برای اینکه از تاریکی، اضطراب و ناامیدی بیرون بیاییم و به طور کلی در مسیر تغییر خودمان قدم برداریم، باید یک مسیر جدید و تازه ای در زندگی خودمان آغاز نمائیم و پله پله آن را طی کنیم

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی پنجم و تأثیرآن بر من

استاد: همسفر ولی زاده

تاریخ: دوشنبه ۱۴۰۴/۰۵/۱۳

به طور کلی وادی ها قوانین و مهارت های زندگی را به ما آموزش می‌دهند. چون هیچکدام از ما درست زندگی کردن را بلد نبودیم. و این به خاطراین است که تفکر ما، یک تفکر بیمارگونه بود.

لازمه داشتن یک زندگی خوب و حال خوب داشتن تفکرسالم است که برای این موضوع چهار وادی اول نقشه ی راه را برای ما ترسیم کرده، و خطوط فکری ما را تنظیم می نماید و با رسیدن به وادی پنجم حرکت شروع می شود.

تیتر وادی پنجم: «در جهان ما، تفکر قدرت مطلق حل نیست، بلکه توأم با رفتن و رسیدن آن را کامل مینماید»

منظور از «جهان ما»، همین جهانی است که در حال زندگی کردن در آن هستیم.

طبق وادی پنجم، بعد از اینکه تفکراتمان را طبق چهار وادی اول که پایه و رکن اصلی وادی ها هستند به تفکر سالم تبدیل نمودیم، در ادامه باید آنها را به مرحله اجرایی درآوریم تا به هدف و مقصود خودمان در هر زمینه ای که هست برسیم، چون با تفکرکردن به تنهایی نمی‌توانیم مسائل و مشکلاتمان را حل کنیم.

برای اینکه از تاریکی، اضطراب، ناامیدی، بیرون بیاییم و به طور کلی در مسیر تغییر خودمان قدم برداریم، باید یک مسیر جدید و تازه ای در زندگی خودمان آغاز نمائیم و پله پله آن را طی کنیم:

اول: برگشت از ضدارزش ها

برگشت: به معنای توبه و بازگشت از مسیر اشتباهی است که تا الان می‌رفتیم و نشانه این مسیر اشتباه، تخریب و حال خرابی است که برای ما به وجود آورده است. ضدارزشی، به عملی گفته می شود که ارزش من انسان را پایین می آورد و در کل، برگشت ازضدارزشها به این معنا می‌باشد که به طور کلی ما باید جهت و مسیرحرکتمان را تغییر بدهیم که البته این موضوع هم به یکباره اتفاق نمی افتد و باید به مرور زمان این عمل را انجام بدهیم.

خودداری:

همان گونه که از واژه آن پیداست، یعنی در اختیارداشتن خود. انسان خود دار، کسی است که صاحب و فرمانده خودش باشد. اگر قرار باشد جایی نرود، نمی رود. اگرباید صحبتی نکند ، نمیکندو… وقتی نتواند تشخیص بدهد که این عمل درست است یا غلط، خوب است یا بد، خودداری می‌کند.

قناعت:

یعنی استفاده بهینه از داشته ها و امکانات زندگیمان و لذت بردن از آن و درعین حال هم برای بهترشدن اوضاع و شرایط از هیچ تلاشی چشم پوشی نکنیم. قناعت، خساست و یا گداصفتی نیست. قناعت عدم پیشرفت نیست. بلکه یک صفت ارزشی است.

صبر:

طبق تعریف کتاب وادی ها، صبر، پشت سرگذاشتن و یا طی کردن و یا تحمل زمان همراه با تلاش و کوشش لازم، برای رسیدن به اهداف تعیین شده می باشد. صبر، لازمۀ زندگی بشر است. صبر به معنای منفعل بودن و دست روی دست گذاشتن نمی باشد. برای یک همسفر، صبر، یعنی فعال بودن و حرکت کردن. اینکه روزبه روز دانایی خودمان را بالا ببریم و به مرحله تشخیص برسیم که آیا رفتارمان باعث شده که یک معتاد پرور قهار بشویم و یا یک همسفر قوی، در این صورت است که دیگر دور نمی‌خوریم. زودخواه و دیرخواه نمی‌شویم. بلکه به موقع خواه می‌شویم.

