یک همسفر در درجه اول، باید برای درمان خودش تلاش کند. زیرا به خاطر قرار گرفتن در کنار مصرف کننده، دچار بیماری تفکر زائد افیونی شده و رفتارها و برداشت های اشتباه راجع به اعتیاد در او ایجاد شده و باعث شده روز به روز از تعادل خارج شود. و از آنجا که لازمه کمک به یک بیمار، اول سلامتی خود شخص است، باید اول خود خانواده سلامتی خود را بازیابد.

موضوع کارگاه آموزشی همسفران: وظایف راهنما و رهجو

استاد: همسفر غلامی

تاریخ: دوشنبه 1403/2/17

هفته راهنما را به همه راهنمایان، اساتید، معلمان و به هر کسی که چیزی به ما آموخت تبریک عرض می کنم. انشاءاله در هفته راهنما، بتوانیم از مربیان، اساتید و راهنمایان خود به نحو شایسته تشکر و قدردانی کنیم.

به نظر من قدرشناسی و قدردانی از هر کسی مثل کاتالیزور در علم شیمی است. وقتی قدرشناسی را یاد بگیریم، خیلی سریع تر می تواند حس های منفی ما را از بین ببرد. انشاءاله در همه سطوح زندگی بتوانیم قدرشناسی داشته باشیم اول از خودمان و بعد از دیگران.

با قبول مسئولیت و کاری، بنا به جایگاهی که داریم، ملزم به انجام یک سری کارهایی هستیم که به آن وظیفه گفته می شود.

رهجو هم به معنی جوینده راه و به عبارت دیگر، کسی است که برای مسئله یا موضوعی که در زندگی اش پیش آمده، نیازمند کسی است تا بتواند به کمک او راه حل آن مسئله را پیدا کند.

رهجو= ره+جو، جو یعنی جستجوگر؛ رهجو این طور نیست که وقتی راهی را پیدا کرد، دیگر تمام باشد. بلکه مداوم در حال تلاش است و آموزش می گیرد تا یک رهجوی واقعی باشد.

راهنما هم که راه بلد است و از آنجا که در مورد راه تجربه دارد، چراغ راهی است که مسیر را برای ما روشن می کند.

این راهی که در مورد آن صحبت می شود، راه درمان است.

یک رهجو به دنبال راه درمان است برای رسیدن به سلامت جسم و روح و برای درست زندگی کردن و برای رهایی از معضل اعتیاد. راهنمای درمان اعتیاد، برای مسافران، خودش در اینجا با تفکر سروج به درمان رسیده و یک سری تجربیاتی دارد، وقتی به آن حال خراب روزهای سوءمصرف خود فکر می کند که خانواده اش دچار چه مشکلاتی بودند و از پریشانی و مضطربی، الان به یک آرامش نسبی رسیدند، از روی عشق و بدون هیچ چشمداشت و منّتی قبول می کند راهبر کسی باشد که گذشته اوست تا بتواند او را در این مسیر کمک کند.

تازه واردی که با شرکت در جلسه شناخت اعتیاد، تشکیلات سروج را می پذیرد و راه درمان را انتخاب میکند، به عنوان یک رهجو شناخته می شوند و یک سری وظایف بر عهده اوست. رهجویان به دو دسته تقسیم می شوند، رهجوی همسفر یا خانواده مصرف کننده – رهجوی مسافر که خود مصرف کننده است.

طبق بند 6 قوانین سروج: «همسفر به کسی اطلاق می گردد که سابقه اعتیاد ندارد و برای تعالی اهداف جلسات تلاش می نماید»؛ پس یک رهجوی همسفر، باید دنبال هدف جلسات که درمان یک نفر است باشد و در آن جهت تلاش کند. حال سوال اینجاست که چه تلاش و حرکتی می تواند به یک مصرف کننده کمک کند؟

یک همسفر در درجه اول، باید برای درمان خودش تلاش کند. زیرا به خاطر قرار گرفتن در کنار مصرف کننده، دچار بیماری تفکر زائد افیونی شده و رفتارها و برداشت های اشتباه راجع به اعتیاد در او ایجاد شده و باعث شده روز به روز از تعادل خارج شود. و از آنجا که لازمه کمک به یک بیمار، اول سلامتی خود شخص است، باید اول خود خانواده سلامتی خود را بازیابد.

تنش با مصرف کننده، مچ گیری، نداشتن ارتباط درست، مصرف کننده را زیر ذره ببین قرار دادن، و… همه ناشی از همین تفکرات زائد افیونی است که نیاز به دانش و آگاهی دارد که در این جلسات، این آموزشها به ما داده می شود.

وظیفه یک راهنما یا سرلژیون در لژیون این است که درست حرف زدن، درست گوش کردن و درست ارتباط برقرار کردن را به رهجوی خود آموزش بدهد و اگر رهجو به درک این مسیری که آمده رسیده باشد که مسیر درستی است و آن را انتخاب کرده باشد، با تمام وجود این آموزشها را در لژیون توسط سرلژیون می گیرد و عمل می کند.

یک رهجوی واقعی با تکرار و تمرین و عمل کردن به آموزشها و رعایت حرمتها مثل ارتباط نداشتن با یکدیگر، تلفن ندادن و… در درجه اول خودش استفاده بهینه از تشکیلات می برد و هم اینکه به تشکیلات آسیب نمی زد و مانع کسی که واقعاً مسیر را درست می رود، نمی شود.

