زمانی لژیون نهایی وظیفه اش را انجام داده که سرمایه انسانی پرورش داده باشد. وقتی سرمایه پرورش دادیم دیگر آن موقع منطق حاکم می شود و منطق یعنی یک وجهی و یک سویه ندیدن هیچ چیز. اگر به اینجا برسیم و منطق بر ما حاکم شود، از خطا در فکر مصون می مانیم و به ندرت خطای فکری داریم.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: بررسی لژیون نهایی

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/07/09

هفته درمان بر اساس علائم بالینی را خدمت همه عزیزان تبریک عرض می کنم. انشاءاله با دید مثبت بتوانیم با همدیگر این را پایدار و حفظ کنیم.

نتیجه ای که از دو جلسه قبل گرفتیم این بود که هدف لژیون آماده سازی، تقویت نیروی انسانی و برای این کار باید نیروی انسانی تربیت شود و بزرگترین آسیب این است که یک سفر دومی در لژیون با سرلژیون همسو نباشد چون مانع به وجود آمدن نیروی انسانی می شود.

اگر رهجویی در این لژیون برای نیروی انسانی شدن تربیت نشود و به لژیون نهایی فرستاده شود، هیچ وقت به سرمایه انسانی نمی رسند. هرچه هم تلاش کنند، نمی شود چون اول باید نیروی انسانی شود تا بعد سرمایه انسانی شود. چنین کسی در لژیون نهایی هم طبق عادت می آید و می رود و تکلیف می نویسد و همه چیز می شود تنظیم دارو که دارویش به مرور کم شود و برود. پس لژیونها زنجیروار به هم ارتباط دارند.

زحمت کشان زیادی هستند ولی اینکه سرمایه انسانی باشند مهم است. چون اگر کسی سرمایه انسانی نباشد، حتی اگر عاشقانه هم خدمت کند ولی یواش یواش به نظریه ای معتقد می شود و می خواهد آن را از دست ندهد.

انسان ها وقتی معتقد به نظریه ای می شوند اصرار دارند همه چیز را بر مبنای آن نظریه توجیه کنند و با آن مرتبط بدانند. علتش این است که انسان از نظرات و اعتقادات برای خودش هویت می سازد و نسبت به آن تعلق پیدا می کند و اگر نتواند حرف و نظریه خود را پیش ببرد انگار شخصیت خود را ناقص و نارسا می بیند. و همین امر انسان را در بررسی قضایا محدود و یک وجهی و یا جهت بین می کند و به انسان تعصب می دهد تا آن نظریه را حفاظت کند و متوجه می شویم تعصب چیزی نیست جز منعکس کردن، چسباندن و حفاظت اعتقادات خود بر قضایا و باورها. و آنجاست که مشاجره هم ناخودآگاه شروع می شود ولی اگر به سرمایه انسانی حتی به نیروی انسانی تبدیل شده باشیم این حس برای ما به وجود نمی آید، کمی مکث می کنیم و می سنجیم شاید نظر و عقیده دیگری، بهتر از عقیده من باشد.

وظیفه لژیون نهایی این است که این نکات را ببیند و خارج از حب و بغض و کینه و رقابت و مقایسه بسنجد و تحلیل کند تا بتواند در راه ساختن سرمایه انسانی خدمت کند.

در شروع جلسات، همیشه این عبارت خوانده می شود: «آنچه باور است محبت و آنچه نیست ظروف تهی است دوستان تنها پیوند محبت است که ما را به هم متصل نگاه خواهد داشت»؛ اما چقدر این را رعایت می کنیم؟ هرجا کمی به ما فشار بیاید و بِبُریم و احترام به پیشکسوت و محبت از بین برود، یعنی سرمایه انسانی نشدیم. می خواهیم از نظریه خود حفاظت کنیم و برای همین در امور دیگران دخالت می کنیم. مشاجره در هر جایی ممکن است پیش بیاید ولی مهم این است که در آن مشاجره بخواهیم رابطه خود را حفظ کنیم یا بخواهیم حتماً پیروز باشیم.

در تشکیلات هم، وقتی کسی نظر ما را قبول نکرد، دلیل بر باختن ما نیست، هر کسی هویت و اندازه خودش را بداند چیست، دلیل خودش را بداند، ما می توانیم نظر یا پیشنهادی ارائه دهیم و با مسئول آن صحبت کنیم ولی نباید بخواهیم نظر ما پیاده شود. وقتی کسی حس بازنده بودن دارد، به خصوصیات قبل از آموزش گرفتن خود برمی گردد و مطمئن باشید دلیلش این است که نیروی انسانی تبدیل به سرمایه انسانی نشده است و وظیفه لژیون نهایی است که اینها را ببیند و تحلیل کند. چون اگر شناخته نشود، از درون ضربه می خوریم.