تجسس،غیبت، قضاوت

تجسس به معنای سرک کشیدن، دخالت کردن و فضولی در اموری است که هیچگونه ارتباطی به ما ندارد. زمانی که تجسس میکنیم به دنبال آن غیبت و قضاوت هم می آید. اینکه به خودمان اجازه می‌دهیم مانند یک فضول باشی در امور زندگی اطرافیانمان دخالت کنیم و در یک جایی حتی بر کرسی قضاوت هم می‌نشینیم و حکم هم صادر می‌کنیم. تجسس فقط مربوط به زندگی دیگران نیست، بلکه می تواند دخالت در کار دارو و علائم بالینی یک مسافری باشد که در مسیر درمان است. درصورتی که آنها خودشان راهنما دارند واین گونه رفتار کردن ما جز آسیب و تخریب هم برای ما وهم برای مسافر سفر درمان، چیز دیگری به همراه ندارد.

پس انداز:

پس انداز ازجمله چیزهایی است که هرکدام از ما در زندگیمان به آن نیازمند هستیم. پس انداز هم می‌تواند مادی باشد و هم معنوی؛ اینکه با برنامه ریزی و در حد توانمان همیشه یک اندوخته ای برای خودمان کنار گذاشته باشیم تا در آینده اگر با مشکلی مواجه شدیم محتاج دیگران نباشیم و خودمان بتوانیم مشکلاتمان را حل کنیم. پس‌انداز معنوی برای ما می تواند همان آموزش هایی باشد که در جلسات در اختیار ما گذاشته میشود تا در مواقع لازم از آنها برای حل مسائل و مشکلاتمان استفاده نمائیم.

توکل، رضا، تسلیم:

این سه کلمه مفهوم عمیقی دارند. هر سه به نوعی رسیدن به پذیرش است، اما تفاوت های ریزی هم با یکدیگر دارند.

توکل یعنی ما تلاش خودمان را در هر کار و هر مسیری انجام بدهیم ولی نتیجه را به خداوند واگذار ‌کنیم. آنجا شاید نتیجه به دست آمده باب میل ما هم نباشد، در این صورت است که مقام رضا خودش را نشان میدهد كه آیا به آنچه که از طرف خداوند برای ما مقدر شده است رضایت داریم یا نه ؟

رضا یعنی ما با قلب، زبان و عمل به آنچه از طرف خداوند برای ما تقدیر می‌شود رضایت داشته باشیم. تسلیم فراتر از رضا می باشد. یعنی بدون هیچ چون و چرایی هرچه اراده خداوند است بپذیریم، چون ایمان داریم بهترین ها را برای ما رقم می‌زند. تسلیم درجلسات، یعنی فرمان پذیربودن، تسلیم قوانین و فرامین جلسات شدن، تسلیم استاد راهنما و سرلژیون بودن، چون ایمان و باور داریم که در این صورت درمان برای ما اتفاق می افتد. منظور از تسلیم شدن، نه اینکه تسلیم یک شخص بشویم بلکه تسلیم تفکر و مسیر درمان باشیم.

به عنوان کلام آخر؛ وادی پنجم یک قانون است که در تمامی سطوح زندگیمان چه بخواهیم و چه نخواهیم حکم فرماست. گاهی ما فقط واژه همسفر را یدک میکشیم ولی هنوز به درک عمیق و درستی از همسفر نرسیده ایم. و در یک حرکت دورانی فقط دور خود می چرخیم که این حرکت رسیدنی نیست. برای اینکه رفتن و رسیدن اتفاق بیفتد باید در صراط مستقیم حرکت کنیم و در آنجا قطعاً نیروهای الهی هم به کمک ما خواهند آمد.

سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی

به عمل کاربرآید، به سخن دانی نیست

دوستانی که دراین زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: استکی -اکبری -محمدی – زیلایی – مکری – حریری- نریمانی – ابراهیمی – حافظی