درون هر کدام از ما استعدادها و توانایی های بالقوه ای وجودارد که فقط نیازمند حرکت دادن هستند و این کار مستلزم آموزش گرفتن و خارج شدن از حصار امنی است که خودمان برای خودمان ساخته ایم.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی دوم و تأثیرآن بر من

استاد: همسفر زیلایی

تاریخ: دوشنبه۱۴۰۴/۲/۲۲

تیتر وادی دوم: «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی نهد.هیچکدام ازمابه هیچ نیستیم،حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم»

این وادی میخواهد به مابگوید، هیچکس وهیچ چیزدر این جهان هستی پوچ و بی هدف آفریده نشده است. حتی اگر خود ما هم اینگونه فکر کنیم ولی باز هم هر کدام از ما چیزی هستیم.

امروز میخواهیم از بُعد دیگری به این وادی بپردازیم و پیرو جلسه گذشته به درک بهتر واژه کتمان برسیم.

کتمان به معنای: نادیده گرفتن، نشناختن، پنهان کردن و پوچ بودن است.

کتمان خودمان یعنی چه؟ تا زمانی که ما توانایی های خودمان را، هدف از خلقت و آفرینش خودمان توسط خداوند را درک نکنیم و به آن پی نبریم به این معناست که خودمان را کتمان کرده ایم.

ما هر کجا خودمان را کتمان کردیم یعنی چیزی که هستیم را، حقیقت وجودیمان را، احساساتمان را، شرایطی که در آن قرار گرفته ایم و صور پنهان خودمان را نبینیم و پنهان کنیم در پوچی قرارگرفته ایم.

زمانی که خداوند ما را آفرید، از روح خودش در ما دمید(نفخت فیه من روحی)، یعنی خداوند از تمام صفاتش درون من انسان قرار داد، برای همین جزئی از وجود خداوند هستیم، ولی هر کدام از ما به مرور زمان با قرارگرفتن در مسیرضدارزشی ها، آموزش های غلط ، زندگی در کنار یک مصرف کننده و … از خود واقعی مان دور شدیم و یک خود خودساخته از خودمان ساختیم مملو از کینه، نفرت، حسادت، قضاوت و… که اینها تماماً ما را به سمت پوچ بودن و چیزی نبودن سوق می دهد.

برای خارج شدن از پوچی باید چیزهایی که ما را به پوچی میرساند، ازدست بدهیم. مثل قرارگرفتن در ضدارزشی ها، کینه، نفرت، مقایسه، قدرنشناسی ها، ندیدن داشته هایمان و…

در متن وادی آمده، همه مطالب، در درون و برون ماست که مانند قله های بلند آتشفشان هستند، اما آرام و بی صدا، اگر به آنها توان حرکت بدهیم حتمأ میدانید چه میشود.

درون هر کدام از ما استعدادها و توانایی های بالقوه ای وجودارد که فقط نیازمند حرکت دادن هستند و این کار مستلزم آموزش گرفتن و خارج شدن از حصار امنی است که خودمان برای خودمان ساخته ایم.

در جلسات بارها گفته شده: وادی ها کلید قفل های زنگ زده ما هستند. این پوچی ها همان قفل های زنگ زده درونمان هستند که باید زنگ زدایی بشوند. با آموزش گرفتن وکاربردی کردن

هرچقدر که ما از مثلث جهالت که از سه ضلع ۱ـ ترس۲ـ منیت۳ـ ناامیدی است خارج بشویم و به سمت مثلث دانایی که از سه ضلع۱ـتفکر۲ـ تجربه۳ـ آموزش است حرکت کنیم یعنی از پوچی های درونمان خارج می شویم و به آن چیزی بودن و آن هدف و مأموریتی که به خاطرش پا به این جهان هستی گذاشته ایم نزدیک می شویم.

خودسوزی، خودفریبی، خودسرزنشی سه عاملی هستند که مانع خارج شدنمان از آن حصار امنی است که برای خودمان به وجود آوردیم و باعث شده که خودمان را هیچ به حساب آوریم. هرکجا دنبال توجیه اشتباهاتمان و عدم پذیرش سهم خودمان در هر مسئله ای هستیم بدانیم در حال خودفریبی هستیم. ما سالها با قرارگرفتن در ضدارزشی ها خودمان را سوزانده ایم. خودواقعی مان را، دائم در حال سرزنش کردن خودمان و دیگران هستیم .ولی این را بدانیم که هرکدام از ما با قدرت انتخاب و اختیاری که خداوند در وجودمان قرارداده است میتوانیم ازاین هیچ بودن ها خارج شویم و مسیرو سبک زندگیمان را تغییردهیم ولی نکته حائزاهمیت این است که ما بخواهیم .

تمام هدف وادی دوم این است که هرکدام از ما بیائیم و خودمان را پیداکنیم. و این یعنی خارج شدن از آن حصار امنی که برای خودمان ساخته بودیم. این حصار امن باعث شده بود که از توانایی های خودمان، نقاط قوت خودمان دور شویم و دائم بگوئیم: «نمی توانم، نمی گذارند، نمی شود» و این یعنی قرار گرفتن در مثلث ادبار

این پوچی ها کوله باری هستند روی دوش ما، که مانع حرکت کردنمان می شوند. باید این کوله بار را زمین بگذاریم تا بتوانیم حرکت کنیم و از حصار امنی که برای خود، ساخته بودیم خارج شویم.

دوستانی که دراین زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: اکبری ـ عدنانی ـ تواناـ ولی زاده ـ موسوی ۲ـ مزروعی ـ حسین زاده ـ اسکندری ـ موسوی ۱ـ ابراهیمی ـ محمدی ـ