درستی انجام دهیم، بعد از آن می‌توانیم برای اهداف خود برنامه‌ریزی کنیم و با توکل کردن این مسیر را با حال خوب طی کنیم.
با این حال اگر فردی با وجود آموزش گرفتن در برابر کوچک‌ترین موضوعی به هم بریزد این نشان می‌دهد توکل نکرده و باید بداند هنوز تفکر ناسالم دارد (دانسته‌های غلط ذهنی، تفکر زائد افیونی) و مسئولیت و وظایف خود را در هر جایگاهی به درستی انجام نداده است.
توکل، اندیشه سالم یک همسفر است که تنها وظایف و مسئولیت‌های خود را به درستی و با دقت انجام می‌دهد، خواسته‌ای ندارد و نتیجه کار را با حس و حال خوب به خداوند می‌سپارد.
همانگونه که برای ایجاد تغییرات؛ پایداری، ماندگاری و مداومت لازم است تا کم کم با فرمانبرداری از آموزش‌ها بتوانیم عمل سالم انجام دهیم و خود به خود ایمان ما محکم‌تر شود، توکل هم ذره ذره و به تدریج در درون ما شکل می‌گیرد. زمانی که به این نقطه می‌رسیم، چشم داشتی از دیگران یا خداوند نداریم، انتظار نداریم مصرف کننده یا مسافر، فرزندان و… رفتار خاصی داشته باشند بلکه روی خود تمرکز می‌کنیم.
دیگر کسی را مقصر نمی‌دانیم، زیرا آموزش‌ها به ما یاد می‌دهد سهم خود را در ایجاد مشکلات پیدا کنیم. نشخوارهای ذهنی، ترس از آینده و … نداریم. دلهره و نگرانی کنار می‌رود و در ادامه می‌توانیم، تردید، شک و دودلی که نقطه مقابل توکل است را از خود دور کنیم. این احساسات، نشان می‌دهد آنچه آموختیم، در زندگی خود به کار گرفته‌ایم. بنابراین فقط عملکرد ما مهم است.
با توجه به شعر مولانا؛
گفت پیغمبر به آواز بلند
با توکل زانوی اشتر ببند
توکل به منظور رها کردن تدبیر و مسئولیت‌ها نیست، بلکه هر کاری را بر مبنای تفکر، تأمل و توکل انجام دهیم.
زمانی که توکل می‌کنیم، اندیشه‌های باطل را از درون خود پاکسازی می‌کنیم و لایه های ضد ارزشی را یکی یکی از دست می‌دهیم و خود به خود حس و حال درون ما بهتر می‌شود، رضایت درونی پیدا می‌کنیم و نسبت به تفکر سروج و آنچه سرلژیون‌ها و آموزش‌ها فرمان می‌دهند تسلیم می‌شویم این اتفاق هم یک شب به وجود نمی‌آید.
میزان سنجش تسلیم ما نسبت به فرمانبرداری از تفکر سروج این است که ببینیم در حال حاضر چگونه عمل می‌کنیم؟ از این طریق می‌توانیم حال و هوای درونی و میزان پیشرفت خود را درک کنیم.
باید در تمام روز، هر لحظه توکل داشته باشیم و ذره ذره وظایف روزانه خود از ساده‌ترین کارها مانند؛ پختن غذا و جارو زدن گرفته، تا پیچیده‌ترین امور را به درستی انجام دهیم، این کمک می کند تا اندیشه سالم همراه با رضایت درونی از عملکرد خود داشته باشیم و در نهایت با حس و حال خوب همیشه بخوابیم، آن موقع کائنات هم ما را در این مسیر یاری می‌کنند، این همان حس توکل، رضا، تسلیم در مسیر زندگی است و هرجا هم کاستی کنیم، خودمان سختی و حال بد آن را تجربه خواهیم کرد.
دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:
همسفران: ابراهیمی- عدنانی- سبحانی- نریمانی- مزروعی- محمدی- حافظی- اکبری- خدائیان- اسکندری- زیلایی- بیگدلی- زارعی- علیزاده- مکری
با تشکر از استاد گرامی ،بسیار عالی بود
باعرض سلام وباتشکر ازاستاد عزیز،
برداشت:اگر توکل برای من هدف باشد به مرحله رضا وتسلیم نخواهم رسید ولی اگر توکل اندیشه باشد وتلاش هم انجام بدهم درنهایت نتیجه هر چه که باشد من راضی وتسلیم دربرابر آن نتیجه خواهم بود.باسپاس فراوان از کمیته اموزش وتیم پرتلاش سایت.
با عرض سلام و خداقوت وتشکر فراوان از استاد گرامی برداشت من این بود که توکل یعنی در هر جایگاهی به وظیفه خودم با حال خوب عمل کنم و از هیچ کسی توقع و انتظاری نداشته باشم و خود به خود به مرحله رضا و تسلیم میرسم.با تشکر فراوان از تیم پر تلاش سایت 🌹 🌹 🌹 🌹 🌹 🌹
با سلام برداشت من این است که توکل تنها مسئولیت خود را به گردن خداوند انداختن هست پس من باید تفکر وتعقل وتلاشت در راستای ان هدف ونتیجه را به خدا توکل کنم وراضی باشم به انچه پیش میاید پس درمسیر باشم وحرکت اگاهانه داشته باشم ممنون از استاد گرامی