زمانی که واژه مقدس «همسفر» به ما هدیه داده شد، باید بدانیم در مقابل آن واژه مسئولیم. مسئولیت خطیر برای همسفر بودن، تلاش برای تعالی اهداف جلسات است که باید با عشق انجام شود

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: ظرفیت و مسئولیت (قبله گم کردن)

استاد: همسفر علیزاده

تاریخ: دوشنبه 1403/08/12

ظرفیت: از کلمه ظرف به معنی گنجایش، حجم و مقدار است.

مسئولیت: از مسئول می آید؛ مسئول در قبال کاری که انجام می دهد باید جوابگو باشد. برای هر کدام از ما در هر جایگاهی هستیم یک سری وظایفی محول می شود که مسئولیت ماست و در مقابل انجام آن باید جوابگو باشیم.

قبله گم کردن: وقتی جایگاه خود را تشخیص ندهیم، مسئولیتی را می پذیریم که از ظرفیت ما بیشتر است و باعث می شود نتوانیم به هر دلیلی آن مسئولیت را انجام دهیم و قبله را گم می کنیم. همچنین وقتی هدفی را در نظر بگیریم که متناسب با ظرفیت و توانایی ما نباشد، با وجود تلاش بسیار به آن هدف نمی رسیم و قبله را گم می کنیم و دچار اضطراب و نگرانی می شویم. پس قبله گم کردن به عبارتی از حالت تعادل خارج شدن است.

همه انسانها دارای ظرفیتی هستند و برای قبول یکسری مسئولیتها باید آرام آرام ظرفیت خود را بالا ببرند. اما چطور ظرفیت خود را بالا ببریم؟

برای بالا بردن ظرفیت که به صورت طیف و آرام آرام است، نیاز داریم به آموزش گرفتن. نیاز داریم به کاربردی کردن آموزشها، نیاز داریم به زدودن دانسته های غلط ذهنی از درون خود و به عبارتی آموخته زدایی که اگر در مسیر ارزشها باشد، این بالا رفتن ظرفیت ما را انسان مسئولیت پذیر می کند و اگر در مسیر ضدارزشها باشد، ما را به یک فرد مسئولیت گریز تبدیل خواهد کرد. پس جهت حرکت ما در بالا بردن ظرفیت خیلی مهم است.

بالا بودن نقطه تحمل ارتباط تنگاتنگی با ظرفیت و مسئولیت هر کسی دارد. آن مسئولیتها هم ارتباط تنگاتنگی با ظرفیت شخص دارد. همیشه باید بین اینها تعادلی برقرار باشد، اگر این تعادل برقرار باشد، قبله را گم نمی کنیم و به صورت یک انسان متعادل می توانیم وظایف و مسئولیتهایمان را انجام دهیم. ولی اگر مسئولیت بیشتر از ظرفیت باشد، توازن به هم می خورد و اینجا قبله را گم می کنیم. از این جهت تمام تلاش جلسات این است که حالت تعادل را داشته باشیم.

چرا باید ظرفیت با مسئولیت متناسب باشد؟

اگر ظرفیت مسئولیتی را نداشته باشیم و قبله را گم کنیم، در درجه اول به خودمان ضرر می زنیم و خروجی آن ناامیدی و به دنبال آن عدم آرامش است. به همین جهت هر کسی باید یاد بگیرد مسئولیتی به اندازه ظرفیت خود بپذیرد و اگر مسئولیتی پذیرفت، ظرفیت خود را در جهت آن با آموزش، دانایی، تفکر و تجربه بالا ببرد.

مثلاً هر کدام از ما به عنوان یک زن، دارای مسئولیتهای متنوع و مختلفی اعم از مسئولیت مادر بودن، زن بودن، همسر بودن، فرزند بودن، خواهر بودن، شهروند بودن، مسئولیت همسفر بودن، رهجو بودن و مسئولیت انسان بودن را داریم.

ناگفته نماند از همه مهمتر ما مسئول شهر وجودی خود هستیم که اگر بتوانیم این مسئولیت را چه در بُعد جسمی(صور آشکار) و چه در بُعد روحی(صور پنهان) به خوبی انجام دهیم، حتماً در بیرون هم می توانیم مسئول خوبی باشیم.

خداوند نعمتهای فراوانی در اختیار ما قرار داده از جمله نعمت آموزش در جلسات که چگونه به مرور زمان از ضدارزشها دور شویم و اگر در قبال وقت و انرژی و هزینه ای که صرف می کنیم، برای ما بی حاصل باشد، مدیونیم هم به خودمان، هم به خدای خودمان که کفران نعمت کرده ایم و هم به جلسات.

یکی از مسئولیتهای خیلی خطیر برای ما خانم ها، مسئولیت همسر بودن ماست. اکثراً هنوز در زندگی هایمان آرامش نداریم و بین زن و شوهر اختلاف و دعوا و تنش وجود دارد. اگر چنین باشد، نشان می دهد، زن نیستیم، هرچند در قالب زن ظاهر می شویم. هاله ای از زن بودن در ما وجود دارد، چون مسئولیت یک زن خیلی بالاست و باید حتماً به آن توجه داشته باشیم.

