اولین خروجی حس ناامیدی، پوچی است. ناامیدی انسان را به سکون و توقف می رساند. انزوا، گوشه گیری و افسردگی و از دست دادن اعتماد به نفس را در پی دارد.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: وادی دوم

استاد: همسفر علیزاده

تاریخ: چهارشنبه 1403/2/19

در آخرین روز هفته راهنما قرار داریم، باز هم این هفته را به استاد راهنما و همه راهنمایان جلسه تبریک عرض می کنم. یک ضرب المثل انگلیسی می گوید: اشتباه یک پزشک در خاک مدفون می شود، اشتباه یک مهندس در خاک سقوط می کند، اما اشتباه یک معلم می رود و می رود و می رود تا جهانی را به نابودی بکشاند. این خطیربودن مسئولیت راهنمایان را نشان می دهد که انشاءاله با خلوص نیت هرچه بیشتر بتوانند وظایف خود را انجام دهند.

پس از گذر از وادی اول، رسیدیم به وادی دوم؛ «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی نهد، هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم»

وادی اول، ستون و پایه است و باید خیلی محکم بنا گذاشته شود، در غیر این صورت ممکن است در اثر حوادث روزگار لرزان شود و از استقامت بیفتد. تفکر، حرکت ذهنی است ولی ترسیم کننده رفتارهای بیرونی ما می باشد. تفکر سالم، رفتار و القائات مثبت و تفکر ناسالم، رفتار و القائات منفی را به ما خواهد داد.

در وادی دوم، صحبت از مخلوق می شود. در نظام طبیعت و این کره خاکی، هر چیزی به دلیل یا دلایلی آفریده شده است. مخلوقات شامل جمادات، نباتات، حیوانات و در رأس آنها انسان می باشد که حتماً همه برای مأموریتی خلق شدند. در سال گذشته در مورد سوسک و کرم خاکی صحبت کردیم که چقدر وجودشان در طبیعت الزامی است. امروز هم راجع به مگس صحبت می کنیم. مگس هرچند ناقل خیلی از ویروسها و میکروبها هست، ولی در عین حال، حامل پادزهرهایی هست که برای درمان بسیاری از بیماریها مفید است. این پادزهرها در قسمت بال های مگس قرار دارد که با قرار دادن مگس در آب آن پادزهرها آزاد شده و به مصارف دارویی می رسد. حتی لاروهای مگس برای درمان عفونت های شدید مثل زخمهای دیابتی به کار می رود.

وقتی موجودی به این ریزی اینگونه وجودش در هستی مهم است، پس انسان، که اشرف مخلوقات است حتماً برای مأموریتی به این دنیا آمده است، حتی اگر خودش به هیچ فکر کند. اما هر کسی خودش باید این مأموریت را پیدا کند. انسان هرچه به سمت ارزشها و عمل سالم برود، بیشتر به مأموریت خود پی می برد.

مسافری که وارد جلسات شده، بعد از مدتی و پس از طی وادی اول، به این فکر می کند که چه لطماتی به جسم و روح و روان خود زده، چه خسارتهایی به خانواده زده، چه کارهایی نباید میکرده و انجام داده، چه موقعیت هایی را از دست داده و… هجوم این افکار مخرب، چه برای مصرف کننده و چه هر کسی، حس را منفی می کند که نتیجه آن ناامیدی و رسیدن به پوچی است.

اولین خروجی حس ناامیدی، پوچی است. ناامیدی انسان را به سکون و توقف می رساند. انزوا، گوشه گیری و افسردگی و از دست دادن اعتماد به نفس را در پی دارد. وقتی شخصی ناامید می شود، خود را در یک حصار امنی حبس می کند تا یک احساس راحتی بکند و نخواهد دیگر فکر کند. ناامیدی سلول انفرادی نامرئی است.

اما وادی دوم به ما امید می دهد که هرچند در ضدارزشها هم غوطه ور باشیم باز هم چیزی هستیم. ما اینجا جمع شدیم تا از آموزشها کمک بگیریم تا به چیز بودن یا مأموریت خود پی ببریم.

