یکی از آفات عشق به خدمت، نمک نشناسی است. «نمک خوردن و نمکدان شکستن»، این از قدرنشناسی بدتر است. قرار نیست در روی کسی بایستد، همین که در ذهنش هم روبه روی کسی بایستد، نمک نشناسی می کند.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: شرایط خدمت

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: دوشنبه 1402/11/23

در ابتدا تولد ده سالگی مسافر محمد نداف را به خودشان و به کل جمعیت سروج تبریک می گویم.

یکی از دلایل کند شدون روند توسعه تشکیلات، ایراداتی است که در بحث خدمتگزاری حادث می شود که با بررسی آن با همدیگر می توانیم آن را برطرف نماییم.

فرد خدمتگزار دو حالت دارد؛ یا عشق خدمت دارد یا خدمت با عشق و این دو با هم تفاوت دارد. کسی که خدمت با عشق انجام می دهد، پیام ها را درست می گیرد و هرچه به او بگویند بی کم و کاست انجام می دهد. چنین فردی اگر مورد تشویق قرار گرفت، غره نمی شود، بلکه می داند مسئولیت او در رفتار و کردار چه در جلسات و چه در بیرون از جلسات بیشتر می شود. وقتی کسی که عشق به خدمت دارد، پیامها را با کج فهمی می گیرد، یعنی هر پیام و آموزشی را الک می کند، آن را از نظر خودش خوب و بد کرده و سپس آنچه دلش می خواهد می گیرد و کاربردی می کند. تشویق ها باعث خوشحالی زیاد و بروز کبرش می شود و با نقد و مذمت به هم می ریزد، بدش می آید و ساختار کینه و نفرت در او شکل می گیرد.

کسی که عشق به خدمت دارد، در همه امور دخالت می کند. در صورتی که وظیفه هر کسی مشخص شده و کسی اجازه ورود به حیطه وظایف فرد دیگری ندارد.

حیطه وظایف هر جایگاهی برای خدمت تعریف شده است و کسی نباید در کار و وظایف دیگری وارد شود. مثلاً مسئول کارگاه باید با استاد و مجری هماهنگ باشد و در کار دیگری وارد نشود. در آیین رهایی سرلژیونها دعوت می شوند که همه بدانند یک تیم تلاش کرده تا یک نفر به قله رهایی رسیده، زیرا آسیب تک محوری بودن در ذهن دیده شده و فرد فکر نکند تنها او درمان کرده است. همچنین فرد رها شده بداند نسبت به همه این اعضا باید قدرشناس و نمک شناس باشد نه نسبت به یک فرد.

یکی از آفات عشق به خدمت، نمک نشناسی است. «نمک خوردن و نمکدان شکستن»، این از قدرنشناسی بدتر است. قرار نیست در روی کسی بایستد، همین که در ذهنش هم روبه روی کسی بایستد، نمک نشناسی می کند. و اگر ما ببینیم و نگوییم در گناه او شریک می شویم. زیرا وظایف خدمتگزاران صدیق، رصد کردن و ارزیابی است. چنانچه بارها گفته شده ما در خدمتگزاری شکل می گیریم، ماهیت ها مشخص می شود که به درمان واقعی و به تعادل رسیدیم یا نه.

نمک نشناسی بدترین اَنگی است که انسان به خودش می زند و بزرگترین افتخار به نظر من نه ثروت است نه ماشین و نه پول مگر اینکه جایی که نمک کسی را خوردی، بگویند نمک خورد و نمکدان نشکست. این خیلی مهم است و به نظر من بزرگترین ثروت و مال انسان می تواند این باشد.

به می سجاده رنگین کن، گرت پیر مغان گوید

که صاحب بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها

خدمت کردن یاد گرفتن راه و رسم هر منزل و هر وادی است. گذر عمر است در طول حیات. شخص بداند باید هر مشکلی سر راهش قرار می گیرد با درایت و تفکر درست حل کند. اگر از ابتدا کج فهم بار بیاییم هیچگونه پیامی نمی گیریم ولی اگر وظیفه خود بدانیم و بخواهیم زکات رهایی خود را به تشکیلاتی که ما را به درمان رسانده بدهیم، دیگر نباید جایگاه خدمت برایمان مهم باشد، آنجاست که خدمت عاشقانه انجام می دهیم نه حسابگرانه، و پیام ها را درست می گیریم کج فهمی نداریم و روز به روز توسعه درونی پیدا می کنیم به آگاهی رسیده و فوران آگاهی تبدیل به شعور و اراده می شود. مثلاً وقتی در مورد تغذیه به آگاهی می رسیم، ذائقه ما عوض می شود، اگر بخواهیم زور بزنیم هیچ وقت تغذیه درست را رعایت نمی کنیم.

بنابراین بدانیم اگر می خواهیم خادم باشیم، خواسته خود را کنار بگذاریم، راهمان را برویم، برداشت های غلط نداشته باشیم، طوری رفتار کنیم حتی با خودمان که آرام آرام ارزشمند شویم و دوستمان داشته باشند، خیلی ها خدمتگزار هستند ولی کسی نمی تواند آنها را به خاطر خودمحوربینی و خودبزرگ بینی دوست داشته باشد. چون عشق به خدمت ذرات کبر و خودبینی در وجود شخص ایجاد می کند و درنتیجه کسانی به او نزدیک می شوند که همین خصوصیات را دارند. زیرا ذرات یکدیگر را جذب می کنند. و همانجاست که تجسس و کند و کاو در کار دیگران پیش می آید.

تشکیلات به این باور رسیده طی سالهای گذشته، هر کس خدمت می کند، در حالی که بند عشقش وصل شده باشد (یعنی خدمت عاشقانه انجام داده باشد) حالش خوب می شود و دیگران واقعاً برای او ارزش قائل می شوند، دوستش دارند و این سبب شادی و کسب نشاط در او می گردد. این افراد هر عملی می کنند سالم است و هر کار مثبتی را برای خوشایند کسی و دیدن کسی انجام نمی دهند و در یک جمله کار نیکو را هنگامی انجام میدهند که هیچ کس نیست، برای همین خدمتگزاران به دو دسته تقسیم می شوند: دسته اول که هیچگونه اعمال نظر و غرض شخصی خود را دخیل نمی کنند که بند عشق روز به روز ضخیم تر و محکم تر می گردد و با این رفتار، در مسیر مرکز گردباد مطمئناً قرار خواهند گرفت. دسته دوم هم کسانی هستند که برای ارضای مسائل روحی و شخصی خود فعالیت می کنند، و با ایده و تفکر تشکیلات روز به روز زاویه شان بیشتر می شود و نوع حرکت عزیزان بدون اینکه حتی خود بخواهند، آنها را به سمت نمک خوردن و نمکدان شکستن می برد.

همه نقطه ضعف داریم، پس زمانی می توانیم به آنها پی ببریم که بخواهیم بند عشق به جلسات وصل باشد نه اینکه فقط ارتباط داشته باشیم. زیرا هرچه موقعیت بالاتر برود، مسئولیت بیشتر می شود و باید بیشتر کار کنیم و بیشتر در پیشبرد منافع و مصالح جمعیت تلاش کنیم.

پس اگر در جایگاه خدمتی قرار گرفتیم و واقعاً خود را مدیون می دانیم، اگر چنین حس هایی داریم، اول آنها را بشناسیم و سپس برطرف کنیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: حسن- علیرضا2- مهدی-

همسفران: ابراهیمی-