وقتی پذیرش در من شکل بگیرد چه در خانواده و چه در تشکیلات، به جایگاهم علاقمند می شوم و خود بخود احساس مالکیت کنار می رود، وقتی در تشکیلات به پذیرش قوانین و حرمت ها برسم علاقمند می شوم اما وقتی پذیرش نباشد احساس مالکیت بوجود می آید.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: نقش پذیرش در روابط اجتماعی

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/11/15

اعیاد شعبانیه را خدمت همه عزیزان تبریک عرض میکنم.

دستور جلسه امروز می تواند یکی از موضوعات و آموزشهای کلیدی در جلسات باشد.

در دنیایی که زندگی میکنیم، افراد مختلف با شخصیت های مختلف اعم از کمال گرا، احساسی، درونگرا، برونگرا، خود مهم بین، خود محور، و… با تربیت و ادراک های متفاوتی هستند. از آنجا که انسان موجودی اجتماعی است، لازمه حیات انسان، روابط اجتماعی اوست؛ یعنی یکی از مهم ترین اشتراکات حیات انسانی روابط بین انسانهاست، اعم از رابطه پدر و مادر، زن و شوهر، فرزند و مادر، و بعد روابطی که در جامعه با سایر انسانها دارد.

پذیرش یعنی چه؟

پذیرش این است که چیزی را که با تفکرات، روحیات و قالب ذهنی من متفاوت است را بپذیرم، به شرطی که در سلامت عمل کنم.

اگر من به پذیرش رسیده باشم، می توانم نقاط مشترک را بگیرم و روی آنها مانور بدهم و جذب و دفع کنم. آن موقع است که من می توانم روی طرف مقابل هر که باشد چه در خانواده و چه در اجتماع؛ تأثیرگذار باشم. در جامعه ای که زندگی میکنیم تمام انسان ها هم تأثیر پذیرند و هم تأثیر گذار؛ اینکه تلاش میکنیم به کسی چیزی را تفهیم کنیم، ولی اثر ندارد به خاطر این است که پذیرش نداریم.

“یکی از آفت های عدم پذیرش، عادت است”؛ یعنی قالب ذهنی عادت، مانع پذیرش است، اگر در خانواده ما را به عنوان بت می بینند و از ما بت ساختند نباید انتظار داشته باشیم جامعه هم ما را آنطور ببیند، بلکه من باید جامعه را بپذیرم.

از اثرات پذیرش در زندگی می توانیم عوامل زیر را نام ببریم:

1- تقویت ارتباطات؛ پذیرش کمک میکند یاد بگیرم با دیگران چگونه ارتباط برقرار کنم، وقتی من دیگران را بپذیرم بالتبع پذیرفته هم می شوم.و اینهاست که باعث می شود روز به روز رابطه ما مستحکم تر و طبیعی تر شود.

2- حفظ رابطه؛ بعد از ایجاد رابطه، حفظ رابطه از نکات مهم است که با پذیرش حاصل می شود. اگر پذیرش من سالم باشد باعث می شود طرف مقابل هم به پذیرش برسد.

3-افزایش اعتماد به نفس؛ وقتی یاد بگیرم بپذیرم، من هم توسط دیگران با همه کم و کاستی هایم پذیرفته می شوم در نتیجه یواش یواش اعتماد به نفسم زیاد می شود، آن موقع توانایی های خودم را بیشتر نشان می دهم و از آنها به نحو احسن استفاده میکنم.

4- کم شدن تنش ها و تضادها چه در خانواده و چه در جامعه؛ اکثر تنش ها در خانواده ها به خاطر این است که زن و مرد شخصیت همدیگر را نمی پذیرند، بنابراین به درک هم نمی رسند.

5- احساس تعلق یا علاقمندی؛ وقتی پذیرش در من شکل بگیرد چه در خانواده و چه در تشکیلات، به جایگاهم علاقمند می شوم و خود بخود احساس مالکیت کنار می رود، وقتی در تشکیلات به پذیرش قوانین و حرمت ها برسم علاقمند می شوم اما وقتی پذیرش نباشد احساس مالکیت بوجود می آید.

6- کمک به تسهیل حل مشکلات؛ با پذیرش مشکل، چه خانوادگی، چه فردی و چه تشکیلاتی، آن را به مسأله تبدیل کرده و حل میکنیم.

7- ایجاد فضای امن؛ پذیرش نقش بسیار مهم در روابط و ایجاد فضای امن دارد.

8- بالا بردن ظرفیت و نقطه تحمل؛ پذیرش درونی است و من باید هنر پذیرش را یاد بگیرم، تا ظرفیت من را افزایش دهد. من نمی توانم اندازه مشکلات را کوچک کنم، اما با پذیرش می توانم خودم را بزرگتر کنم تا مشکلات در من حل شود.

« جهان هستی دنیای پذیرش هاست، کسانی ارزشمند هستند که به دنبال پذیرش نقص ها و تفاوت ها هستند؛ اجتماعی بودن، با هرکسی صحبت کردن و دخالت کردن و هر طور دلم خواست صحبت کردن نیست، فهیم بودن و اجتماعی بودن یعنی بدانیم با هر فردی کجا و چگونه و با چه کلامی و چه عملکردی رفتار کنیم. مشکل عدم درک تفاوت ها همین عدم پذیرش است….».

*گرانترین و عالی ترین هدیه پذیرش، فاصله مقدس است* که حتی با نزدیکترین افراد به خود حتی مَحرم خود هم آن را رعایت میکنم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: مهدی(ن)- علیرضا2- میثم2- محمد پور حسین- حسین(ن)- علیرضا1- سعید

همسفران: ولی زاده- غلامی- کشاورز- موسوی