خارج شدن از جهان ظلمت با تفکر تنها و با نشستن و دست روی دست گذاشتن نمی شود، باید در قبال آن حرکت کنیم. یکی از این حرکتهای درست، گرفتن آموزشهایی است که اینجا داده می شود تا ضدارزشی های درون را یکی یکی بشناسیم و از تفکرات زائد و افیونی خود خارج شویم.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی پنجم و تأثیر آن بر من

استاد: همسفر زیلایی

تاریخ: دوشنبه 1403/05/15

تا بدینجا چهار وادی را پشت سر گذاشتیم و رسیدیم به وادی پنجم؛ تأثیر وادی اول این بود که به چه فکر کنیم و به چه فکر نکنیم، جنس تفکراتمان را بشناسیم. تأثیر وادی دوم این بود که پوچ و بیهوده آفریده نشدیم و حتماً هدفی پشت خلقت ما بوده و باید از حصار و نقطه امنی که برای خود درست کردیم خارج شویم. وادی سوم به ما آموزش داد هیچ کس به اندازه خودِ من، من را نمی شناسد و این خود من هستم که میتوانم به خودم کمک کنم. وادی چهارم هم به من یاد داد مسئولیت حیات و زندگی خودم به عهده من است و کسی را مقصر ندانیم.

تیتر وادی پنجم: «در جهان ما تفکر، قدرت مطلق حل نیست، بلکه توأم با رفتن و رسیدن آن را کامل می نماید»

تیتر وادی دو بخش است؛ این وادی دقیقاً روی مسائل و مشکلاتی که ما با آن دست و پنجه نرم می کنیم، فرود می آید. چرا؟ چون همیشه می خواستیم بنشینیم و مسائل و مشکلات را با تفکر کردن حل کنیم و هیچ وقت به نیمه دوم که حرکت کردن تا رسیدن بود، توجه نمی کردیم و برای همین هم هیچ وقت به نتیجه نمی رسیدیم و مسائل و مشکلاتمان بیشتر می شد.

این وادی به ما آموزش می دهد اگر بخواهیم به هر خواسته و هدفی در زندگی برسیم باید در قبال آن حرکتی داشته باشیم، تلاش کردن تا رسیدن. پس حل کردن هیچ مشکلی با نشستن و در ذهن هزاران فکر رد و بدل کردن، اتفاق نمی افتد.

بخش دوم تیتر وادی: «توأم با رفتن و رسیدن آن را کامل می نماید»؛ وقتی برای خود هدف داشته باشیم، باید در راستای آن آموزش بگیریم، تمرین کنیم و زمان طی شود تا به آن خواسته که برای خودم مشخص کردیم، برسیم.

جمله ای که خیلی در این وادی به ما کمک می کند این است که «زندگی یعنی مشکل، و زندگی کردن یعنی حل مشکل»؛ وقتی یک مشکل را حل می کنیم، بلافاصله مشکل دیگری می آید و نکته طلایی برای حل این مشکلات این است که بدانیم تفکر به تنهایی چاره ساز نیست و باید برای هر کدام حرکت کنیم تا به سرانجام برسد.

روز چهارشنبه راجع به جهان هایی که در آن هستیم صحبت شد. جهان ذهنی، جهان خواب و جهان خاکی و جهانی که همه ما در آن بودیم، جهان تاریکی بود و شاید هنوز هم در آن باشیم. خارج شدن از جهان ظلمت با تفکر تنها و با نشستن و دست روی دست گذاشتن نمی شود، باید در قبال آن حرکت کنیم. یکی از این حرکتهای درست، گرفتن آموزشهایی است که اینجا داده می شود تا ضدارزشی های درون را یکی یکی بشناسیم و از تفکرات زائد و افیونی خود خارج شویم.

باید ساختارهای ذهنی را به ساختارهای عملی و اجرایی تبدیل کنیم، یعنی در راستای تفکرات حرکت کنیم. این می تواند در مورد هر موضوع و مقوله ای باشد. مثلاً برای ساختن یک خانه، علاوه بر نقشه کشی و هزاران برنامه ریزی، باید شروع به ساخت کرد تا آن ساختمان ساخته شود. برای به دست آوردن جایگاه های از دست رفته مثل جایگاه همسری، مادری، فرزندی، همسفری هم باید حرکت کنیم یعنی وظایف و مسئولیتهای خود را بشناسیم و با کاربردی کردن آموزشها آن جایگاه ها را به دست بیاوریم.

