کسی که مسئولیت پذیر است، نسبت به وظایفش پذیرش پیدا می کند و تلاش می کند به نحو احسن آنها را انجام دهد، دیگر دنبال همه چیز کامل و بدون نقص نیست. دنبال تمرکز روی طرف مقابل نیست که وظیفه اش را انجام داده یا نه، فقط به این توجه دارد که وظایف خودش را به نحو احسن انجام دهد و قدرشناس باشد، حتی اگر طرف مقابل متوجه نشد و تشکر نکرد.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی چهارم و تأثیر آن بر من

استاد: همسفر استکی

تاریخ: دوشنبه 1403/04/18

ابتدا ایام سوگواری امام حسین(ع) را خدمت همه عزیزان تسلیت عرض می نمایم. امیدوارم ما هم مثل ایشان وظیفه شناس باشیم.

اینکه موضوع بحث امروز تأثیر وادی چهارم است به این خاطر است که متوجه شویم وادی چهارم چه تأثیری در زندگی و درمان ما داشته است.

تیتر هر وادی، ما را نسبت به مطالب آن وادی آگاه می کند و از این بابت، دارای اهمیت است: «در مسائل حیاتی، به خداوند سپردن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن»

مسائل حیاتی یعنی تمام موضوعاتی که باعث رشد و بالندگی ما می شود چه از نظر مادی و معنوی و چه از نظر آرامش و آسایش.

سلب مسئولیت از خویشتن، یعنی مسئولیت پذیرنبودن

این وادی می خواهد ما را آگاه کند آنچه می توانست باعث بالندگی و رشد ما باشد (مشکلات روزمره) همه را به خدا می سپردیم، چون از پس حل کردن آنها برنمی آمدیم و در کل مسئولیت پذیری را کلاً بلد نبودیم.

پس وادی چهارم می خواهد وظایفمان را به ما بشناساند تا از همان صبح که بیدار می شویم تا شب، بدانیم چه وظایفی داریم.

جهان، جهان اضداد است و متضاد مسئولیت پذیری، خودخواهی است. شاید هیچ کدام از ما خود را خودخواه ندانیم و همیشه خود را فردی با گذشت بدانیم. ولی منظور از خودخواهی در اینجا، حق طلبی است. با این مفهوم شاید بهتر متوجه شویم که چقدر ما خودخواهیم.

مادری که به خاطر اعتیاد فرزندش و همسری که به خاطر اعتیاد شوهرش اینجا نشسته، آیا اولین وظیفه اش که مادری یا همسری است را درست ایفا کرده است؟! اعتیاد فرزند یا شوهر نشان می دهد ما وظایفمان را درست بلد نیستیم و بعد از این و آن گله و شکایت داریم.

اولین وظیفه زن در قبال شوهرش مسائل زناشویی است، اغلب خانم ها در زمان مسائل زناشویی، حق طلبی شان بروز می کند و حق خود می دانند و می گویند پس من کی حق خودم را بگیرم، در صورتی که در آن زمان وظیفه زن فقط محبت و عشق ورزیدن و در مقابل گرفتن محبت است و این نکته حائز اهمیتی است.

برای همسفر تازه وارد در جلسات، اولین امر این است که جلسه شناخت اعتیاد شرکت کند، تا آنجا یاد بگیرد اولین و مهمترین مسئولیتش، درمان خودش است.

اما همسفری که حق خود می داند بداند مسافرش دارویش را خورده یا نه، و نگران بودن نسبت به مصرف کننده را حق خود می داند، نشان می دهد وظیفه اش را نشناخته و هیچ تغییری نکرده است، چون ادعای حق می کند. بیشتر زمان هایی که وظایفمان را درست یا دست و پا شکسته انجام می دهیم و به مشکل برمی خوریم، به خاطر حق طلبی در حین انجام مسئولیت است.

کسی که مسئولیت پذیر باشد، با تمام وجود وظایفش را می پذیرد و به دنبال این است وظایفش را یکی یکی بیشتر بشناسد. در جایگاه همسری یا مادری، نمی شود همیشه به یک شکل باشیم، باید به روز باشیم. یعنی دائم و هر لحظه متوجه باشیم وظیفه ما چیست و در مورد هر کدام از فرزندان چه نوع رفتاری باید داشته باشیم.