شیطان از در ناامیدی وارد می شود. پس ناامیدی نیروی شیطانی است که انسان به وسیله نیروی خود ضربه فنی می شود و شیطان به خواسته خود می رسد و طبق فرمایش حضرت علی(ع)، بزرگترین گناه ناامیدی است.

همه انسانها خصوصیات منحصر به فرد و توانایی مخصوص به خود را دارند. مصرف کننده ای که در اثر مصرف مواد مخدر و خانواده ای که بر اثر تفکر زائد افیونی، ارزش خود را از دست داده و ناامید می شود، به مرور توانایی هایی که داشته زیر تلی از خاکستر مدفون شده و اصلاً نمی بیند و اینها همه اثرات ناامیدی است.

وقتی به سمت ارزشها حرکت می کنیم، هر گامی برمی داریم، حتی اگر لرزان باشد، همین خودش یک نقطه نور است. و از هم به پیوستن آنها، چشمه یا منبع نور به وجود می آید.

ما اینجا هستیم تا موجودیت خود را پیدا کنیم. اما راه رسیدن به آن چیست؟

اولین راه، عبور از مثلث جهالت (ترس، منیت، ناامیدی) به سمت مثلث دانایی (تفکر، تجربه، آموزش) است؛ با در نظر گرفتن زمان و به صورت تدریجی با کمک آموزشها و پیدا کردن دانایی و حرکت به سمت دانایی مؤثر یک قدم به سمت موجودیت خود برمی داریم.

مرحله بعد، حرکت در مسیر ارزشهاست، حتی اگر در ضدارزشها باشیم باید جهت و روی ما به سمت ارزشها باشد.

سومین مرحله این است که فرمانده لایق، قوی و خوب برای شهر وجودی خود باشیم، در این صورت است که در حقیقت به سمت ارزشها حرکت می کنیم و از ناامیدی دور می شویم. و چیزی بودن و موجودیت خود را پیدا می کنیم و به مأموریتی که خداوند به ما داده می رسیم.

از کجا بفهمیم فرمانده لایق هستیم؟

عملکرد و حال درونی هر کس نشاندهنده این است که فرمانده لایقی هست یا نه. اگر هنوز در ضدارزشهایی مثل کینه، حسادت، نفرت، دروغ و… هستیم، یعنی فرمانده لایقی نیستیم.

همه ما در یک برهه ای از زمان، انسانهای ره گم کرده و سرگشته و حیران بودیم، از همه مهمتر، ما خودمان را هم گم کرده بودیم و اینها باعث مستولی شدن ناامیدی برما شد. اصلاً هدف خلقت انسان، انسانی که خداوند از روح خود در او دمید و بعد از خلقت به خودش آفرین گفت «فتبارک الله احسن الخالقین» را نمی دانستیم. به مرور با انجام ضدارزشیها، در تاریکی ها فرو رفتیم، از خودِ خدایی دور و به یک خود خودساخته تبدیل شدیم، ولی باز هم شاکر نعمت جلسات هستیم که ما را هدایت کرد و به ما یاد داد خودمان را پیدا کنیم و برسیم به خودِ خدایی که هدف از خلقت ما بوده است.

وادی اول و دوم، به ما فراخوان می دهد که با جنگ نرم، جنگ مخملی، با تعقل، تفکر و تدبر، بدون خونریزی و سرزنش، خودی را که گم کرده بودیم، پیدا کنیم. سرزنش کردن خود، مانع حرکت می شود.

راه درمان، راه ارزشهاست و با ضدارزشها نمی توان به درمان رسید. پس برای رسیدن به درمان در وهله اول باید از ضدارزشیهایی که در وجودمان است دوری کنیم. با سفر به درون و تشخیص ضدارزشی هایی که درون است بدون سرزنش و ستیزه با خود، یواش یواش حداقل در مسیر ارزشها قرار بگیریم. انشاءاله بتوانیم در وادی عمل قرار بگیریم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: علیرضا2- سعید- حسین- جواد- محمدحسین- یوسف-

همسفران: اکبری- تخت کش- مکری-