اگر بخواهیم از مشکل و مسأله ای که با دست خود به وجود آوردیم رها شویم باید در قبال آن حرکت داشته باشیم. این وادی 7 کلید طلایی برای حرکت درست به ما داده است:

اولین و مهمترین آنها، برگشت از ضدارزشهاست. ضدارزشی هر آن چیزی است که خرد جهانی آن را ناپسند و ضدارزشی می داند مثل دروغ ، قضاوت، غیبت، سرزنش، مقایسه، حسادت و…. و ما باید مسیر و جهت خود را از ضدارزشها به ارزشها تغییر دهیم.

کلید دوم، خودداری است؛ هر جایی که در انجام دادن یا ندادن کاری مطمئن نیستیم، باید خودداری کنیم. مثل مسافری که در مسیر سفر درمانی نباید مسافرت برود یا در پاتوق حاضر شود. من همسفر هم باید از انجام کار ضدارزشی و خواسته نامعقول خودداری کنم.

کلید سوم، قناعت است؛ قناعت خسیس بودن نیست. قناعت یعنی بهترین استفاده از کمترین امکانات. من همسفر می توانم با استفاده از تواناییها و خلاقیت های خود در زندگی از کمترین ها بیشترین استفاده را بکنم و چنین کسی فردی قانع است.

کلید چهارم، صبر است؛ صبر نشستن و دست روی دست گذاشتن نیست. صبر یعنی پشت سر گذشتن و طی کردن زمان همراه با تلاش و کوشش تا رسیدن به هدف، صبر در هر موضوع و مسأله ای می تواند به ما کمک کند و خروجی آن حال خوب است. چون ما را از زودخواهی نجات می دهد.

کلید پنجم، تجسس، قضاوت، غیبت است. ما سالها انرژی و زمان خود را صرف تجسس و دخالت در امور دیگران میکردیم، خودمان را در جایگاه قاضی قرار داده و راجع به رفتار و عملکرد دیگران قضاوت می کردیم، و پشت سر دیگران غیبت می کردیم، اما اینجا به ما آموزش می دهند اینها ضدارزشی است و حتی نباید در کار مسافر خود هم دخالت کنیم. زمانی که قصد تجسس و قضاوت و غیبت داریم یک «که چی؟» آخر آن بگذاریم تا بدانیم «که چی» در کار کسی دخالت کنیم، چون خروجی آن استرس و حال خراب است.

کلید ششم، پس انداز است؛ پس انداز هم بُعد معنوی دارد و هم بُعد مادی. از نظر مادی، ما باید همیشه پس اندازی برای آینده داشته باشیم، زیرا هیچ کس از فردای خود خبر ندارد و چه بسا بتوان با همین پس اندازهای کوچک در آینده مشکلات بزرگی را حل کرد.

کلید هفتم: توکل، رضا و تسلیم است؛ قبلاً فکر می کردیم یک گوشه نشستن و دعا کردن توکل است. درصورتی که وادی پنجم به ما می آموزد توکل، یعنی هدفی را مشخص می کنیم و در مسیر آن تلاش و کوشش هم انجام دهیم ولی نتیجه را به خداوند می سپاریم. رضا یعنی راضی بودن با تمام وجود، رضایت زبانی، رضایت قلبی و رضایت رفتاری؛ اینکه زبانی بگوییم راضیم به رضای خدا، ولی عملکرد ما چیز دیگری را نشان دهد، نشاندهنده رضا نیست. تسلیم هم که مرحله بعد از توکل و رضا هست، یعنی هیچ چیزی جز خواست قدرت مطلق نخواهیم و این را با تمام وجود بپذیریم. این تسلیم در جلسات سروج هم هست و من همسفر به عنوان یک رهجو، باید تسلیم تفکر درمانی سروج و تسلیم راهنمایی های راهنمای خود باشم بدون چون و چرا.

تک تک این هفت کلید می تواند در حرکت تا رسیدن به اهداف و خواسته هایمان کمک کند. حرکت باید دائم باشد و سکون مساوی سقوط است. پس پارامتر زمان خیلی در حرکت کردن درست به ما کمک میکند.

به عنوان جمعبندی، وادی پنجم به صراحت به من همسفر آموزش می دهد تفکر کردن به تنهایی حلال مشکلات نیست. تفکرات ما تا زمانی که حرکت نکنیم از قوه به فعل درنمی آید. تفکری که به عمل نیاید، هیچ ارزشی ندارد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: حریری- ابراهیمی2- قدمی زاده- تخت کش- عدنانی- خراسانی- توانا- محمدی- ابراهیمی1- اسماعیلی- کریمی- حسین زاده-