یک رهجو وقتی پذیرفت به جلسات بیاید، از همان ابتدا یعنی با ورود به لژیون تازه واردین با قوانین و حرمتها آشنا می شود. یک رهجو می تواند خودش را با رعایت قوانین و حرمتها محک بزند و عیار خود را بسنجد که تا چه حد یک رهجوی واقعی است.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: وظایف راهنما و رهجو

استاد: همسفر غلامی

تاریخ: چهارشنبه 1403/2/12

در ابتدا روز راهنما را به تک تک راهنمایان، اساتید، مدرسین و معلمین و حتی یک نفر که یک کلمه به ما آموزش داد و باعث شد روزنه ای از نور به روی ما باز شود و ما به آگاهی و روشنایی برسیم، تبریک عرض می کنم. انشاءاله هر کدام از ما بتوانیم قدرشناسی واقعی از اساتید و راهنمایان خود داشته باشیم.

در ابتدا سه واژه ی کلیدی وظایف، راهنما و رهجو را معنا می کنیم.

وظایف جمع وظیفه و به معنای تکلیف، سپردن یا واگذار کردن کاری به کسی است. به عبارت دیگر، وقتی لازم است کاری را انجام دهیم، می شود وظیفه.

رهجو، به معنای جوینده راه و کسی است که دنبال راه می گردد و آن راه را بلد نیست و حتماً هدفی دارد که دنبال راهی می گردد.

راهنما هم به معنای کسی است که راه را نمایان و روشن می کند برای دیگران که آن راه را پیدا کنند. پس با این تعریف به این می رسیم که یک راهنما باید خودش راهی را رفته و از فراز و نشیب و پستی و بلندهای آن راه آگاه باشد و تجربه داشته باشد تا بتواند در اختیار یک رهجو قرار بدهد.

قبل از توضیح وظایف راهنما و رهجو در تشکیلات، باید بدانیم هر تشکیلات و ارگانی برای حفظ و بقا و ایجاد نظم و امنیت و رسیدن به اهداف تشکیلاتی خود، یک سری قوانین و مقررات وضع می کند. تشکیلات سروج هم از این قاعده مستثنی نیست و به همین منظور یک سری اصول و قوانین و حرمتهایی وضع کرده است که هر فرد با ورود به جلسات و قبول آن، باید پیرو این قوانین و اصول باشد.

هر فرد تازه وارد تا سه جلسه مهمان محسوب می شود؛ در اوایل ورود یک فرصتی به فرد داده می شود تا با روش درمان و عملکرد تشکیلات و قوانین و مقررات آن آشنا شود و بعد از مدتی آمدن انتخاب کند که می خواهد این راه را ادامه دهد یا نه؛ تا اینجا هیچ مسئولیت و تعهدی به عهده فرد نیست ولی بعد از اینکه این جلسات را پذیرفت و خواست ادامه دهد، به عنوان یک رهجو شناخته می شود.

رهجو، اگر مصرف کننده باشد می شود مسافر و اگر خانواده مصرف کننده باشد می شود همسفر. هر مسافر و همسفر وظایفی به عهده دارند که بایستی حتماً انجام دهند وگرنه رهجو به حساب نمی آیند.

یک رهجو در درجه اول، باید هدف خود را مشخص کرده باشد و در راستای این هدف، حرکت کند؛ یعنی مصرف کننده، برای درمان خودش بیاید، اگر برای دور زدن، کلک زدن و… آمده باشد، بعد از مدتی به سردرگمی می رسد، چون حرکت او، با حرکت مدنظر جلسات در یک راستا نیست. همسفر هم در راستای تعالی اهداف جلسات که درمان یک نفر است، بیاید و اگر بخواهد برای درمان مصرف کننده خودش بیاید و از آموزشها طوری استفاده کند که مصرف کننده اش را به زور برای درمان بیاورد، او هم به بیراهه رفته و نمی تواند یک رهجو باشد.

راهنمای مسافران، راه بلد است و تجربه راه را دارد، چون خودش مصرف کننده بوده و توانسته با پیروی از قوانین و به درستی انجام دادن وظایف رهجو، به بی نیازی از دارو برسد و درمان شود و با پشت سر گذاشتن آزمونهای متعدد و رصد و ارزیابی شدن مسئولین، آماده می شود تا به همدردان خودش خدمت بدهد تا آنها هم به درمان برسند. اینکه راهنما از جنس خود مصرف کننده است، نکته حائز اهمیتی است.

