در گفتگو اگر اشتباهی مرتکب شدیم، یا شخص مقابل اشتباه کرد، چه در خانواده و چه در تشکیلات و…با صحبت کردن اشتباه خود را می پذیریم و یاد می گیریم که دیگر آن را تکرار نکنیم، اما در بگو مگو مدام در ذهن خود درگیر آن اشتباه هستیم.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: گفتگو یا بگو مگو

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/8/28

در ابتدا تولد سیزده سالگی مسافر سعید و همسفر غلامی و همینطور تولد یازده سالگی مسافر عباس و همسفر نوروزی را خدمت این عزیزان و خانواده محترمشان، و کل جمعیت سروج تبریک عرض میکنم. خدا را شکر میکنیم که این عزیزان در این چند سال خدمت خالصانه داشتند و الگوی بسیار خوبی هستند و این نشان می دهد که احساس دین میکنند، و بدون هیچ چشمداشت و حس مالکیتی به همدردان خود یاری می رسانند.

موضوع امروز، اگر چه در ظاهر خیلی به هم نزدیک هستند ، اما از نظر عرفی بگو مگو، یعنی نشنیدن حرف همدیگر؛ اینکه طرفین هر کس حرف خودش را می زند، و همیشه یک نفر احساس بازندگی میکند برای همین مجادله طول می کشد و خروجی آن خشم، کینه، نفرت، حسادت، مقایسه و… است.

گفتگو، یعنی شنیدن حرف همدیگر؛ یعنی من حرف طرف مقابل را می شنوم و در ذهن خود تجزیه و تحلیل میکنم، نه اینکه تعبیر و تفسیر کنم، چون این دو خیلی با هم متفاوت است. اکثر ذهن های ما تعبیری و تفسیری است، اما در گفتگو با تجزیه و تحلیل، بدون عجله و قضاوت صحبت می شود.

پس اولین بگو مگو در ذهن ما بوجود می آید، و سر هر موضوعی خودِ ما با خودمان درگیری ذهنی و بگو مگو داریم، مثلاً چرا فلانی این حرف را گفت، چرا آن یکی فلان حرف را زد و… که خروجی آن تنش ها، باور نکردن ها، نپذیرفتن ها و ایمان نیاوردن هاست.

همانطور که همه می دانیم در کشور ما کلاس های فن بیان و یا سخنوری و … بسیار فراوان است اما به جرأت می توان گفت در هیچ کجا کلاس شنیدن وجود ندارد، چون بگو مگو جاری است و در زندگی روزمره ما عادی شده است. ما اگر یاد بگیریم در ذهن خود این بگو مگو را نداشته باشیم، مطمئناً در بیرون هم خیلی ملایم و خوب هستیم، اگر کاری را بخواهیم انجام دهیم قبول میکنیم و اگر نمی خواهیم راحت می گوییم نه؛ نقش بازی نمیکنیم و تظاهر نمیکنیم.

اکثر ناراحتی ها و دلخوری ها در هر مکانی اعم از تشکیلات، خانواده ها و مجامع عمومی به خاطر همین بگو مگو است، چون در بگو مگو ما می خواهیم برنده شویم و فکر میکنیم اگر کوتاه بیاییم می بازییم، در صورتی که با اصرار به برنده شدن شاید خیلی چیزها را از دست بدهیم که اولین چیز هویت و شخصیت خودمان را در مقابل کسانی که متوجه هستند و نظارت میکنند از دست می دهیم، و نظرشان در مورد ما عوض می شود و این ممکن است در خانواده و حتی پیش همسر یا فرزند هم باشد.

بگو مگوی ذهنی وقتی تقویت و آبیاری شد، به بیرون انتقال پیدا میکند، مثل شلنگ آبی که وقتی پر شود به بیرون می ریزد و دیگر هیچ وقت نمی توان گفتگو داشت، چون بگو مگو عادت من می شود. مثل یک تار مو که اگر بکشیم، براحتی کنده می شود، اما اگر یک دسته شد با زور زیاد هم پاره نمی شود، و این یک خود آزاری است که خروجی آن آزار به دیگران می شود.

در گفتگو اگر اشتباهی مرتکب شدیم، یا شخص مقابل اشتباه کرد، چه در خانواده و چه در تشکیلات و…با صحبت کردن اشتباه خود را می پذیریم و یاد می گیریم که دیگر آن را تکرار نکنیم، اما در بگو مگو مدام در ذهن خود درگیر آن اشتباه هستیم.

من اگر همیشه بگو مگو کنم اول به خودم ضربه می زنم و هیچ وقت یاد نمیگیرم محاوره کنم، بلکه دوست دارم مجادله کنم.

چه زمانی ما به تشخیص گفتگو یا بگو مگو در ذهن خود می رسیم؟

زمانی که به بلوغ خدمتی رسیده باشیم، و این کاملاً به هر شخص بستگی دارد که چه برداشتی از آموزشها دارد و چقدر تأثیر می پذیرد. بلوغ خدمتی یعنی اینکه بفهمم برای چه هدفی خدمت میکنم و چقدر آن را درک کردم و حرفی و زبانی نیست.

باید یاد بگیریم در همه جا گفتگو کنیم، نه اینکه مقطعی این کار را بکنیم و تاکتیک خود را تغییر داده باشیم، و این منوط به این است که در جلسات یاد بگیریم، و در بیرون انجام بدهیم نه اینکه اینجا نقاب بزنیم و در بیرون جور دیگر باشیم.

بگو مگوی ذهنی باعث اسیدی شدن بدن ما می شود و حس ما را آلوده میکند، وقتی من یاد بگیرم گفتگو کنم و حرف دیگران را بشنوم، خود بخود دیگران جذب ما می شوند، ولی در بگو مگو من سعی میکنم اشتباه خود را توجیه کنم و خدا می داند چه عواقبی دارد، توجیه یعنی من می دانم کارم اشتباه است، اما می خواهم روی آن را بپوشانم و تنها دلیل آن بگو مگوی ذهنی من است.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: علیرضا2- میثم2- علیرضا1- حسن

همسفران: غفاری- موسوی- باقری