برای ارزشمند شدن باید توانایی های خود را بشناسیم؛ توانایی، پول داشتن و هزینه کردن یا مدرک تحصیلی بالا داشتن نیست، زندگی با مصرف کننده، یک نوع توانایی است زیرا هر کس توانایی انجام این کار را ندارد. توانایی، آمدن به جلسات و آموزش گرفتن و انشاءاله کاربردی کردن است.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وادی سوم و تأثیر آن بر من

استاد: همسفر تقیان

تاریخ: دوشنبه 1403/03/21

وادی اول ما را به تفکر واداشت تا با تغییر تفکر بتوانیم سبک زندگی خود را به سمت زندگی سالم تغییر دهیم. در وادی دوم به جنگ نرم با خود فراخوانده شدیم تا از ناامیدی و حصار امنی که دور خود کشیده ایم بیرون بیاییم و خود را بشناسیم.

وادی سوم: «باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی کند»

بایدها و نبایدها، قانون است که چه انجام بدهیم و چه انجام ندهیم، در زندگی ما جاری است. دانستن، فقط این نیست که بگوییم می دانم، بلکه دانستنی همراه با دانایی. خویشتن خویش هم که صور آشکار و صور پنهان است

و هیچ موجودی…؛ یعنی هیچ کس به اندازه خود انسان به خودش فکر نمی کند. و این اولین ایراد ما بود که به فکر خودمان نبودیم. اما علت آن چیست؟

در اثر آموزشها و تربیتهای غلط خیلی به خودمان اهمیت ندادیم، تا قبل از اینجا به ما یاد داده شد که بنشینید بسوزید و بسازید، درصورتی که اینجا به ما آموزش داده شد بیاموز، بساز و سازندگی کن و برای خود ارزش و احترام قائل باش.

به خودمان مراجعه کنیم و ببینیم چقدر فرصتها را از دست دادیم، چقدر دنبال ناجی بودیم، چقدر به جای تغییر خودمان دنبال تغییر خانه و وسایل خانه بودیم و هیچ چیز تغییر نکرد، چون به این نکته توجه نداشتیم که همه چیز در درون ماست.

اولین نکته برای اینکه به فکر خودمان باشیم این است که بیاموزیم چراها را به چگونه تبدیل کنیم؛ چرا من باید مصرف کننده داشته باشم؟ چرا زندگی من باید اینگونه باشد؟ مصرف کننده کجا رفت؟ کی می آید؟ چی مصرف می کند؟ مچ او را بگیرم؟ این استرس ها و نگرانی ها و کم ارزشی ها هر روز برای ما بیشتر و بیشتر می شد و اینجا بود که بیش از حد مسئولیت برای خود قبول می کردیم، مقصر را دوستان، آشنایان و یا خانواده او می دانستیم ولی هیچ وقت انگشت اشاره را به سمت خودمان نمی گرفتیم. بیشتر اوقات مثل رباتی که برایش یک سری برنامه ها تعریف شده، یک سری کارها را انجام می دادیم و پیش می رفتیم و اگر مشکلی پیش می آمد می خواستیم کسی برایمان حل کند و برای همین نه تنها حل نشد بلکه بدتر هم شد. از خودمان بیشتر از توانایی مان کار کشیدیم، به وضعیت ظاهر و جسم و روح خود نرسیدیم، تفریحی برای خود نگذاشتیم و…. پس باید به درون خود برویم.

از اینجا به بعد باید تصمیم خود را بگیریم و بدانیم وادی ها آغاز زندگی است. تحت آموزش قرار بگیریم و بپذیریم. پذیرش سخت است چون راه و مسیر سخت است ولی وقتی از یک ضدارزشی گذشتیم و توانستیم جایی برای خود ارزش قائل شویم، لذت بخش است و سختی مسیر را کم می کند.

وقتی اینجا گفته می شود دوربین روی خودتان باشد، در زندگی دیگران دخالت نکنید، برای درمان خودتان بیایید نه مسافرتان و… همه در جهت ارزشمند شدن ماست.

