روز چهارشنبه مورخ 1404/7/9 بیست و سومین سالگرد رهایی استاد راهنمای عزیز، جناب آقای مفتون در میان جمع گرم و پرشور و محبت مسافران و همسفران و مهمانان ارجمند برگزار گردید.

پنجم مهرماه، سالروز تولد حکایت استمرار و پافشاری در درمان بیماری اعتیاد، جناب آقای مهرداد مفتون و هفته درمان بر اساس علائم بالینی بر تمام مسافران و همسفران راه درمان گرامی باد. (مسافران و همسفران سروج)

به نام حضرت دوست، که هرچه هست از اوست

ما رهجویان سروج، امروز آئینی را گرامی می داریم به پاس زحمات بی دریغ بزرگمردی از جنس عشق ناب، از جنس تواضع، قدرشناسی و پایمردی، به پاس انسانی از جنس سینه سوختگان وادی اعتیاد. امروز به این نشانی جشن می گیریم: در 23 سال پیش رهجویی از تفکر درمان آستینی از همت بالا زد و استمرار عاقلانه اش ثمره ای به زیبایی این جمعیت داد. سایه تان مستدام و راهتان پررهرو باد- مسافر علیرضا (ر)

جناب آقای کرمی(مدیرعامل جمعیت سروج):

هفته درمان بر اساس علائم بالینی و همچنین بیست و سومین سالروز تولد جناب آقای مفتون را به خود ایشان، خانواده محترمشان، به جمعیت سروج، به جناب مهندس دژاکام، کاشف بیماری اعتیاد و به جامعه فعالی که تلاش می کنند تا یک نفر که از این در وارد می شود، به رهایی برسد، تبریک و تهنیت عرض می نمایم.

جناب آقای مهرداد مفتون، با اندیشه ای عمیق و تلاشی خردمندانه، نهالی را به بار نشاندید که در گذر زمان انسانهای بسیاری قادر خواهند بود در سایه این تفکر شکوهمند از قوی ترین بندهای شیطانی یعنی تفکر افیونی و زائد رهایی یافته و طعم سلامتی و تعادل را بچشند. هزاران تبریک و تهنیت نثار همت والای شما باد، سالگرد رهاییتان مبارک!

جناب آقای مفتون:

حدود بیست و پنج سال پیش که با راه درمان و جناب آقای مهندس دژاکام، که از راه دور دستشان را می بوسم و همیشه به تفکراتشان احترام می گذارم، آشنا شدم، شعری از مولانا وصف الحال من در آن زمان بود و امروز این شعر را می خوانم:

دوش دیوانه بدم، عشق مرا دید و بگفت:

«آمدم، نعره مزن، جامه مدر، هیچ مگو»

گفتم: «ای عشق! من از چیز دگر می‌ترسم»

گفت: «آن چیزِ دگر، نیست دگر، هیچ مگو

من به گوش تو، سخن‌های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که بلی، جز که به سر، هیچ مگو

قمری، جان‌صفتی، در ره دل پیدا شد

در ره دل، چه لطیف‌ست سفر! هیچ مگو»

14 ماه هر هفته از اهواز تا تهران 1100 کیلومتر می رفتم و برمی گشتم، دنبال چه بودم؟ 25 سال است با همین دیدگاه «در ره دل چه لطیفست سفر!» در حال سفر هستم. تازه واردینی که هنوز نمی دانند دنبال چه هستند، این شعر به آنها کمک خواهد کرد و شاید تلنگری باشد به کسانی که هنوز خانواده هایشان را زجر می دهند، اجازه دهید آن نور بتابد، راه پیدا شده و خودش می برد.

تشکر می کنم از همه عزیزانی که در برپایی این آئین زحمت کشیدند و اگر اینجا هست، بدانید زحمت تک تک شماها بوده، چه قدیمی ها و پیشکسوتان و چه کسانی که الان هستند و زحمت می کشند.