کدامیک از ما بعد از ده بیست سال زندگی مشترک تا حالا توانستیم به روحیات ظریف همسرمان واقف شویم؟ چقدر از خواسته معقول او خبر داریم؟ چقدر بلدیم چطور با او برخورد کنیم؟ کدامیک از ما با آمدن همسر به خانه به استقبال او می رویم و موقع رفتن او را بدرقه می کنیم؟ چقدر به ظاهر و زیبایی و آراستگی و پیراستگی خود در مقابل همسر توجه داریم؟ چقدر به درخواست همسر، بدون شرط پاسخ می دهیم؟ کدام یک از ما علی رغم بی میلی، با روی باز از او استقبال می کنیم؟ چقدر خنده ها وشوخی هایی که در مهمانی ها و دور همی ها داریم را با همسر خود سهیم می شویم؟ چقدر او را در آرامش بخشیدن شریک می کنیم؟ چقدر مرد را امیر خود می دانیم؟ کدامیک مصداق این شعر هستیم: زن خوبِ فرمانبرِ پارسا// کند مرد درویش را پادشاه

اینها همه مسئولیت زن بودن است. من به عنوان زن وقتی مسئولیتهایم را بپذیرم در پیشرفت همسرم می توانم خیلی موثر باشم. اگر دقت داشتیم که زهی سعادت و اگر نداشتیم، این دستور جلسه تلنگری باشد در مورد مسئولیت زن بودن ما که اینها را حتماً رعایت کنیم.

زن ستون خانه است. زن ستون آرامش است و اگر با نادانی و نداشتن آگاهی و از روی بغض و کینه و تلافی کردن و از روی عجله و شتابزدگی بخواهد بلافاصله با پرخاشگری و تلافی با اعضای خانواده مواجه شود، کل آرامش خانه را به هم می زند.

مسئولیت دیگر ما، مادر بودن است. موقع بچه دار شدن، چقدر به این فکر می کنیم که ظرفیت رسیدگی به بچه را داریم یا نه و در برابر خواسته های او از دوران نوزادی، تا کودکی و نوجوانی و الی آخر عصبانی نمی شویم و منطقی هستیم و دانایی داریم؟

یکی دیگر از مسئولیتهای مهم ما رهجو بودن است. مسئولیت رهجو چیست؟ اولین و ساده ترین مسئولیت رهجو این است که قبل از ورود به جلسه، گوشی موبایل خود را خاموش کند. یک رهجو مسئولیت دارد مطالب را یاد بگیرد و در کاربردی کردن آن تلاش کند. یک رهجو در لژیون باید آموزشها را بگیرد و در مقابل سرلژیون مسئول است همانطور که سرلژیون در مقابل رهجو مسئول است.

زمانی که واژه مقدس «همسفر» به ما هدیه داده شد، باید بدانیم در مقابل آن واژه مسئولیم. مسئولیت خطیر برای همسفر بودن، تلاش برای تعالی اهداف جلسات است که باید با عشق انجام شود و طبق صحبتهای دکتر پدریان در جلسه روز چهارشنبه، ایفای وظیفه و ایفای مسئولیت، با هم متفاوت است. در ایفای وظیفه، من بر اساس قانون کار یک سری امور را انجام می دهم و در مقابل آن مزد می گیرم ولی ایفای مسئولیت، با انتخاب آگاهانه خودم است. ما در مقابل اختیار و انتخاب که یکی از موهبتهای الهی است هم باید جوابگو باشیم. ایفای مسئولیت یعنی انجام دادن کاری با عشق. من اگر با عشق مسئولیت مادری، همسری، فرزندی و… را قبول کنم، بدون خستگی و غرزدن و بدون منت گذاشتن بر سر کسی کارهایم را انجام میدهم و آنجاست که مطمئناً آرامش برقرار است و ستون آرامش بودن عینیت می یابد. خداوند در قرآن می فرماید: «ولاتبطلوا اعمالکم بالمنّ و الاذی: اعمال خود را با منت و اذیت از بین نبرید». پس مخصوصاً در قبال مسئولیتهایی که در قبال خانواده داریم، نباید منت بر سر کسی بگذاریم.

زمانی که تفکر ما ناسالم است، ظرف وجودی ما با کینه، حسادت، مقایسه، قضاوت و کلیه حس های منفی آلوده شده و دیگر نمی توانیم زیباییهای فراوان جهان هستی و کائنات را ببینیم و این با قبول مسئولیت انسان بودن به صورت طیف و آرام آرام انجام می شود. وقتی مسئولیت انسان بودن را داشته باشیم، بقیه مسئولیتها زیرمجموعه آن قرار می گیرد. خداوند می فرماید: من از روح خودم در انسان دمیدم، یعنی من بنده، وجود کوچکی از خداوند روی زمین هستم و این نشان میدهد در مقابل این امانت بزرگ که خداوند بر دوش ما گذاشته و طبق آیات قرآن، حتی کوه ها هم نمی توانند این بار امانت را به دوش بکشند، چقدر مسئولیم. اگر این مسئولیت را به درستی انجام دهیم و به معنای واقعی کلمه یک انسان واقعی باشیم، حتماً مسئولیتهای دیگر هم که زیرمجموعه آن است به درستی انجام می شود. حتی مسئولیت در مقابل زیردستان داریم: «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته: همه ما در مقابل زیردستان خود مسئول هستیم»؛ اگر چندین سال است به جلسات می آییم و به یک حدی از دانایی رسیدیم، مسئولیم دانایی خود را البته با جمع شرایط، در اختیار عزیزان قرار دهیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: استکی- ابراهیمی2- بیگدلی- باقری2- خراسانی- توانا- حیدری- ملکی- قادری- موسوی-