برای ارزشمند شدن باید توانایی های خود را بشناسیم؛ توانایی، پول داشتن و هزینه کردن یا مدرک تحصیلی بالا داشتن نیست، زندگی با مصرف کننده، یک نوع توانایی است زیرا هر کس توانایی انجام این کار را ندارد. توانایی، آمدن به جلسات و آموزش گرفتن و انشاءاله کاربردی کردن است. توانایی، این است که چگونه از کفر، قضاوت، غیبت، دروغ و… بیرون بیاییم و به روشنایی برسیم، توانایی، درست گوش دادن است که خیلی مهم است. توانایی قناعت داشتن و… است که کار هر کسی نیست، ما تابحال بلد نبودیم ولی اینجا یاد گرفتیم به خود و توانایی خود بها بدهیم.

این وادی، وادی مسئولیت دادن به خود است. شاید نیروهای بازدارنده در مسیر بخواهند ما را از راه بازدارند، ولی با شناخت آنها می توانیم از آنها عبور کنیم. یکی از نیروهای بازدارنده در مسیر، سرزنش کردن به خصوص سرزنش کردن خود است.

مثلث ادبار «نمی توانم، نمی شود و نمی گذارند»، یکی از نیروهای بازدارنده است که اجازه نمی دهد به خودمان فکر کنیم. برای بیرون آمدن از مثلث ادبار، جوانب و شرایط و توانایی جسمی و روحی و استعداد و تفکری خود را بسنجیم و بعد کاری را شروع کنیم، اینگونه در آن کار نمی مانیم و درجا نمی زنیم و دچار ناامیدی نمی شویم و خودمان را سرزنش نمی کنیم.

بزرگترین توانایی، قدرت فکر کردن است که خداوند به ما داده و جای بسی شکر دارد. اگر دنبال توانایی خود نرویم، و داشته های خود را نبینیم و شکر آن را به جا نیاوریم به سمت کفر می رویم و ناسپاس می شویم.

یکی از توانایی های ما قدرت نه گفتن است. اینجا با آموزشها یاد گرفتیم که هم بتوانیم نه بگوییم و هم نه بشنویم و بپذیریم. مدیریت نشخوارهای ذهنی و توجه به جسم و روح، رفتن از مسیر ضدارزشها به مسیر ارزشها و اینکه بتوانیم شرایطی که در زندگی هست، را بپذیریم و با آن زندگی کنیم، همه جزء توانایی های ماست.

رسیدن به یک سری توانایی ها نیاز به زمان و تکرار و تمرین دارد. و الا فقط صرف شور داشتن منجر به خرابکاری می شود.

در برابر توانایی، خود فریبی می آید. خیلی از توانایی ها که روی آنها سرپوش گذاشته شد و خواسته های نامعقول ما باعث خودفریبی شد.

یکی از خودفریبی ها توهم دانایی است. مثلث تفکر زائد، شرم مسموم، گناه مسموم و ترس مسموم، ما را از رسیدن به توانایی هایمان بازمی دارد.

از وقتی چاره اندیش شدیم یعنی چراها را به چگونه تبدیل کردیم و از وقتی از خود خودساخته به خود واقعی رسیدیم، توانایی های ما بروز پیدا کرد.

وقتی به درون و به خویشتن خویش برویم، می توانیم عقده ها را بشناسیم و آنها را باز کنیم، نقاط ضعف خود را بشناسیم و تبدیل به نقاط قوت کنیم. نباید منتظر کسی باشیم باید خودمان به فکر خودمان باشیم، دنبال تأیید دیگران نباشیم زیرا ما را به خود فریبی می رساند.

توانایی به دانستن نیست، به عمل کردن است. تفکر بعضی از انسانها این است که باید کارهایشان را دیگران انجام دهند، نیازمند به دیگران هستند و اصلاً به خود اعتمادی ندارند و اینها همه نوعی خودفریبی است.

وقتی به فکر خود باشیم و توانایی های خود را بشناسیم، حتماً تأثیراتش را روی خانواده و اجتماع و تشکیلات هم می گذارد. مثلاً همین جلسات سروج با تلاش تک تک افرادی که توانایی های خود را شناختند، توانست مکانی مستقل تهیه کند تا همه بتوانیم به راحتی آموزش بگیریم. پس همچنان دنبال توانایی خود باشیم و حتماً زمان را در نظر بگیریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: عدنانی- نریمانی- تخت کش- ابراهیمی2- موسوی2- توانا- قادری-مزروعی- محمدی- باقری2- زیلایی- خداییان- کاظمی- ولی زاده- اسماعیلی – حسین زاده-