هر کدام از ما با اختیار و انتخابی که به عنوان انسان داریم، جایگاه های خود را تعیین می کنیم. همانگونه که من با دستهای خودم به هر علتی مثل تفکر زائد افیونی، نداشتن اطلاعات و آگاهی و…جایگاه هایم را از دست دادم، خودم هم باید جایگاه هایم را به دست بیاورم.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: شناخت جایگاه

استاد: همسفر زیلایی

تاریخ: دوشنبه 1403/05/01

هر کدام از ما که اینجا هستیم، به نحوی جایگاه های خود را از دست دادیم و شاید هنوز هم نتوانسته ایم آن جایگاه را به دست بیاوریم.

با ورود به جلسات سروج و بعد از شرکت در جلسه شناخت اعتیاد و پذیرش بیماری، اولین جایگاهی که به ما داده شد، جایگاه همسفری بود. وظیفه ای که در این جایگاه برای من همسفر از طرف تفکر سروج در نظر گرفته شده، رعایت پروتکل درمان شامل 1- پذیرش، 2- آموزش وکاربردی کردن و 3- در نظر گرفتن زمان و همچنین رعایت حرمتها و قوانین نوشته و نانوشته مثل خاموش کردن گوشی، پوشش و… است که وقتی به آن وظایف واقف شوم و مسئولیتهایی که به عهده من گذاشته شده را انجام دهم و حرمتها را رعایت کنم، می توانم بدون هیچ زور زدن به حق خود که سلامت و آرامش است برسم.

در جلسات ابتدا در جایگاه یک تازه وارد، در لژیون تازه واردین قرار می گیریم، بعد وارد لژیون آماده سازی شده و سپس به لژیون نهایی می رویم. تغییر جایگاه و رفتن به لژیون بعدی، بستگی به این دارد که آموزشهایی که در هر لژیون داده می شود و قوانین و حرمتهای سروج که پایه و رکن درمان در همه مراتب است، را چقدر اجرایی می کنیم. پس این من هستم که تغییر جایگاه را با نوع عملکردم مشخص می کنم.

برای رسیدن به جایگاه های از دست رفته باید به سه پارامتر توجه کنیم که در جلسات به آن مثلث جایگاه گفته می شود: حق- وظیفه- حرمت؛ هر کدام از ما بنا به موقعیت خود در جایگاه های مختلف فرزندی، همسری، مادری و در جلسات در جایگاه همسفری، خدمتگزاری و مهمتر از همه در جایگاه رهجوبودن قرار می گیریم.

تمام تلاش تفکر سروج این است که ما جایگاه های خود را بشناسیم. چون هر جایگاهی که الان در آن قرار داریم به انتخاب های گذشته ما برمی گردد و در آینده در هر جایگاهی باشیم، به بذری که امروز می کاریم بستگی دارد و برای همین گفته می شود «وضعیت کنونی ما عین عدالت است»

چرا ما جایگاه های خود را از دست دادیم یا از جایگاه خود دور شدیم؟

چون ما همیشه دنبال حق طلبی بودیم، مثلاً من مادر، حق خودم می دانستم فرزندی داشته باشم که از لحاظ جایگاه اجتماعی بالا باشد، با من به نیکی صحبت کند و به من احترام بگذارد، یا در جایگاه همسری، حق خود می دانستم یک شوهر ایده آل داشته باشم و تمام خواسته ها و نیازهای مرا بتواند برطرف کند و در برابر هر کار ریز و درشتی از من تعریف و تمجید بشود و… ما همیشه حق را به خود می دادیم ولی هیچ وقت هم به آن نمی رسیدیم، زیرا از دو ضلع دیگر غافل بودیم، نه وظیفه و مسئولیتی می شناختیم و نه قانون و حرمتها را رعایت می کردیم، چون هیچ وقت به این فکر نکردیم در برابر این حق هایی که برای خود قائل هستیم، خودمان هم یک سری وظایفی به عهده داریم که باید به درستی انجام دهیم.

به خاطر نشناختن جایگاه، اکثراً برای شوهر خود، به جای همسری، مادری می کردیم و یا نوع نگاه ما به مسائل زناشویی به جای عشق و محبت، داد و ستد بود. یا در جایگاه مادر بودن، بدون توجه به وظایف و حفظ حرمت فرزند، توقع احترام و حرمت از طرف فرزند را داشتیم، با کوچکترین اشتباهی، سرزنش و مقایسه می کردیم و این باعث از دست رفتن جایگاه مادری ما شد و به جای جذب فرزندان و همسر به سمت خود، آنها دفع می شدند و به بیرون از خانه پناه می بردند.

