شخصی که در سفر درمانی توکل کرده، حرف گوش ‌کند، راضی باشد و تسلیم محض تفکر درمان شود و با تمام وجود و بدون هیچ چون و چرایی فرمان‌های جلسه را اجرا کند، با هر شرایطی سنی و زندگی و میزان تخریبی درمان شده و به رهایی می رسد.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: توکل، رضا، تسلیم

استاد: مسافر سفر دوم آقا هادی

تاریخ: شنبه ۱۴۰۴/۸/۲۶

توکل به معنی، کسی را وکیل در کار خود قرار دادن و رضا به معنی، خشنودی و خرسندی و راضی بودن به آنچه برای ما اتفاق افتاده، و تسلیم به معنای پذیرش واقعیت‌ها و حقیقت‌ها و شرایطی که برای ما حادث شده است.

توکل مد نظر جلسه امروز توکلی است که ما به تفکر درمان می‌کنیم. این سه واژه با هم آمده و ارتباط مستقیم با همدیگر دارد و نقش مهمی در سفر درمانی دارد.

کلید رضا توکل است، یعنی اگر من توکل داشته باشم خود به خود به رضایت رسیده و در پی آن تسلیم هم می‌شوم. میزان توکل هر کسی به نسبت درک و فهم و تلاش و حرکتی که دارد با دیگری متفاوت است.

گاهی ما به زبان می‌گوییم توکل داریم، ولی با کوچک‌ترین اتفاق که در سفر درمانی برای ما می‌افتد، به هم می‌ریزیم و دیگر راضی نیستیم و شروع به چرا، چرا من، می‌کنیم. ولی زمانی که با تمام وجود معنی رضا را درک کرده باشیم تسلیم می‌شویم و خواسته‌ای جز خواسته درمانی نداریم.

تسلیم شدن با اینکه من مجبور باشم چیزی را بپذیرم تفاوت دارد. در تسلیم من قدرت اختیار و انتخاب دارم و می‌توانم هر عمل ضد ارزشی ( کم و زیاد کردن دارو و زمان دارو، گوش نکردن به صحبت‌های راهنما، فرمان‌های جلسه را اجرا نکردن و…) را انجام بدهم، ولی انجام نمی‌دهم و تسلیم تفکر درمان هستم. افرادی که تسلیم هستند با حس خوب به این مکان می‌آیند و می‌روند و فرمان‌های جلسه را با همان حس خوب اجرا می‌کنند و این همان نشاط درمانی است.

توکل در سفر درمانی یعنی من ببینم نگاهم و انتظارم از دارو چیست؟ زمانی که زمان و مقدار دارو را رعایت نمی‌کنم یعنی هنوز ایمان و باور و توکل به تفکر ندارم، می‌ترسم و راضی هم نیستم.

چرا من نمی توانم با توکل کردن، ماندگار بشوم و تسلیم باشم؟

چون می‌خواهم با همان جهالت‌ها و دانسته‌های غلط ذهنی خودم حرکت کرده و مسیر را طی کنم. به فرد گفته می‌شود باید سه روز قطعی مواد داشته باشی، پاتوق نروی، پوششت را رعایت کنی، تکلیف بنویسی و… وقتی رعایت نمی‌کند یعنی در همان جهل و نادانی خودش غوطه ور است.

شخصی که در سفر درمانی توکل کرده، حرف گوش کند، راضی باشد و تسلیم محض تفکر درمان شود و با تمام وجود و بدون هیچ چون و چرایی فرمان‌های جلسه را اجرا کند، با هر شرایطی سنی و زندگی و میزان تخریبی درمان شده و به رهایی می‌رسد.

انتظار نداریم فردی که تازه وارد سفر درمانی شده و اول سفر است، به مرحله توکل و رضا و تسلیم رسیده باشد. تسلیم هم سخت و هم سهل است. زمانی سخت می‌شود که ایمان و باور به درمان نداشته و توکل نکرده و تلاش و کوشش نمی‌کند و پروتکل درمان را رعایت نکرده، و هیچ وقت هم راضی نیست، چون نمی‌تواند از داشته‌هایش استفاده درست و لازم را ببرد و زیاده خواه است.

سفر مد نظر جلسات، فقط رفت و آمد نیست، بلکه سفر بیرونی و درونی است، و توکل و رضا و تسلیم  نیز یک حس درونی است.

اگر توکل داشته باشم سختی‌های سفر را با تمام وجود می‌پذیرم، و سفر برایم راحت و شیرین می‌شود، چون رضایت دارم، و تسلیم هستم، یعنی در هر شرایطی که هستم عمل سالم را انجام می دهم.

نباید تفکر انتفاعی داشته باشیم، یعنی هر چیزی که به نفع خودمان باشد انجام بدهیم و هر کاری که برایمان منفعتی ندارد انجام ندهیم، بلکه تفکر انتزاعی داشته باشیم و با تمام وجود به درک و حقیقت مسئله درمان رسیده باشیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: محسن- شهاب- مجید- علیرضا ۲- احسان-  احمد- حسین- عباس