مسیر درمان عبور از گذرگاههای سخت است، و شاید در جاهایی اتفاقات و شرایطی پیش بیاید که با دیدگاه من متفاوت است، در صورتی می توانم از این گذرگاههای سخت عبور کنم که لایه های خودم را درست و بدون حس آلوده ریخته باشم، در این صورت است که به سلامت به مقصد می رسم.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: ارزیابی، پایش، نظارت

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: شنبه 1403/5/20

این موضوع روز چهارشنبه به خوبی بررسی شد و امروز از یک زاویه دیگر راجع به این دستور جلسه باهم صحبت میکنیم.

ارزیابی به معنای سنجیدن؛ ارزشی که یک چیزی دارد و من به دنبال یافتن ارزش حقیقی آن هستم، نه ارزشی که تصورات من به یک چیزی می دهد. و برای یافتن ارزش حقیقی باید ماهیت اصلی آن چیز را متوجه شوم و درک کنم.

ارزشی که الان دنبال آن هستیم بحث درمان بیماری اعتیاد است، من اگر می خواهم به ارزش واقعی بیماری اعتیاد پی ببرم، باید ماهیت واقعی بیماری اعتیاد را بشناسم. و به همین دلیل است که جلسات شناخت بیماری اعتیاد در تشکیلات هر هفته برگزار می شود، تا یک نفر همدرد که از در وارد می شود اول متوجه شود مشکل او چه هست؟ یعنی ابتدا صورت مساله را متوجه شود و بعد راه حل آن را یاد بگیرد، و این دستور جلسه به ما می گوید ارزش واقعی راه حل را باید درک کنیم تا قدر آن را بدانیم، چرا که تا وقتی قدر بستر فراهم شده را ندانیم به جای اینکه از این بستر استفاده کنیم دنبال سوء استفاده می گردیم.

برای همین است که قوانین و حرمت ها به ما می گوید بیرون از جلسات باهم صحبت و ارتباط نداشته باشید، یا در همین جلسات هم وارد مسائل خصوصی همدیگر نشوید.و… چرا که این روابط صمیمیت ایجاد میکند و صمیمیت آسیب است.

چه زمانی من این قوانین و حرمت ها را گوش نمیکنم و کار خودم را انجام می دهم؟

زمانی که من به درک ارزش واقعی درمان پی نبرم، و به اصطلاح با دید خودم به درمان نگاه کنم و کاری که خودم می خواهم را انجام بدهم. اما همانطور که استاد روز چهارشنبه فرمودند: “درمان بیماری اعتیاد یعنی طریقه درست زندگی کردن”؛  وقتی من هنوز در خانه می خواهم قدرت خودم را با بلند کردن صدا یا دست نشان دهم، یعنی اصلاً ارزش درمان را متوجه نشدم و سوء استفاده میکنم،.و من باید یاد بگیرم نه آنقدر خام باشم که به هیچ عنوان در خانواده حل نشوم ونه اینکه از آن طرف بوم بیفتم و انقدر پخته شوم که له بشوم.

پس ارزیابی از درمان می تواند مثل یک طیف تفاوت بکند، و این ارزیابی در پایش و حرکت من خیلی مهم است. اینکه من چه نوع حرکتی دارم آیا حرکتی میکنم که بر اساس علائم بالینی درمان شوم یا بر اساس اعلام سفر مسافران دیگر؟ آیا حرکت من بر اساس ارزیابی درست من از بیماری اعتیاد است؟ یا برای رکورد زدن آمدم و مدام خودم را با دیگر مسافران مقایسه میکنم؟ و همه اینها در پایش و حرکت من خلل ایجاد میکند.

حرکت صحیح چیست؟

حرکت یا پایش صحیح، حرکتی است که مثل حرکت یک ماشین در جاده با رعایت قوانین و نشانه ها جریمه نشوم وتصادف نکنم. چون زمانی که در حرکت و پایش من کوچکترین خللی ایجاد شود، در نظارت من هم قطعاً مشکل پیش می آید و باعث می شود نتوانم ناظر بر اعمال و رفتارم باشم.

یکی از چیزهایی که نشان میدهد من نظارت درستی بر اعمال و رفتار خودم ندارم، دادن علائم بالینی غلط و یا نادرست به راهنمای خودم است.مثل کسی که به علائم بالینی دیگران گوش می دهد و می خواهد همان را به راهنما بگوید تا داروی او کم یا زیاد شود اینها همه یعنی ارزیابی غلط و بعد پایش و نظارت غلط و نادرست.

طبق جزوه جهان بینی، “حس اولین نیروی به کار گیری قوه عقل است”. زمانی که من با حس آلوده آموزشهای جلسه را تعبیر و تفسیر میکنم پس خروجی آلوده هم برای من بوجود می آید.حس آلوده یعنی سوخت آلوده به جسم و روح خود بدهم، چرا که من با جسم و روحم یک مسیری را در حال طی کردن هستم و جسم و روح من به سوخت رسانی نیاز دارد، و سوخت رسانی همان آموزشهایی است که اینجا داده می شود، حال اگر آموزشها را با حس آلوده گرفتم مثل این است که سوخت ناخالص یا آلوده به جسم و روح خودم برسانم واین در پایش اتفاق می افتد و برداشتهای من غلط می شود در نتیجه با استفاده از اهرمی به اسم توجیه بر خودم نظارت میکنم،.(من شرایط کارم و بدنم فرق دارد و ….) در صورتی که فرمان جلسه اجرای پروتکل درمان با تفاوت هایی که هر شخص دارد صادر شده است.

مسیر درمان عبور از گذرگاههای سخت است، و شاید در جاهایی اتفاقات و شرایطی پیش بیاید که با دیدگاه من متفاوت است، در صورتی می توانم از این گذرگاههای سخت عبور کنم که لایه های خودم را درست و بدون حس آلوده ریخته باشم، در این صورت است که به سلامت به مقصد می رسم.

دوست داشتن و علاقمند شدن به جلسات در روزهای ابتدایی ورود برای هر کدام از ما کاملاً طبیعی است چرا که این تشکیلات تنها جایی است که محترمانه با ما برخورد کردند، اما صرفاً همین، ارزیابی صحیحی نیست، بلکه ارزیابی صحیح این است که من علائم بالینی دارم که این می تواند براساس پیچیدگی انسان خیلی پیچیده باشد و من بر اساس علائم بالینی درمان می شوم. ما اینجا شعاری داریم «اعتیاد را ترک نکنید، درک کنید تا درمان شوید»، دوست داشتن با درک متفاوت است.ما اینجا نیاز داریم مسیر درمان را درک کنیم یعنی پایشی طبق نقشه ای که راهنمای من می دهد داشته باشم. چون ایشان این مسیر را طی کرده، پس از زوایای مختلفی نگاه میکند.

شخص گرایی در جلسات، به خاطر ارزیابی اشتباه شخص است. این که به خاطر کم شدن فشار خانواده به این جلسات آمده است، پس ارزیابی اولیه من خیلی مهم است که بیماری اعتیاد را درک کنم و با درک است که قوانین و حرمت ها را رعایت میکنم،.اما وقتی ارزیابی من نادرست باشد باعث می شود در پایش خلل ایجاد شود و دید نظارتی هم درست نباشد، و کم کم به سمت ناامیدی می روم که می تواند از برنده ترین سلاح های نیروهای بازدارنده باشد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: اسماعیل- مجید- محسن- داود- عباس- محمد حسین- علیرضا2- مهدی- ابراهیم- یوسف