روز چهارشنبه مورخ 1404/06/05 آئین روز همسفر با هدف قدردانی از همسفران در میان جمع گرم و پرشور مسافران و همسفران و با حضور مهمانان گرانقدر، جناب سرهنگ طاهرزاده و دیگر دوستان عزیز برگزار گردید.

همسفران:

مصرف کنندگانی که قلب های خود را محبوس کرده و در مسیر ضدارزشی ها گام برمی داشتند، اکنون مغلوب قلب های بخشنده ای شده اند.

همسفرانی که با بخشش برای بازپس گیری عزیزانشان به نشان خلوص، محبت بی کران و عشق بلاعوض، قلب خود را هدیه نموده اند. تا باد چنین بادا (مسافران سروج)

جناب آقای مفتون- روز همسفر در جلسات سروج، همزمان با زادروز خانم فلورانس نایتینگل«روز جهانی پرستار» است. فلورانس نایتینگل پرستاری بود که در قرن 19 جان انسان‌های زیادی را نجات داد. از جمله جان زخمی هایی که در جبهه دشمن بودند. وی در انگلستان مدالی با عنوان نشان شایستگی دریافت نمود. او اولین زنی بود که این افتخار نصیبش می شد.

همسفران هم با دشمن خود زندگی می کنند و آنها را پرستاری و تیمار می کنند، شاید مصرف کننده خودش نداند، ولی دارد با عزیزانش دشمنی می کند بدون اینکه خودش بفهمد. قصد تشکل، قدردانی از همسفرانی است که در کنار مصرف کنندگان هستند. طبق قوانین تشکل، همسفر به کسی اطلاق می گردد که سابقه اعتیاد ندارد و در جهت تعالی اهداف جلسات تلاش می نماید. و امروز از این همسفران عزیز قدردانی می کنیم تا مصرف کنندگان قدردانی و شکرگزاری را یاد بگیرند. چون یک مصرف کننده به دلیل نوع تفکر افیونی که بر او غالب شده فقط خودش را می بیند و این تمرینی است که از اینجا شروع می شود و من توصیه می کنم کسانی که همسفر در جلسه ندارند، امشب حتماً در خانه از همسفرانشان حتی با یک شاخه گل قدرشناسی کنند.

-همسفر جناب سرهنگ طاهرزاده-

چقدر این رسم قدرشناسی و سپاسگزاری شما قشنگ است. آفرین به این رسم و رسوم و این تفکر، چیزی که جایش در زندگی اجتماعی ما خیلی خالی است. واقعاً از همدیگر کم سپاسگزاری و قدرشناسی می کنیم و وقتی در زمین از همدیگر قدرشناسی نکنیم، ببینیم با پرورگارمان چه می کنیم. این صحنه خیلی لذت بخش است، دو نفری که در چه مسیری بودند و چه اتفاقاتی برایشان رقم خورده، الان دست می بوسند و قدرشناسی می کنند و این معجزه است و خیلی زیباست. از صمیم قلب این روز را به همسفران عزیز تبریک می گویم، ما هم می دانیم چه سختی هایی گذرانده اید، یکی از اصلی ترین خصوصیات شما صبوری بوده و هست. چیزی که خداوند هم در قرآن به بشر توصیه کرده که از صبر کمک بگیرید. مشخصاً این اولین خصوصیت همسفران محترم است ولی صبر هم چند نوع است. صبر شما همراه با امیدواری بوده، خیلی ها صبوری می کنند ولی ناامید؛ پذیرفته اند زندگی در تاریکی را، در سیاه چاله را، آن صبر فرق می کند، آن تسلیم شرایط شدن است. شما صبری داشتید که با تمام سختی هایی که مسافرتان ایجاد می کرده به خاطر بیماریش و آتش هایی که می سوزانده، صبر با امید بوده و برای همین الان دارید شیرینی اش را می چشید و این هدیه را می گیرید و حتماً نتیجه صبوری شماست. عشق کوهنوردان این است که برسند به تابلو و عکس بگیرند که مثلاً کوه کرکس را با ارتفاع نزدیک 4 هزار متر فتح کردم، ولی هیچ کس به این فکر نمی کند آن پاکوبی که اولین ها درست کردند، آن حلقه ها که زدند، آن سنگ ها که تراشیدند که جای پا درست شود، همه اینها باعث شده تو الان دم تابلو بایستی و عکس بگیری، فرموده آقای مفتون که می گویند ما یک تیم کوهنوردی هستیم و به همدیگر کمک می کنیم، واقعاً درست است، همه عکس یادگاری می گیریم ولی چقدر خوب است یاد بکنیم از کسی که اولین بار آمد و این مسیر را درست کرد، پاکوب درست کرد، وگرنه در مسیر گم می شویم. یادمان باشد چقدر آدم ها کمک کردند، چقدر زحمت کشیده شده، کسی که اولین پاکوب ها را درست کرده، بزرگترین همسفر ماست، کسی که تفکر را ایجاد کرد، سختی ها را کشید، تابلوهای راهنما را زد و شما مسلماً قدرشناس های خیلی خوبی هستید. یکی از خصوصیات اصلی تان است. واقعاً همسفران به نظر من کارشان سخت تر از مسافران است. بالاخره مسافران از سفر غلط خود، لذتی برده اند، ولی یک همسفر هیچ وقت لذتش را نبرد و از روز اول که مصرف کننده سمت مواد رفته، او زجر کشیده، و الان خداوند به خاطر صبوری هایش به او هدیه داده واقعاً تعظیم دارد این همه صبوری، خدا حفظتان کند، انشاءاله این تفکر و این سطح از فهم شما ترویج پیدا کند به همدردان دیگر در جامعه که متأسفانه کم هم نیستند.

