تخریب یک مصرف کننده از سه ناحیه است: 1-تضعیف سیستم تولید کننده مواد شبه افیونی 2- از تعادل خارج شدن غدد مترشحه 3- تغییر تفکر سالم به تفکر افیونی؛ اگر چه خیلی سخت است، ولی اگر این سه را درک کرد و پروتکل درمان، که شامل: “داروی مناسب، آموزش مناسب، و زمان مناسب” است، را رعایت کرد، به مرور درمان اتفاق می افتد.

موضوع کارگاه آموزشی مشترک: درک درمانی

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: شنبه 1403/1/18

موضوع امروز در واقع، جمع بندی ویا نتیجه سه دستور جلسه قبلی، لزوم شناخت اعتیاد، رعایت حرمت ها و قوانین، و ایمان در درمان است.

“درمان، به معنای علاج بیماری است، یعنی معالجه بیماری، بطوری که انسان دیگر علائم ظاهری و باطنی آن بیماری را در جسم و جان خود نداشته باشد، و هیچ آثاری از بیماری در آن نباشد؛ برای هر درمان بیماری، باید تشخیص داده شود که اولاً این بیماری چه هست؟ دلیل آن چیست؟ و روی کدام قسمت از بدن ما اثر منفی گذاشته است؟ بعد از شناخت بیماری، راهکار درست و منطقی را انتخاب میکنیم”.

علت اینکه  اکثراً از ترکهای مختلف نتیجه ای نمیگرفتیم، این بود که بیماری اعتیاد را نشناخته بودیم. و هر کسی هر چیزی میگفت گوش میکردیم چون فقط می خواستیم مواد ما قطع شود و مصرف نکنیم و این باعث شده بود به بیراهه برویم و دوباره دنبال ترک کردن باشیم، کمااینکه الان هم در جامعه بقیه همدردان ما هم به خاطر ترکهای مختلف به این وضعیت رسیده و دچار آسیب هستند.

بعد از اینکه بیماری را تشخیص دادیم، دنبال علاج و درمان آن می رویم. برای درمان اعتیاد، هر کس باید خودش به درک آن برسد. درک درمان به این سادگی نیست؛ برای همین شعار جلسات ما این است: «اعتیاد را ترک نکنید، درک کنید تا درمان شود». اعتیاد حتی در جامعه علمی هم شناخته شده نیست و از این رو گفته می شود: «بیایید اعتیاد را بشناسید آنطور که هست نه آنگونه که می گویند».

البته این انتظار نمی رود یک تازه وارد از همان ابتدا به درک برسد و این تجربه بیست ساله تفکر درمان است. خود من به شخصه چهار ماه طول کشید تا درمان را درک کردم. با اینکه هر هفته 1100 کیلومتر از اهواز تا تهران برای درمان طی می کردم، تا اینکه با یک جرقه و یک مشارکت، به این درک رسیدم.

تفکر درمان شامل سه پارامتر “الگو، فضای عقلانی، مدد الهی است”.و این به صورت سه ضلع مثلث در جزوه نوشته شده است. به خاطر سخت بودن درک درمان، ابتدا الگوها را در جلسه مطرح کردیم که یک تازه وارد با دیدن الگو ببیند درمان، شدنی است. اما به نظر من جناب مهندس دژاکام، بزرگترین حماسه قرن را انجام دادند، چون بدون الگو داشتن به کشف و درمان اعتیاد رسیدند.

یک سفر دومی، به خاطر همین الگو بودن مسئول است. یعنی تمام حرکات و رفتار او برای یک تازه وارد می تواند تأثیر منفی یا مثبت داشته باشد و حتی باعث دور شدن یا جذب شدن یک نفر به درمان شود.

یک همسفر یا خانواده مصرف کننده به جلسات می آید تا به این درک برسد مصرف کننده در اثر مصرف مکرر مواد خواسته یا ناخواسته در شرایط روحی متعادلی قرار ندارد و شرایط جسمی او طوری نیست که به او بگوید چکار کند یا نکند، و برای او تصمیم بگیرد، همچنین بفهمد و درک کند که به مصرف کننده هیچ کمکی نمی تواند بکند و با این درک حداقل تخریب بیشتری به او وارد نکند.

تخریب یک مصرف کننده از سه ناحیه است: 1-تضعیف سیستم تولید کننده مواد شبه افیونی 2- از تعادل خارج شدن غدد مترشحه 3- تغییر تفکر سالم به تفکر افیونی؛ اگر چه خیلی سخت است، ولی اگر این سه را درک کرد و پروتکل درمان، که شامل: “داروی مناسب، آموزش مناسب، و زمان مناسب” است، را رعایت کرد، به مرور درمان اتفاق می افتد.

در جلسه قبل هم گفته شد شهر وجودی ما می تواند “مدینه فاضله” باشد، که از فضائل ما سرچشمه می گیرد، یا “مدینه فاسقه” باشد، یعنی هم درمان را دوست داریم هم نشئگی و..یا هرکار ضد ارزشی دیگر؛ و یا یک “مدینه ضاله” باشد که از رذیلت انسان سر چشمه می گیرد. مثلاً اگر فردی در مسیر درمان چهره او کمی تغییر کند و اطرافیان این را متوجه شوند، اگر در مدینه فاضله باشد تشویق به ادامه دادن می شود، اما اگر در مدینه ضاله قرار گرفته باشد، یعنی برای دور زدن خود و خانواده آمده باشد، آن را فرصتی برای دوباره مواد مصرف کردن می بیند. پس انتخاب با خود ماست؛.

و هدف از شروع درمان از لژیون تازه واردین، سپس آماده سازی و بعد رفتن به لژیون نهایی همین است که تحت آموزش”مدینه ضاله به مدینه فاضله” تبدیل شود، و چیزی که کمک میکند این اتفاق بیفتد، درک بیماری است. این هم سخت و هم سهل است؛ سختی آن زمانی است که شخص” تغییر ستیز” باشد. اما کسی که درمانی باشد تحت هر شرایطی پای درمان می ایستد، و در ظاهر و باطن یکی است. به طور کل کسانی در جلسات موفق می شوند چه مسافر و چه همسفر که طبق پارچه نوشته، “تفکر، “مهر،”صبر، “گذشت، “عدالت و “شجاعت را پیشه خود کنند و تغییر نگاه بوجود بیاید، در غیر اینصورت اینکاره نیستند.

“لزوم شناخت بیماری اعتیاد “پایه و اساس درک درمان” است.و شعار جلسات ما هم گویای این مطلب است که “بیاید اعتیاد را بشناسیم آنطور که هست نه آنگونه که می گویند”.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: مجید- مصطفی- علیرضا2- کیانوش- احسان1- اسماعیل- احسان2- هادی-

همسفران: توانا- تقیان- ابراهیمی