برای داشتن دید نظارتی اول باید منجلاب ها و فاضلاب های درون خود را بیابیم و پاک کنیم و بشوییم آن موقع توانایی این را داریم که بر محیط بیرون خود نظارتی چند بعدی داشته باشیم نه یک بعدی، دیگر من در کار نیست که اگر بر مبنای شخصیت من همه چیز طراحی شود خوب باشد و اگر نشد خوب نیست و آنجاست که اثرگذاریم. برای همین همیشه گفته می شود ما دنبال آمار نیستیم، دنبال آثار هستیم.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: نظارت یا دید نظارتی

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1403/05/29

معنای نظارت و ناظر بودن با دید نظارتی داشتن متفاوت است و امروز به بررسی آن می پردازیم.

وقتی اتفاقی می افتد، ما آن را می بینیم و به عبارتی ناظر آن هستیم، ولی دید نظارتی داشتن زمانی است که مثلاً، من به عنوان گرداننده جلسه، از مشارکت ها متوجه شوم چقدر از حاضرین در جلسه متوجه اصل مطلب شده اند و بر مبنای دستور جلسه صحبت می کنند و چقدر متوجه نشده اند و بر اساس آنچه در ذهنشان است صحبت می کنند. و گرداننده که دید نظارتی داشته باشد با یک توضیح اجمالی مسیر مشارکت ها را عوض می کند، چون به دنبال یک مشارکت اشتباه، بقیه مشارکت ها هم بر آن مبنا جلو می رود.

دید نظارتی در چه زمانی به وجود می آید؟

دید نظارتی داشتن زمانی به وجود می آید که بدون هیچ گونه حجابی (حس آلوده ای) بتوانیم ببینیم. وقتی دید ما نسبت به دیگران بر مبنای حس هایی مثل کینه، حسادت، مقایسه و کلیه ضدارزشی ها باشد، ناظر می توانیم باشیم ولی هیچ گاه به دید نظارتی نمی رسیم. فقط عیوب طرف مقابل را می بینیم  و خود به خود دانسته های غلط خود را دانسته های حقیقی می بینیم. برای دید نظارتی داشتن باید همه این ضدارزشی ها یکی یکی کنار برود.

در تشکیلات سروج، حتی بعد از رها شدن شخص تا مدتی به او خدمت داده نمی شود و شخص به چیزی که می خواهد نمی رسد. چون دید نظارتی تفکر سروج، او را می بیند که هنوز یکی از حجاب های خودبینی، تأیید شدن، حسادت، کینه و… در او هست و مسئولین متوجه می شوند او طالب خدمت است یا مطلوب خدمت؛ چون مثلاً کسی که حس حسادت دارد واقعاً نمی تواند تحمل کند و این در رفتار او دیده می شود و آنهایی که باید ببینند این را می بینند.

دید نظارتی وقتی به دست می آید که هر کس اول خودش را نظارت کند. در شروع آموزشهای تازه واردین به آنها گفته می شود دوربین را به سمت خود بگیرید. البته زمان می برد و طول می کشد تا شخص اول خودش را نظارت کند و بعد دیگران را. چطور می شود با وجود قبول داشتن حرمت ها و قوانین آنها را رعایت نکنیم ولی انتظار خدمت خاصی را داشته باشیم، این نشاندهنده این است که شخص روی خودش هیچ نظارتی ندارد ولی دیگران ناظر هستند.

اگر توانستیم به اشکالات خودمان پی ببریم و آنها را رفع کنیم، آن موقع می توانیم نسبت به دیگران دید نظارتی داشته باشیم و آنجاست که دیگر شخص گرا نمی شویم، چون احتمال هر اشتباهی از هر فردی وجود دارد، مهم این است که اگر اشکالی از خدمتگزار یا کسی دیدیم، آن را بیان کنیم زیرا در حرمتها هست که رعایت حرمتها بر تمام اعضاء فرض است و بر مسئولین واجب؛ چون هر حرکت اشتباهی از طرف کسی، به تفکر ضربه می زند نه به شخص.

هر تشکیلات و خانواده ای منافذی دارد و هیچ جایی صددرصد کامل نیست که اگر به آنها توجه نشود، از همان منافذ آسیب می بیند. دید نظارتی داشتن در خانواده، اجتماع و تشکیلات این منافذ را کمتر و کوچکتر می کند. اما اگر دید نظارتی نباشد، منافذ تبدیل به حفره می شود و آنجاست که همه سر خود را در آن حفره کرده و از آن سر در می آورند و بازی می دهند و کم کم آن منفذ به حفره و سپس حفره تبدیل به تونل می شود و آنجاست که راحت تر از بیرون ضربه می خوریم. پس نداشتن دید نظارتی روی آسیب های درونی باعث می شود از بیرون هم ضربه بخوریم. هر چند به لطف خدا با شرایط کنونی ما از بیرون ضربه نخواهیم خورد.

اگر بدانیم رفتار و کردار من به عنوان خدمتگزار در تشکیلات، یا حتی رفتار من در خانواده و محیط کار باعث سلب آسایش دیگران می شود، بدانیم دید نظارتی بر خود نداریم. وقتی می خواهیم بر خودمان نظارت کنیم، ببینیم شهر وجودی ما مفرح و شاد شده یا پر از ضایعات و فاضلاب هایی مثل حسادت، مقایسه، کینه، نفرت، خودبزرگ بینی، خودبرتربینی، خودمهم بینی و… شده است، آنجاست که به تشکیلات و تفکر ضربه می خورد.

پس برای داشتن دید نظارتی اول باید منجلاب ها و فاضلاب های درون خود را بیابیم و پاک کنیم و بشوییم آن موقع توانایی این را داریم که بر محیط بیرون خود نظارتی چند بعدی داشته باشیم نه یک بعدی، دیگر من در کار نیست که اگر بر مبنای شخصیت من همه چیز طراحی شود خوب باشد و اگر نشد خوب نیست و آنجاست که اثرگذاریم. برای همین همیشه گفته می شود ما دنبال آمار نیستیم، دنبال آثار هستیم.

اگر ما دید نظارتی نداشته باشیم، ما هستیم که به خاطر رفتار و اعمال و کردارمان اجازه می دهیم دیگران بذری را بکارند و آن بذر وقتی رشد کرد دیگر نمی توان برای آن کاری کرد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: علیرضا1- محمد- میثم1- علیرضا2- حسین- احسان-

همسفران: ___