در کلام اله تأکید شده بیماران و مسافران روزه نگیرند. اینجا هم از همان بدو ورود تأکید می شود کسانی که به پذیرش بیماری خود رسیده اند برای درمان بیایند و از این جهت کلمه معتاد را در مورد کسی به کار نمی بریم، پس کسی که می آید و تأکید بر روزه گرفتن خود دارد، یعنی هنوز به پذیرش بیماری خود نرسیده است پس نمی تواند به درمان هم برسد.

موضوع کارگاه آموزشی: الهام از ماه رمضان

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: چهارشنبه 1402/12/23

ماه مبارک رمضان، به فرموده خداوند، برای تزکیه و پرهیزکارشدن انسانهاست. آیه 182 سوره بقره می فرماید: روزه بر شما فرض شده است همانگونه که بر امتهای پیشین هم فرض شده بود. و مهم این است این ارمغان خداوند را درک کنیم.

اما دلیل گذاشتن این دستور جلسه چیست؟

در ماه رمضان سال 1375 جناب آقای مهندس حسین دژاکام، کاشف بیماری اعتیاد، تصمیم بر گرفتن روزه می گیرند و چون آن زمان مصرف خوراکی تریاک داشتند، با خود می گویند که من تریاک را در ساعتهای مشخصی از روز می خورم (حدود 6 وعده در روز) و انشاءاله خدا قبول می کند. بعد از 10-15 روز به دلیل نظمی که در خوردن دارو ایجاد شده بود، چهره شان باز می شود. یک روز ساعت 9 صبح خود را فراموش می کنند و می بینند هیچ اتفاقی هم نیفتاد و از فردای آن روز، دیگر وعده 9 صبح خود را قطع می کنند و 4 وعده در روز می خورند. بعد از 20 روز ساعت 1 بعدازظهر را هم قطع می کنند و سه وعده صبح، ظهر و شب را می خورد. وقتی می بینند چهره شان بازتر شده و هیچ اتفاق و خماری هم پیش نمی آید، بعد از پایان ماه مبارک این سه وعده را ادامه می دهند و به مرور جلوتر می روند و وعده ها را کمتر می کنند و بعد از طی 11 ماه و 15 روز مصرف مواد ایشان به صفر می رسد یعنی تا رسیدن به ماه رمضان سال آینده دیگر بدن ایشان هیچ نیازی به مواد نداشته است و این می شود مبدأ کشف بیماری اعتیاد. از این جهت که کشف درمان بیماری اعتیاد در ماه مبارک رمضان و باالهام از این ماه بوده است، برای ما مصرف کنندگان اهمیت ویژه ای دارد.

روزه و درمان یک سری شباهتهایی با همدیگر دارند و یک امر آسمانی و الهی می تواند با یک امر زمینی همسو باشد.

همانطور که در سالهای گذشته هم در این دستور جلسه بیان شده است طبق آیات 182 تا 188 سوره بقره کسانی روزه می گیرند که آن را درک کنند و دریابند تا پرهیزکار شوند. یعنی فقط از روی احساس و اعتقاد تنها و تعصب و به صرف اینکه از بچگی روزه می گرفتیم نباشد، عقلانی باشد. پس اگر ما اعتیاد را درک کردیم به درمان می رسیم و می توانیم در مسیر پرهیزکاری قدم برداریم. «اعتیاد را درک کنید تا درمان شوید»

روزه یک سری مبطلات دارد؛ خوردن و آشامیدن، دروغ گفتن، دست و چشم و کلام بد داشتن و… همه اینها در درمان هم مؤثر است؛ رعایت نکردن حرمتها و قوانین، دارو خوردن غیر از ساعت مشخص شده و… درمان را مختل می کند. از این جهت از مراجع و علما، استفتاء گرفته شده که سفر اولی ها، چون بیمار محسوب می شوند، روزه گرفتن بر آنها واجب نیست.

در کلام اله تأکید شده بیماران و مسافران روزه نگیرند. اینجا هم از همان بدو ورود تأکید می شود کسانی که به پذیرش بیماری خود رسیده اند برای درمان بیایند و از این جهت کلمه معتاد را در مورد کسی به کار نمی بریم، پس کسی که می آید و تأکید بر روزه گرفتن خود دارد، یعنی هنوز به پذیرش بیماری خود نرسیده است پس نمی تواند به درمان هم برسد. چون باید دارو سر ساعت خورده شود و اگر غیر از این باشد به درد نمی خورد. کسی که فرمان را اجرا نمی کند، ترمیم روحی و روانی نخواهد شد زیرا در مقابل فرمانی که تجربه شده می ایستد و آن را اجرا نمی کند. و این می تواند به ضرر درمان شخص باشد.

روزه گرفتن برای پرهیزکار شدن از نظر فکری و اخلاقی و همچنین جسمی است. رمضان، از رمض به معنای سوختن گرفته شده است. تمام موارد بیماری زا در بدن در اثر چندین ساعت نخوردن می سوزد. زیرا ما 11 ماه از سال انواع خوراکیها و غذاهای متنوع می خوریم که باعث می شود خون بدن اسیدی شود و این اسیدی بودن هارمونی بدن را از بین می برد و اکثر حالات مثل خشم، کینه، عصبانیت و … ناشی از اسیدی بودن بدن است. حالت عادی بدن باید باز (قلیایی) باشد. این یک ماه روزه در سال، به بدن کمک می کند تا از حالت اسیدی که بیماری زاست به حالت قلیایی که تعادل جسم است، برسد.

