وقتی آن قسمت آموزش‌ها که به نفع خودمان است و کاربردی کردنش راحت‌تر است را می‌پذیریم، یعنی ما واقعیت درونی خودمان را پنهان می‌کنیم و می‌خواهیم خودمان را آنطور که هستیم، نشان ندهیم و این می‌شود کفر.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: سفری از کفر به ایمان

استاد: همسفر علیزاده

تاریخ: دوشنبه ۱۴۰۴/۱/۲۵

برای اینکه به درک موضوع کفر و ایمان برسیم، اول باید کلید واژه‌ها را معنی کنیم؛ تا از معنا به مفهوم و بعد به درک آن برسیم.

کفر، به معنای پوشاندن است. وقتی پرده‌ای روی چیزی قرار بدهیم و آن را بپوشانیم و نبینیم، می‌شود کفر.

در حقیقت وقتی روی هر نعمت خداوند و یا هر حقیقتی حجاب قرار می‌دهیم به معنای کفر است و کافر یعنی کسی که پوشاننده است.

در کلام الله کافر به کسی گفته می‌شود که به حقانیت عملی پی برده ولی پذیرش آن موضوع را ندارد.

ایمان: یک باور قلبی و یک اعتماد و اعتقاد راسخ داشتن به هر موضوعی می‌باشد. کلمه ایمان؛ از امن گرفته شده است. و می‌توان گفت ایمان به چیزی گفته می‌شود که در هر موضوعی به ما امنیت خاطر بدهد.

جهان؛ جهان اضداد است و کفر و ایمان هر دو نمی‌توانند در یک مقوله بگنجند. به همین خاطر جلسات به ما این را آموزش می‌دهد. که به مرور زمان با کاربردی کردن آموزش ها و اجرای فرامین، از کفر به ایمان برسیم. فاصله گرفتن از کفر یعنی ما به باور قلبی یا همان ایمان، در آن موضوع برسیم.

چگونه ایمان به ما امنیت خاطر میدهد؟

اگر ما در هر موضوعی، در هر مکانی، قوانین آنجا را رعایت کنیم، یک امنیت خاطر در ما به وجود می‌آید که مانع به وجود آمدن دغدغه‌های ذهنی در ما می شود.

سفر درمانی ما، سفری از ضدارزش ها به ارزشهاست؛ فرض کنید دروغی بگوییم. اولین دغدغه ذهنی برای ما به وجود می آید که اگر طرف مقابل متوجه دروغ گفتن ما بشود، یا دروغ ما ثابت شود، چه اتفاقی می‌افتد؟ و همینطور افکار منفی به سراغ ما می‌آید، این‌ها همان تله‌هایی هستند که باعث به وجود آمدن دغدغه های ذهنی در ما میشود و تماماً ما را از آن ایمان و باور قلبی دور می کند.

عواملی که باعث حادث شدن کفر بر ما می شود:

هرگونه نافرمانی، هرگونه نپذیرفتن آموزش‌ها و هرگونه عدم درک درمانی،

تفاوت درک کردن با فهمیدن:

درک کردن یعنی کاربردی کردن، زمانی که به درک موضوعی می‌رسیم آن را کاربردی می‌کنیم. درک کردن یعنی حلاجی کردن، تجزیه و تحلیل موضوعات و از زوایای مختلف به آن نگاه کردن، ولی فهمیدن یعنی ما صرفاً آموزش را به صورت تئوری می‌گیریم، ولی کاربردی نمی‌کنیم.

نپذیرفتن یاعدم پذیرش: زمانی که ما همسفران در جلسات شناخت اعتیاد شرکت می‌کنیم،به ما گفته می‌شود که دچار بیماری به نام،بیماری تفکر زائد افیونی شده ایم. اگر پذیرفتیم، یعنی به دنبال درمان شدن حرکت می‌کنیم. ولی اگر نپذیرفتیم می‌شود کفر. یعنی پرده و حجابی روی بیماری خود قرار داده‌ایم و در اینجا ما کافر هستیم. گاهی وقت‌ها هست که ما چیزی را می‌پذیریم، ولی زمانی که آن را کاربردی نکنیم. همان نپذیرفتن محسوب می‌شود.

نافرمانی: منظور اینجا نافرمانی از قوانین الهی است که جلسات سروج زیر مجموعه‌ای از قوانین الهی است.

نادیده گرفتن آموزش ها:وقتی آن قسمت آموزش‌ها که به نفع خودمان است و کاربردی کردنش راحت‌تر است را می‌پذیریم، یعنی ما واقعیت درونی خودمان را پنهان می‌کنیم و می‌خواهیم خودمان را آنطور که هستیم، نشان ندهیم و این می‌شود کفر. زمانی که ما یک کاور روی خودمان قرار می‌دهیم ،یعنی ما نسبت به خودمان کفر ورزیده ایم. و این موضوع به مرور زمان باعث می‌شود که حس ما نسبت به جلسات یک حس سالمی نباشد و کم کم از جلسات هم دور می‌شویم.

ما باید تلاش کنیم بازتاب بیرونی ما دقیقاً همان چیزی باشد که در درونمان است.

عواملی مانند: ندیدن الگوها، ندیدن تجربیات (استفاده نکردن از مشارکت ها)، توجیهات (نرفتن به دنبال حقایق و پافشاری کردن روی دانسته‌های خودمان)، نقد ناپذیر بودن و … می‌تواند پوششی باشد بر روی حقایق.

ارتباط نقد پذیر نبودن با کفر:

زمانی که ما نقد را نمی‌پذیریم یعنی دنبال رفع اشکال و اصلاح کردن خودمان نیستیم و این یعنی ما پوششی روی اشکالات خودمان قرار می‌دهیم. نقد به شخصیت ما نمی‌شود .بلکه، نقد به عملکرد ما می شود. پس ما باید نقد پذیر باشیم و دنبال توجیه نباشیم.

صدای پای کفر مثل حرکت کردن یک مورچه روی سنگ است. آیا صدای آن را می‌شنویم؟ آنقدر به ما نزدیک است ولی ما از آن غافل هستیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران:غفاری_ ابراهیمی_ توانا_ مکری_ غلامی_ احمدی_ زیلایی_ موسوی_ استکی _باقری۱ _خراسانی_ موسوی_ کشاورز_ نوروزی_ بی غم _ باقری۲_ مزروعی_ عدنانی_