بارها گفته ایم از هویتی که برای خود ساخته ایم بیرون بیاییم، چون آن هویت ما را به مالکیت می رساند، حتی اگر عاشق و صادق هم باشیم ولی تبدیل به سرمایه انسانی نمی شویم و اینجاست که آرام آرام جلسه کوچک و کوچکتر می شود تا هویتش را از دست بدهد.

سرلژیون نهایی باید جایگاه خودش را بداند و فارغ از منیت و خودخواهی سرمایه انسانی بسازد. همه وقت می گذاریم و می آییم، ولی خروجی آن مهم است و همه اینها در لژیون نهایی باید اتفاق بیفتد، به شرط اینکه زمینه نیروی انسانی در لژیون آماده سازی کاشته شده باشد. سرلژیون نهایی مثل باغبانی می ماند که نهال های کاشته شده تحویل او می شود و او باید علفهای هرز را از بین ببرد و درست آبیاری کند.

این تشکل، تفکر استقلالی دارد و برای همین از کسی بیرون از اینجا کمک مالی دریافت نمی کند، زیرا نمی خواهد مجبور به اطاعت از فرامین آنها باشد. حالا بیاییم این تفکر را حفظ کنیم و توسعه دهیم، هرچه تعداد افراد سرمایه های انسانی بیشتر شود و بدون حس آلوده، بدون حب و بغض و کینه دور هم جمع باشند، اهداف تفکر درمان بهتر تحقق می یابد.

بنابراین نیروی انسانی زمانی تبدیل به سرمایه انسانی می شود که با خود تصفیه، تسویه و تزکیه کرده باشیم و هیچ آثاری از حب و بغض و کینه و نفرت و رقابت و… در ما نباشد.

پس وظیفه لژیون نهایی سرمایه انسانی ساختن است. یکی از شاخصه های سرمایه انسانی، تواضع است؛ برای همین تأکید می شود در لژیونها سرلژیون، دیرتر از رهجویان به لژیون نرود که رهجویان مجبور باشند جلوی پای او از جا بلند شوند، زیرا سرلژیون باید تواضع را از خود شروع کند تا بتواند تواضع را به رهجو یاد بدهد. دلیل اینکه گفته می شود سرلژیون زیاد حرف نزند این است که به رهجو هم یاد بدهد زیاد حرف نزند. یا سرلژیون وقت لژیون را برای پاسخ دادن به سوالات متعدد رهجو از بین نبرد، زیرا همیشه درگیری ذهنی برای جواب دادن به سوالات دارد و دیگر فرصت ساختن نیروی انسانی و سرمایه انسانی ندارد. اینها چیزهایی است که به عنوان سرلژیون نهایی می توانیم انجام دهیم و باید تشخیص دهیم هدف ما تربیت سرمایه انسانی است.

زمانی لژیون نهایی وظیفه اش را انجام داده که سرمایه انسانی پرورش داده باشد. وقتی سرمایه پرورش دادیم دیگر آن موقع منطق حاکم می شود و منطق یعنی یک وجهی و یک سویه ندیدن هیچ چیز. اگر به اینجا برسیم و منطق بر ما حاکم شود، از خطا در فکر مصون می مانیم و به ندرت خطای فکری داریم. برای هر چیزی استدلال داریم نه توجیه. دلیل مستند و مؤثر و اینجاست که می توانیم به عنوان یک سرمایه خود را ببینیم. تا وقتی خود را به عنوان سرمایه نبینیم اصلاً نمی توانیم سرمایه باشیم.

رسیدن به اینها می شود ایمان. ایمان در خانواده به زندگی مان و ایمان به جلسات که باعث می شود منظم شرکت کنیم، و حرمتها و قوانین را رعایت کنیم بارها گفته ایم ما نیامده ایم ارسطو شویم آمده ایم پرستو شویم. تعصب که کنار رفت شخص گرایی هم به وجود نمی آید. ما آمده ایم در تشکیلات، خانواده و محیط کار وظیفه خود را انجام دهیم اگر اینها را جمع کنیم می توانیم سرمایه انسانی باشیم. و اگر نیروی انسانی به سمت سرمایه انسانی نرود، رو به اضمحلال می رویم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: علیرضا2- علی- حسین- میثم1- علیرضا1-

همسفران: ابراهیمی- علیزاده-