تنها چیزی که باعث می شود ما بتوانیم بین نفس و روح خود صلح برقرار کنیم و یا به صلح برسانیم، بالا بردن دانایی خودمان است”، اگر مثل نردبانی در نظر بگیریم باید پله پله از نفس اماره بالا بیاییم و با صبر این مسیر را طی کنیم، تا کم کم به بالاترین مرتبه نفس که مطمئنه است برسیم و آنجا همان مرتبه صلح نفس با روح است.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران: جهان بینی (دانایی)

استاد: مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ: شنبه 1403/4/23

ابتدا ایام شهادت امام حسین (ع) و یارانشان را خدمت عزیزان تسلیت عرض میکنم و امیدوارم بنابر اعتقادات خود، همانطور که در عزاداری ها شرکت میکنیم بتوانیم ببینیم، امام حسین علیه السلام چگونه زندگی کردند تا به آن عزت نفس رسیدند.

جهان بینی، حلقه گمشده درمان بیماری اعتیاد بود، و به این دلیل سالها کسی موفق نمی شد برای بیماری اعتیاد یک فکر اساسی بکند، چون نمی دانستند مشکل مصرف کننده عوض شدن نگاهش نسبت به خودش، اطرافیان و کل جهان هستی حتی طبیعت است.

وقتی شخص مصرف کننده وارد درمان می شود نگاهش نسبت به همه جهان هستی تغییر میکند، و طبق صحبتهای استاد روز چهارشنبه همه ما اغلب در حال یک رقابت هستیم، که این رقابت بین نفس اماره و لوامه با روح ماست، و اینکه کدام برنده می شود بستگی به این دارد که ما به کدام خوراک بدهیم.

“علت این جنگ در درون ما جهالت ماست” که شامل ” ترس، منیت، و ناامیدی” است، مثلثی که دقیقاً مقابل مثلث دانایی”تفکر، تجربه، آموزش” قرار گرفته و باعث ایجاد کشمکشی بین نفس اماره و نفس لوامه با آن روحی پاکی است که به ما داده شده و ما بعضاً در مواقعی شاید از این رقابت با اینکه نفس گیر است لذت می بریم به خاطر اینکه غرق در جهالت بودیم ویا هستیم، و غافلیم از اینکه این لذت منجر به تباهی می شود.

مثل کسی که وارد درمان شده و با عناوین مختلف از اینکه سرلژیون یا خانواده را دور بزند لذت می برد و این همان تغییر تاکتیک است، و دلیلش این است که هنوز با جهالت های خود تسویه حساب نکرده و آنها را دوست دارد و یا حتی عاشق آنهاست.

به طور کلی می توانیم بگوییم ما کلاً یا اصلاً دانایی نداریم، و یا دانایی داریم که برای مقوله درمان بیماری اعتیاد مناسب نیست، کما اینکه در تمام ترکهای خود این را تجربه کردیم و فکر می کردیم فقط با قطع مصرف مواد راه حلی برای درمان بیماری خود داریم غافل از اینکه ناخواسته به نفس اماره خوراک می دادیم، چون دانایی لازم برای این مقوله را نداشتیم و بیماری اعتیاد را نمی شناختیم.

“تنها چیزی که باعث می شود ما بتوانیم بین نفس و روح خود صلح برقرار کنیم و یا به صلح برسانیم، بالا بردن دانایی خودمان است”، اگر مثل نردبانی در نظر بگیریم باید پله پله از نفس اماره بالا بیاییم و با صبر این مسیر را طی کنیم، تا کم کم به بالاترین مرتبه نفس که مطمئنه است برسیم و آنجا همان مرتبه صلح نفس با روح است.

مصرف کننده به دلیل غرق بودن در جهالت و عادت کردن به تاریکی که در آن است، یک حصار یا حاشیه امن از ضد ارزشی ها دور خودش کشیده و می ترسد از این حصار بیرون بیاید چون تحمل نور و روشنایی را ندارد؛ مثلاً شخص مسئولیت گریز، وقتی با ورود به جلسه، کم کم باید به سمتی برود که مسئولیت های خود را بشناسد و بپذیرد، چون در حاشیه امن قرار گرفته با خودش می گوید، اگر امروز مسئولیتی قبول کردم باید مسئولیت های دیگر را هم انجام بدهم به همین دلیل نمی خواهد از این حاشیه امن خارج شود و متاسفانه از وضعیت کنونی خود راضی است.

پس اگر ما احساس آرامش نداریم، به این علت است که مراتب نفسانی خود را رشد نداده ایم که با روحمان به صلح برسد. من اقدام به قطع مصرف میکنم یا ترک میکنم، یا حتی به جلسه می آیم، بعد از مدتی به این نتیجه می رسم که ادامه راه را بلد هستم، این ها نشان میدهد که من هدف نهایی که سلامت روح و جسم است را نمی دانم.

ما باید بدانیم، هر علمی برای درمان بیماری اعتیاد مناسب نیست، بایدعلم مخصوص خودش را یاد گرفت، یعنی باید نگاه من به دنیا و درون و بیرون خودم طوری عوض شود که دنبال امور بیهوده مثل تمرکز کردن یا چله نشینی و…نباشم، اینها به درد درمان بیماری اعتیاد نمی خورد و این تغییر نگاه باید ذره ذره با آموزش ها و رعایت تک تک قوانین و حرمت ها در ما بوجود بیاید و دانایی ما افزوده شود. هر چقدر به دانایی من افزوده شود به همان میزان آرامش پیدا میکنم

اگر امروز فهمیدم نقطه ضعف من این است، که به جای یاد گرفتن علم مربوطه، تقلب کردن در جلسات را پیشه کرده ام، همین امروز یک آجر دانایی زیر پایم گذاشتم و بالاتر رفتم. ما باید طوری در جلسات و تشکیلات رفتار کنیم که نه آسیب بزنیم و نه آسیب ببینیم، و اگر به خاطر اشتباه خود نقد شدیم و آن را متوجه شدیم و پذیرفتیم یعنی یک پله ترقی کردیم.

به عنوان جمع بندی ما باید کاملا راغب باشیم به این قضیه که همه ما در اثر انجام مکرر و مستمر اعمال ضد ارزشی، تغییر گریز و تغییرستیز شدیم، یا از تغییرفرار کردیم یا با آن جنگیدیم، ولی حالا با ورود به جلسات، به جای اینها تغییر را بپذیریم تا به یک صلحی برسیم، و برای این قطعاً نیاز به دانایی داریم، دانایی که پله پله به دست می آید، فقط باید بدانیم که این پله ها را با اطمینان بالا برویم، این پله آموزش هایی است که در جلسه می گیریم و باید باور داشته باشیم که من را به صلح و آرامش می رساند نه چیزهایی که قبلاً فکر می کردم دانایی است.

امروز به جرأت می توانم درمورد خودم بگویم در مقوله درمان و مصرف مواد در درونم به صلح رسیدم و هیچ جنگ و ستیز و رقابتی بین روح و نفس من در این زمینه نیست، الان با درمان شدن، لذتهایی را تجربه میکنم که قابل مقایسه با لذتهای زمان سوءمصرف نیست، و می دانم فاصله آن از فرش تا عرش است. پس ما در هر مقوله ای وقتی به نفس مطمئنه برسیم به چنان صلحی بین روح و نفس خود می رسیم که آرامش بر زندگی ما حکمفرما می شود که این آرامش با هیچ لذتی قابل مقایسه نیست.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: اسماعیل- علی(ا)- حسین- آرش- مجید- محسن- علیرضا- میثم- مسعود- یوسف