یکی دیگر از وظایف رهجو، مخصوصاً در مورد ما همسفران که ذهن شلوغ و آشفته ای داریم، تعبیر و تفسیر نکردن آموزشها با ذهن خودمان است. اگر با برداشت های غلط بخواهیم در زندگی وارد عمل شویم، باعث می شود نتوانیم مسیر را درست برویم و ممکن است به حاشیه رفته و از مسیر پرت شویم یا به مصرف کننده آسیب برسانیم.

مثلث جایگاه شامل سه ضلع وظیفه، حق و حرمت است که اگر جایگاه راهنما و رهجو را از این دیدگاه مورد بررسی قرار دهیم باید گفت هم رهجو و هم راهنمایان وظیفه ای بر عهده دارند که باید به خوبی انجام دهند. راهنما یک رهجو است، چون همچنان در حال آموزش گرفتن است، مسئولیتش سنگین تر شده و باید آموزش بیشتری بگیرد تا بتواند آموزش بدهد.

حق: حق یک رهجو، سلامتی روح و جسم، درست زندگی کردن، آرامش داشتن، احساس امنیت کردن، آموزش گرفتن و در یک کلمه درمان است. حق راهنما هم آموزش دادن است به شرطی که آموزش دیده باشد و عملکرد و رفتارش رصد شده و به عنوان یک راهنما و راه بلد و یک آموزگار بتواند به دیگران آموزش بدهد.

حرمت: اولین احترام به مصرف کننده در این جلسات، هدیه دادن کلمه مسافر به جای معتاد است. کاری به اینکه چطور مصرف کننده شده ندارند، او را سرزنش نمی کنند، با عشق و محبت پذیرای او می شوند و به طور رایگان این جلسات را در اختیارش قرار می دهند و با همدلی به او کمک میکنند تا به درمان برسد و همین طور خانواده مصرف کننده. هر جایی اصول و قوانین خودش را دارد. در تشکیلات سروج، اجرا و فرمانبری از قوانین و اصول هم بر راهنما واجب است هم بر رهجو، این حرمت و احترام زمانی به رهجو و یا راهنما گذاشته می شود که قوانین و حرمتها را اجرا کند و هر کس از این قوانین عدول کند دیگر در آن جایگاه نیست.

باور و اعتقاد به درمان یک مرتبه شکل نمی گیرد، آرام آرام قدمهای اول را درست برداریم. حرف گوش کن باشیم، نخواهیم چرا چرا کنیم، چون هنوز تعادل نداریم و نمی توانیم تصمیم بگیریم، سعی کنیم با دیدن الگوها، آموزش گرفتن و از همه مهمتر با مدد الهی که شامل حال ما می شود این مسیر را طی کنیم تا درک و باور در ما شکل بگیرد. بعد از آن خودمحوری، ترس، منیت و… را در خود حل کنیم تا یک رهجوی واقعی باشیم.

تغییر پذیر باشیم؛ تا زمانی که تغییرستیز باشیم هنوز رهجو نیستیم، هنوز سردرگمیم و به بیراهه می رویم. نه برای خود می توانیم کاری بکنیم نه برای مصرف کننده و نه اینجا می توانیم خدمتی بکنیم. چون خدمت به کسی داده می شود که بر حسب جایگاه وظیفه اش را به خوبی انجام دهد.

به عنوان جمعبندی سه پارامتر را ذکر می کنم.

هم رهجو و هم راهنما، باید پیرو قوانین و حرمتها باشند.

رهجو، طبق فرمایش استاد راهنما، مثل یک ببر نیم خیز باید آماده گرفتن آموزش باشد. رهجوی واقعی در همه حال پوینده و هوشیار و دنبال آگاهی است و می خواهد در لحظه بهترین و سالم ترین عمل را انجام دهد.

اگر راهنما مثل جواهر از حس خود مراقبت کند، می تواند خواسته و بذر خواسته درمانی را در دل رهجویش بکارد و او را به درمان برساند.

مسئولیت یک راهنما، خیلی سنگین تر از رهجوست، مرتباً باید در حال تصفیه و تزکیه و پالایش باشد، حس های منفی خود را بشناسد و درصدد رفع آنها برآید. اگر نقد می شود و بدش بیاید، با حس منفی نمی تواند به رهجو کمک کند ولی اگر به این درک برسد که این نقد در جهت رشد خودش و سالمتر خدمت کردن است، هیچ وقت از نقد و تذکر ناراحت نمی شود. هرچه حس سالم تر، تأثیرگذارتر و می تواند برای درمان رهجو مؤثرتر باشد.

رعایت فاصله مقدس و حد و حدود بین افراد، در همه جوامع و در بین همه انسانها هست. در تشکیلات هم ارتباط حریمانه خیلی مهم است. هرچند رهجو راهنما را دوست دارد و راهنما هم رهجو را دوست دارد، ولی اگر ارتباط صمیمانه شد برای هر دو طرف آسیب زاست.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

همسفران: استکی- موسوی1- ابراهیمی2- تخت کش- ملکی- غفاری- خداییان- احمدی- داروغه- باقری2- عدنانی-