تقدیر از جناب سرهنگ طاهرزاده و جناب آقای کرمی به عنوان همسفرانی که از ابتدا تاکنون با تمام جان و دل همراه و حامی ما بوده اند و امروز به پاس قدردانی، از طرف تشکیلات، تشکر ساده ای از ایشان می شود.

دلنوشته مسافران و همسفران به مناسبت روز همسفر

– مسافر یوسف- تمامی محبتی که در یک نگاه به من از سلام کردن آموختم می گویم که همسفر، جمله محبت و عشق را باید از تو آموخت، که تمامی عشقی را در یک نگاه و تمامی آرزویی را در یک لباس و شال برای مسافران داری، جمله تو را معنا می بخشد. همسفر، تو از بندِ آزاد شده ات سرمست نیستی، تو سرمست آنی که قفل کهنه ای را با دستهای روشنت بگشایی، این جمله را از باور به این مکان مقدس، از آموزشهایی که از شما گرفتم و از شجاعتی که مبدلش شما بودی و روحیه قدرشناسی و با صدای رسا می گویم و دعا می کنم همسفر سلام، خانه ات آبادان

-همسفر رضازاده- خسته و تن زخمی، از هجوم بی امان لشکر اندوه و ناامیدی، در حصار ترس و منیت محصور بودم، سنگینی فشار افکار زائد، استخوانهایم را خرد کرده، توان و رمقی برایم نگذاشته بود. نمی دانستم که من هم اعتیاد دارم، اما نه به مواد اعتیادآور، بلکه به باورها و افکار پوسیده و تاریخ گذشته، به خیالات و رؤیاهای خام و دور از دسترس و با اینها خوش داشتم در حصار امنی که دور تا دور خود کشیده بودم، روزگار بگذرانم، تا اینکه طلب از او یافتم و یک همسفر شدم، همسفر تمام همسفرانی که با همت والا، گنج درون و فرّ بر باد رفته شان را در میان تلّ خاکستر افکار زائد خود می جویند و خستگی نمی شناسند، همسفر تمام مسافران سینه سوخته ای که از ویرانی ساختارهای منفی وجودشان به ساختن کاخ شکوهمند عشق و صلح و سلامتی با فرمانروایی عقل مشغولند. آری، من یک همسفرم، شاید مسافری نداشته باشم ولی با تمام قلبم، هر هفته انتظار می کشم که این جمله را از دهان تک تک مسافران مسیر عشق بشنوم: «یک سی سی 50 روز»

– مسافر حسین- و چه زیبا ایستادی و درس استقامت آموختی، می توانستی بروی، سختی نکشی، عذاب نکشی، روزها و شب ها گریه نکنی، از بین رفتن جوانی ات را نبینی، ولی انسان وار ایستادی و انسانیت را به من آموختی، همراه بودن، عشق و امید، رفتن و رسیدن و زندگی کردن و زندگی ساختن، همه اینها را به تصویر کشیدی، و ثابت کردی، عشق ورزیدن به جنسیت نیست، یک روز، روز همسفر است و تو یک سال و یک عمر بدون منت همسفر و پرستارم بودی، زبانم برای تشکر قاصر است و فقط می گویم با دنیا عوضت نمی کنم، روزتان مبارک

– مسافر سعید- سلامی پر از شرمساری و از سویی دیگر، سلامی پر از تشکر و تقدیر به شما اسطوره های صبر و مقاومت و گذشت و انسانیت، آری با توام ای همسفر امروز، و پدر و یا مادر دیروز، خواهر و یا برادری دلسوز، به لطف جلسات گرانقدر سروج، سفری را آغاز کردم و با تغییر نگاهم دیگر تو را مقابل خودم ندیدم، نه تنها کنارم بودی بلکه همگام و هم قدمم شدی، و جسورانه و با گذشت و مهربانی ات همراهم شدی، تو زیر شاخ و برگهای شکسته ام ایستادی و صبورانه منتظر جوانه های جدید در شاخه هایم شدی، و امیدوارانه به تماشا و تیمار این جوانه ها پرداختی، بدان امید که روزی دوباره درختی تنومند ریشه هایش را در دل زمان بگستراند، تا باز هم طبق ایامی دور که شاید از خاطر همه رفته اند و نه همان ایام، همان ایام که با غرور بر درختی تنومند، زیبا و باوقار تکیه می دادی و با افتخار می گفتی این است، این است پسرم، برادرم، خواهرم، فرزندم، هم وطنم، هم نوعم، قدردان تمام زحمات و از خودگذشتگی و دلسوزیتان هستم، همسفران بزرگوار از توان من خارج است جبران این از خودگذشتگی ها، پس همچون تمام فرشتگان خدا، اجر و پاداشتان را به خود ایزد منان می سپارم.