وظیفه هر همسفری با مسافرش، بسیار متفاوت با هم لژیونی اش است. پس نمی شود همدیگر را با هم مقایسه کنیم، چون وظایف ما متفاوت است. کسی که مسئولیت پذیر است، نسبت به وظایفش پذیرش پیدا می کند و تلاش می کند به نحو احسن آنها را انجام دهد، دیگر دنبال همه چیز کامل و بدون نقص نیست. دنبال تمرکز روی طرف مقابل نیست که وظیفه اش را انجام داده یا نه، فقط به این توجه دارد که وظایف خودش را به نحو احسن انجام دهد و قدرشناس باشد، حتی اگر طرف مقابل متوجه نشد و تشکر نکرد. کسی که مسئولیت پذیر باشد، نسبت به این موضوعات بی تفاوت می شود و این را ما در الگوهای جلسه به ویژه استاد راهنما می توانیم ببینیم.

همه ما در هرم بزرگی قرار می گیریم که ابتدا و انتها ندارد. هر کدام از ما یک سری خصوصیات اخلاقی ناصحیح داریم که آن را به مادر، پدر، مادربزرگ، پدربزرگ، خاله، دایی، عمه، عمو و… نسبت می دهیم. این فرآیند تکثیر خیلی خطرناکی است که ما باید برای نسل جدیدی که قرار است به وجود بیایند، جایی قطع کننده آن باشیم. وقتی الگوی سالم و صحیحی باشیم و وظایفمان را به درستی بشناسیم و واقعاً مسئولیت پذیر باشیم و به نحو احسن انجام دهیم، آنجاست که قطع می کنیم.

اگر وادی چهارم روی ما تأثیر بگذارد، تا سال آینده یک کارنامه خیلی عالی داریم، حالمان خوب است، وظایفمان را به درستی انجام می دهیم، کاری به کار کسی نداریم، وظایف دیگران را به آنها گوشزد نمی کنیم، روی خطاها و اشتباهات خود تمرکز می کنیم چون دنبال خویش خویشتن خود می گردیم. خویش خویشتن مثل پیاز لایه به لایه است، هر لایه را برداریم، لایه دیگری زیر آن است.

مهمترین مسئولیت ها، مسئولیت تغییر نگاه و تغییر تفکر خودمان است. با انجام مسئولیتها زمانبندی را فراموش نکنیم و در حد تعادل، نه افراط و نه تفریط، مسئولیتها را انجام دهیم. اگر با آمدن به جلسات یاد بگیریم مسئولیت فراپرستار چیست خیلی راحت می توانیم بستر را برای مصرف کننده فراهم کنیم. خیلی مواقع همسفر باعث از درمان پرت شدن مسافرش می شود و با انجام مسئولیت خود می توانیم از این آسیبها جلوگیری کنیم.

نکته پایانی اینکه ما فقط مسئول رفتار و اعمال و اندیشه خود باشیم. گفته های ما گاهی بعضی ها را به بدبختی می رساند و بعضی ها را به خوشبختی و از این جا باید بفهمیم که ما خیلی مسئول حرف زدنمان هستیم.

باید هر روز آگاهی خود را نسبت به مسائلی که می خواهیم حل کنیم و نسبت به مسئولیتهایی که داریم، بالاتر از روز قبل ببریم و این با آموزش گرفتن میسر است و خدا را شکر بستر آن در جلسات سروج فراهم است. هر هفته ای که در مدار آموزش نباشیم، حتماً هفته آینده نمی توانیم مسائل خود را حل کنیم و نکته مهم این که هرچقدر دوربین روی خودمان باشد، بهتر خود و مسئولیتهایمان را می شناسیم و هر لحظه دوربین روی دیگری رفت، به همان اندازه از خود غافل شده و حق طلبی سراغ ما می آید.

انجام مسئولیت و متعهد بودن به آن، یعنی تعهد به خداوند؛ بدون هیچ چشمداشت و با حس و حال خوب وظایف خود را انجام دهیم و نتیجه را به خداوند بسپاریم، مطمئناً جواب آن را خواهیم گرفت.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: ابراهیمی2- تخت کش- قدمی زاده- عدنانی- مزروعی1- محمدی- اکبری- مکری- باقری2- قادری- ابراهیمی-