مسافر محمود، درمان شده پیشکسوت:

من هم به نوبه خود تولد بیست و سالگی جناب آقای مفتون را خدمت خودشان، خانواده محترمشان و کل جمعیت تبریک عرض می نمایم. زمانی که خدا مرا یاری و به این جلسات هدایت کرد، با حال خراب خود و خانواده آمدیم. جاذبه آقای مفتون مرا جذب این جلسات کرد، زمانی که شرح حال دادم و گفتم من 13 سال مواد مصرف کردم و ایشان در جواب من فرمودند: نوش جان تان، الان که تصمیم گرفتی دیگر مصرف نکنی، بیا و حرف گوش کن. در حالی که به دفعات زیاد در جاهای دیگر که برای ترک می رفتم، حتی اگر به من چیزی نمی گفتند، سرشان را تکان می دادند وحتی همین سر تکان دادن باعث می شد اعماق وجود من بلرزد، بدم می آمد و نفرت داشتم ولی جمله آقای مفتون باعث شد جذب جلسات شوم، نوری در وجودم روشن شود، سفرم را ادامه دادم و به نتیجه رسیدم. قدردان این روش درمان و این جا و مکانی که به همت آقای مفتون و همه اعضا ساخته شده باشیم. انشاءاله سالیان سال شاهد این تولدها باشیم.

آرزوی جناب آقای مفتون:

همانطور که با تلاش یکدیگر اینجا را ساختیم، همه تلاش مان این است که برای بیرون خواب ها، یک گرمخانه بسازیم. انشاءاله تولد سال آینده در آنجا برگزار شود.

مسافر علی( ارشادی):

بنازم به تقدیر پروردگار

به این چرخ گردون آموزگار

همه ملک هستی ز افعال اوست

قضا و قدر مختص ذات اوست

یکی چون منی بسته زنجیر نفس

یکی را رهانده ز هر عیب و نقص

یکی چون منی خرد و خوار و زبون

یکی را ز مهرش کند پر فزون

به مهرداد از این مهرش ارزان نهاد

که از بند افیون یکی وا رهاد

سروج از بلندای همت گشود

که رهجو ز تاریکی اندر نمود

ز هر جو جهان را ز نامش بلند

بماند سلامت تنش بی گزند

به گیتی نمانم، نمانم به یاد

اگر عشقش از دل برانم به باد

تو ای تازه وارد که هستی چنین

گهی پر ز خشم و گهی پر ز کین

مکن غفلت و دیده وا کن ببین

نریمان، هادی، محمد، متین

همسفر ولی زاده

روزی که متولد شدی و با چشم گشودنت آفتاب فلک لبخند گرمش را به سرزمین های بی مهر هدیه می کرد، کسی چه می دانست که تو انسانی خواهی شد بزرگ، فردی که نجات بخش هزاران انسانی باشد که در زندگی شان چیزی جز ظلمت و سیاهی دیده نمی شود، و خدا چقدر می بالد به داشتن بنده ای مثل تو که به هر آسیب دیده ناشی از اعتیاد که مردگان متحرکی بیش نیستند، زندگی دوباره می بخشی و آنها برای بار دیگر متولد می شوند، امروز سالگرد رهایی توست، روزی که یادآور حضور شخصیتی والا و ارزشمند در زندگی ماست. کسی که با چراغ هدایت علم و اخلاق، مسیرهای تاریک جهل را برایمان روشن می سازد. شما نه تنها آموزگاری دانا، بلکه راهنمایی فهیم و الگویی بی بدیل در منش و دانش بوده و هستید، زحمات بی دریغ، دلسوزی های پدرانه و آموزشهای عمیق و کاربردی شما، گنجینه ای بی پایان است که همواره در کوله بار تجربه زندگی ما خواهد درخشید. هر کلمه ای که از زبان گهربارتان شنیدیم، چون بذری پربار در دل هایمان جوانه زد و به درخت معرفت تبدیل شد. ای مرد بزرگ، بدان تاریخ تو را می ستاید و ملائک تو را تحسین می کنند، بر پاهایت بوسه می زنند وقتی قدیم برای نجات زندگی کسی برمی داری، و دستان پرمهرتان را می فشارند وقتی آنها را برای گرفتن دست سینه سوختگان دراز می کنید، پس بمان و بگذار با بودنت دستهای بی پناه گرم شوند و دلهای غمدیده کمی آرام گیرند و ما این روز باشکوه را بهانه قرار داده ایم تا هر کدام به طریقی تبریکی ساده اما از عمق وجود را نثار شما کنیم و دعا کنیم چشمانتان جز زیبایی نبیند، و دستانتان سرشار از نعمت و برکت و بخشندگی باشد- تولدتان مبارک-