راهنمای همسفران هم خودش از خانواده یک مصرف کننده بوده و اضطراب ها و ناامیدی ها و ترس ها و… را درک کرده و مراحلی را پشت سر گذاشته تا رسیده به درجه راهنمایی و می تواند خیلی خوب یک مادر یا همسر را با آن حال پریشان درک کرده و به او کمک کند.

یک رهجو وقتی پذیرفت به جلسات بیاید، از همان ابتدا یعنی با ورود به لژیون تازه واردین با قوانین و حرمتها آشنا می شود. یک رهجو می تواند خودش را با رعایت قوانین و حرمتها محک بزند و عیار خود را بسنجد که تا چه حد یک رهجوی واقعی است. به عنوان مثال، یکی از مسائل بسیار مهم ارتباط نداشتن با یکدیگر است. وقتی کسی این نکته را رعایت نکرد و در مسیر رفت و آمد بدون اجازه مسئولین با کسی همراه شد، یعنی هنوز یک رهجوی واقعی نیست.

یک رهجوی واقعی، حرف راهنما برایش سند و حکم است و سعی می کند از آن فرمانبرداری کند و فرمان را اجرا کند. رهجو باید تسلیم محض اوامر راهنما باشد تا بتواند به رهایی برسد. به عنوان مثال وقتی به مصرف کننده فرمان سه روز قطعی در ابتدای ورود داده می شود، اگر خوب درمان را درک کرده باشد، این فرمان را اجرا می کند، هرچند سخت باشد. درک درمانی در همان جلسات اولیه شکل نمی گیرد ولی آرام آرام نسبت به انجام هر حرکت صحیحی، باور و ایمان در فرد به وجود می آید و کمک می کند راحت تر در آن مسیر قدم بردارد.

ممکن است نقدها و تذکراتی به رهجو داده شود ولی وقتی رهجو نیاز خود بداند که باید در این مسیر قدم بردارد تا از معضلی که در آن غوطه ور است، نجات پیدا کند آن را قبول می کند.

رهجو باید برای خودش و رسیدن به هدف خودش حرکت کند و به حرف راهنما و سرلژیون گوش دهد. همسفر هم کم کم یاد می گیرد در کار مصرف کننده دخالت نکند، در حاشیه نباشد، اظهارنظر بی جا نکند، از کارهای جلسه ایراد نگیرد.

هر کاری علم مخصوص به خودش را می خواهد. یک رهجو باید هرچه از قبل می دانسته کنار بگذارد و وارد جلسات شود، حتی اگر از نظر تحصیلاتی و شغلی بالا باشد. زیرا اگر آن مقام و جایگاه و مدرک تحصیلی کارساز بود، توانسته بود مصرف مواد را کنار بگذارد.

روابط راهنما و رهجو باید حریمانه باشد نه صمیمانه.

راهنما هیچ وقت نمی تواند سلیقه ای رفتار کند، و هر حرکت و فرمان و حرف او از روی قوانین است.

رهجو، یک صفت باارزش است؛ اگر یک نفر این را هدف خود قرار دهد و در مسیر درست قرار بگیرد و فرمانبردار باشد و بپذیرد هیچ چیز درمورد بیماری اعتیاد نمی داند و اعتماد کند به اینجا، مقداری مسیر را برود آرام آرام با دیدن الگوها و گرفتن آموزشها ایمان و باور در او به وجود می آید که برای او هم درمان اتفاق می افتد.

مهمترین وظیفه راهنما و رهجو رعایت اصول و قوانین تشکیلات است. رعایت هرچه بیشتر این قوانین و کاربردی کردن آموزشهایی که اینجا داده می شود نشاندهنده متعهد شدن ما به عنوان رهجو است. راهنما با عشق و دانایی در مسیر کمک به همدرد قدم برمی دارد، چون با دیدن تازه وارد، روز اول خودش را به یاد می آورد و با عشق او را راهنمایی می کند تا او هم به آرامش برسد.

یک راهنما جایی با مهر و تشویق و جایی با اقتدار و تنبیه برخورد می کند، اینها همه در جهت رسیدن رهجو به هدف درمان است. رهجو هرجا مشکلی داشت علائم بالینی خود را صادقانه با راهنما مطرح کند، چون این خیلی کمک می کند تا بتواند مسیر را درست برود.

انشاءاله همه بتوانیم رهجویانی باشیم که اول برای خود راهنما باشیم و بعد برای همدردانمان. باز هم روز راهنما را به همه دوستان تبریک می گویم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: یوسف- سعید- علیرضا2- کیانوش- محمد- محمدحسین- غلامرضا-

همسفران: مکری- نوروزی-