اگر وظیفه و حرمت در هر جایگاهی که هستیم رعایت شود، حق، خود به خود حادث می شود.

تک تک ما در جلسات، از استاد راهنما گرفته تا یک تازه وارد، جایگاه رهجویی داریم، وظیفه یک رهجو، رعایت قوانین و حرمتها در جلسات و بیرون از اینجا، به موقع انجام دادن تکالیف و حرف گوش کردن است، در این صورت به حق خود که سلامتی جسم و روح و درمان است می رسد و رشد می کند.

اگر همسفری هنوز جایگاه خود را نشناخته و پای خود را فراتر از جایگاهی که دارد بگذارد، هم آسیب می بیند و هم آسیب می زند. مثلاً در جایگاه خدمتگزاری در جلسات، مثل مجری گری، دبیر، استاد و… یک سری وظایف و حرمتها تعریف شده است که اگر شخص خدمتگزار در آن چارچوب رفتار کند، به حق خود که اجرای درست و منظم جلسات است، می رسد و در نهایت حال خوب نصیب او می شود، ولی اگر در هر خدمتی، ذهنیات خود را وارد کند و شروع به اظهارنظر کند و پا را فراتر از جایگاه خود بگذارد، نه تنها حال خودش بد می شود بلکه روی دیگران هم تأثیر منفی خواهد داشت.

شناخت جایگاه، دقیقاً سدی است که مانع آسیب زدن می شود. هر جایی حس آلوده، کینه، نفرت، مقایسه و… وارد شد، جایگاه دچار تزلزل می شود و این نشان میدهد جایگاه را نشناختم و روز به روز هم از آن دور می شوم.

هر کدام از ما با اختیار و انتخابی که به عنوان انسان داریم، جایگاه های خود را تعیین می کنیم. همانگونه که من با دستهای خودم به هر علتی مثل تفکر زائد افیونی، نداشتن اطلاعات و آگاهی و…جایگاه هایم را از دست دادم، خودم هم باید جایگاه هایم را به دست بیاورم. دیگر خودمان را سرزنش نکنیم، آن موقع نمی دانستیم الان که آموزش گرفتیم با دادن زمان به خودمان، می توانیم جایگاه خودمان را مشخص کنیم و این را با انجام وظایف کوچک، شروع می کنیم مثل پختن غذای با عشق برای اعضای خانواده؛ ما نماینده سروج در خانواده هستیم، ما نمی توانیم دیگران را تغییر دهیم و بخواهیم زور بزنیم جایگاه هایمان را به دست بیاوریم، بلکه با آموزشهایی که اینجا می گیریم می توانیم جایگاه های خود را بدون هیچ توقعی از دیگران به دست بیاوریم. توقع احترام از دیگران همان استفراغ عاطفی است ولی من می توانم توقعات را از خودم بگیرم.

وقتی نسبت به جایگاه هایی که در آن قرار میگریم متعهد باشیم وظایف و مسئولیتها را به نحو احسن انجام میدهیم و بدون هیچ زور زدنی حق بر ما حادث می شود و این نکته خیلی مهم است. افراد موفق در سخت ترین مسائل و مشکلات چون نسبت به زندگی، فرزندان و همسر خود متعهدند با عشق و بدون توقع، وظایف و مسئولیتهایشان را انجام می دهند و زمانی که وظیفه و حرمت رعایت شد، خود به خود باعث رسیدن به حق می شود و آنجاست که انسان به ارزشمندی می رسد.

تمام جایگاه های ما زیرمجموعه جایگاه همسفری است، زمانی که جایگاه همسفری را بشناسیم و وظایف و مسئولیتهای این جایگاه را انجام دهیم، به مرور زمان جایگاه های دیگر سر جای خودش قرار می گیرد و تثبیت می شود و این امکانپذیر نیست مگر با گرفتن آموزشها و کاربردی کردن آنها. این نکته مهم را بدانیم که ریشه حق طلبی در نفس اماره و خودخواهی ماست، ولی رسیدن به حق خود در هر جایگاهی، ریشه در عمل سالم و اجرای درست وظایف ما دارد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: ابراهیمی2- ابراهیمی1- عدنانی- توانا- قدمی زاده- سبحانی- اکبری- تخت کش- اسماعیلی- مزروعی- احمدی- قادری-