مسافر یوسف

آسوده باش که حال همه ما خوب است، با تفکری سالم، راه می روم، با نفسی عمیق شکر می گویم، از داشته هایم لذت می برم، هرچند اندک، اینها برای این است که هیچ بودن را به من آموختی، در حالی که خود شهید شده ی این راهی، من خانه ای بودم بی در، بی پرده، بی پنجره، بی ستون، شما آبادی را به من یاد دادید، در اوج ناامیدی، خداوند مرا در کنار خوشبخت ترین انسانها گذاشت، شادی را با من تقسیم کردند بی هیچ منت و پاداشی، بد بودم ولی مرا بد ندید، در کنارم ایستاد، از ظلمت بیرونم آورد و حالا که در راه قرار گرفتم با زبان قدرشناس می گویم: حال همگی ما خوب است، حال شما چطور است؟!!»

مسافر علیرضا(م)

مرا عهدی است با جانان، که تا جان در بدن دارم، هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم/ لسان الغیب، حافظ شیرازی، وقتی هواداران کوی دوست را چون جان خویشتن عزیز می داری، باید بدانم که جایگاه و اعتبار هواداری کوی دوست کجاست؟ مکانش لامکانی است، همان جایی که به جز خدا نبیند و عشق، رسیدن به چنین مقامی، سالها زمان برده، در سختی های پی در پی و در طوفان های مهیب، و حالا از این سرسختی و پافشاری و استمرار، نعمتی بسیار گرانبها و کمیاب برای من رهجو فراهم شده تا بیابم خود را و راه و رسم و سیاقش شود الگوی پیمایشم، بیست و سه سال فقط به این اندیشیدید که جان ببخشید، چطور و چگونه اش هنر پایداری و پافشاری تان بود و این رسم و سلوک رهجو بودن است که شما به من آموختید، صبر و مهر و تفکرتان، مرا شیفته ساخت تا خودم را از تاریکی اعتیاد پس بگیرم با آنچه که علائم بالینی درونی و بیرونی ام بود، روشی نو، که سرچشمه نبوغ الهی تان بود، خدا را شکر که هستید و از نعمتی چون شما بهره می بریم.- تولدتان مبارک، استاد راهنمای گرانقدر-

همسفر حریری:

به نام رهایی بخش نور در ظلمت و ناامیدی
حکایت امروز ما، حکایت استمرار و پایداری شماست. ما خانواده هایی بودیم که نه تنها سایه اعتیاد روح، جسم و تفکرعزیزانمان را در آغوش گرفته بود، بلکه ما را نیز با خود به اعماق ناامیدی، خشم، کینه و هزاران ضدارزشی دیگر کشانده بود. شب بیداری های هولناک، انتظارهای بی پایان، برای یک اتفاق تلخ. هر گوشه از زندگیمان بوی ناامیدی می داد. بیست و سه سال تلاش صبورانه شما حاصلش آموزش صبر،مهر، گذشت و شجاعت و جاری شدن عدالت درمان برای ما و عزیزانمان شد. شما با ابداع درمان بر اساس علائم بالینی و تجربه گذشته خود پل ارتباطی بین ما و رهایی ساختید. به ما آموختید گذشته ما پایان قصه نیست بلکه نقطه شروع یک زندگی سالم و هدفمند است. رهایی ما و عزیزانمان گواه ایمان ما به کلام شما و پایبندی به اصولی بود که بنیان نهادید. از دیدگاه عمیق و صبوری تان سپاسگزاریم. تولدتان مبارک