علاوه بر این، سوختن می تواند در تفکر ما اثر بگذارد. با آموزشی که در جلسات می گیریم، به رشد فکری و روحی و روانی می رسیم و اگر مسیر درمان و روزه درست باشد، دیگر ما عصبانی نمی شویم زیرا تشخیص می دهیم طرف مقابل آموزش ندیده است و پرخاشگری، بیهوده برخورد کردن و… می سوزد.

مولانا می فرماید

معده را خو کن بدان ریحان و گل/// تا بیابی حکمت و قوت رُسُل

همه از لحاظ خوشمزگی غذا می خورند، اما آن چیزی که به درد می خورد، خوش معده بودن غذاست نه خوشمزگی. ماه مبارک به ما آموزش می دهد از غذای سالم که به درد سلامت جسم بخورد، تغذیه کنیم.

بیماری های گوارشی بعد از ماه مبارک ناشی از رعایت نکردن تغذیه سالم است. کسانی که خود را موظف به روزه گرفتن می دانند و روزه را دریافتند در وعده سحر غذای کامل که شامل ویتامین، پروتئین، عناصر (ید و پتاسیم و کلسیم و…) و قند است، بخورند، با خوردن غذای کاملی که همه این موارد را داشته باشد، بدن دیگر گرسنه نمی شود، گرسنگی یعنی کمبود یکی از اینها در بدن. در آخر هم یک استکان یا کمتر عرق کاسنی بخورند که هم به هضم غذا کمک می کند و هم جلوی تشنگی را می گیرد.

در افطار هم نباید چند نوع غذا خورد، بهتر است با یک میوه افطار را آغاز کنیم و بعد از نیم ساعت غذای ساده و سبک مصرف شود. از مصرف زولبیا و بامیه، پیتزا و نوشابه و این مدل غذاها به شدت اجتناب شود و نتیجه آن را بعد از ماه مبارک می بینیم.

سفر دومی ها به احترام رهایی و انجام رسالت درمان ملزم به حفظ حرمت ماه مبارک به نحو احسن هستند. سفر اولی هایی هم که نباید روزه بگیرند باید حرمت روزه را حفظ کنند. بیرون از خانه و در انظار عمومی از کشیدن سیگار، خوردن غذا و آب و… خودداری کنند. روزه های چند ساعته بگیرند و انشاءاله بعد از درمان شدن سال آینده با عشق روزه بگیرد.

همه وادی ها از روزه الهام گرفته شده است. روزه یاد گرفتن نقطه تحمل است(وادی نهم)، روزه فکر کردن درست است همانگونه که خداوند در کلام اله مدام تأکید دارد «بیندیشید و تفکر کنید» (وادی اول)، روزه این است که بدانیم مأموریتی داریم و به هیچ نیستیم(وادی دوم)، روزه برای خودمان است نه برای دیدن دیگران( وادی سوم)، و الی آخر. روزه بازسازی و ترمیم جسم و روح است، از لحاظ جسمی ببینیم کجاهای بدن ما اشکال دارد و از نظر روحی ببینیم کجاها ضایعات، فضولات جمع شده و کجاها در وجودمان گل کاشتیم.

رمضان، ماه مهمانی خداست. میزبان همیشه بهترین چیزها را برای مهمان مهیا می کند. خداوند هم فرصت بازسازی بدن را در ماه رمضان برای انسان گذاشته شده است. ماه رمضان، یک ماه قمری است و برای همین هر سال 10 روز نسبت به سال شمسی کمتر است و این باعث می شود در همه ایام سال قرار بگیرد و حکمت آن این است بازسازی بدن در هر فصلی متفاوت است، بدن در زمستان به 8-9 ساعت نخوردن برای بازسازی نیاز دارد و در تابستان به 16-17 ساعت و این نشان از کامل و جامع بودن روزه ما مسلمانان دارد.

ما اینجا بستر را آماده کردیم و آرزوی ما این است که یک نفر از این در بیاید و درمان شود، خداوند هم بستر را آماده کرده و به ما یاد داده بدن نیاز به ترمیم و بازسازی دارد. هر چه از بالا می بارد نثار(رحمت) بر ماست ولی ما با کج فهمی آن را زجر می بینیم.

اجرای فرمان الهی سه عایدی دارد: 1- رحمت، 2- مغفرت، بخشش خداوند، 3- برکت(سلامت روح و جسم)؛ زمانی که لیاقت روزه گرفتن داشته باشیم روزه ما را می گیرد و دیگر برای رسیدن زمان افطار، به ساعت نگاه نمی کنیم و برای سحری بیدار می شویم. با نظم در خوردن، خودبه خود سیستم بدن در این مدت تنظیم می شود و بازسازی صورت می گیرد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: یوسف- میثم1- علیرضا2- مجید- مختار- حسین- آرش-

همسفران: غفاری- ابراهیمی- موسوی- تقیان- توانا- سبحانی- کشاورز- زیلایی- سیدمحسنی-