بین ایمان و امنیت درونی، رابطه ی مستقیم وجود دارد؛ به این صورت که هرچه ایمان ما نسبت به موضوع یا مسأله ای بیشتر شود، امنیت درونی در ما بیشتر شکل می گیرد و آرامش بیشتری در ما به وجود می آید.

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم: امنیت درونی، خروجی ایمان

استاد: همسفر علیزاده

تاریخ: دوشنبه 1402/11/16

ایمان چیست؟

ایمان یا تصدیق، همان باور قلبی هر شخص نسبت به هر موضوعی یا شخصی است. معنای دیگر آن گرویدن است. از نظر مفهومی ایمان، تجلی نور خداوند در انسان است.

امنیت چیست؟

وقتی در جایی قرار بگیریم که هیچ احساس خطری نکنیم، در امنیت هستیم. امنیت درونی را می توان آرامش معنا کرد. هرجا آرامش داشته باشیم یعنی در امنیت درونی سیر می کنیم.

ایمان، با عمل و حرکت همراه است. زیرا تا وقتی نسبت به یک مسأله یا شخصی سرسپرده نشویم، به طرف او حرکت نمی کنیم. پس اعتقاد و باور قلبی من نسبت به هر چیزی باعث می شود عمل کنیم و به سمت هدف حرکت کنیم. آن چنان که در وادی دهم هم از تفکر سالم می رسیم به ایمان سالم و ایمان سالم هست که ما را به عمل سالم می رساند و بعد حس سالم، عقل سالم و نهایتاً عشق سالم.

بین ایمان و امنیت درونی، رابطه ی مستقیم وجود دارد؛ به این صورت که هرچه ایمان ما نسبت به موضوع یا مسأله ای بیشتر شود، امنیت درونی در ما بیشتر شکل می گیرد و آرامش بیشتری در ما به وجود می آید.

امنیت داشتن، زبانی نیست که به زبان بگوییم من ایمن هستم و امنیت دارم، یا وانمود کنیم و خود را فردی باایمان نشان دهیم، ایمان در رفتار، کردار و نگاه ما نمایان است و چیزی نیست که بتوان به آن تظاهر کرد یا آن را پنهان کرد.

اگر ضدارزشها را به تبری تشبیه کنیم، با انجام اولین عمل ضدارزشی، یک ضربه به تنه درخت خود، (خودی که خداوند از صفات خود در آن دمیده) وارد می کنیم. با هر ضربه، یکی از صفات خداوندی در ما از بین می رود و کشته می شود. اگر دیگر ضربه، ادامه پیدا نکند، جای جبران است ولی اگر این ضربات مرتب تکرار شود، ممکن است به ریشه این درخت هم آسیب وارد شود، هرچه بیشتر عمل ضدارزشی انجام دهیم بیشتر در آن غرق می شویم و هر بار این پایه ایمان سست تر می شود و به مرور امنیت درونی رو به زوال می رود و روز به روز اضطراب و دلهره بیشتری در درون ما جای می گیرد.

اگر در جلسات، قوانین و اصول را رعایت نکنیم، یعنی داریم به تفکر سروج، ضربه وارد می کنیم و این باعث ایجاد ناامنی هم برای خودمان و هم برای دیگران می شود. اما اگر به تفکر سروج اهمیت بدهیم و برایمان مهم باشد، در هر حال تمام اصول و قوانین و حرمتها را رعایت می کنیم تا این امنیت در ما بیشتر و بیشتر شکل بگیرد.

یکی از دلایل امن بودن و احساس امنیت کردن در این جلسات این است که کلیه گفته ها، دیده ها و شنیده ها در همین مکان باقی می ماند. وقتی بدانم هر صحبت، مشارکت حتی آمدن من به این جلسات، در هیچ جایی بازگو نمی شود، هم امنیت بیرونی و هم امنیت درونی شکل می گیرد.

امنیت درونی مثل هر یک از فضایل دیگر به مراقبت نیاز دارد تا برگشتی وجود نداشته باشد. زمانی این امنیت دچار خدشه می شود که اشتباهی از من سفر دومی سر بزند. اگر جایی دیدیم امنیت درونی در حال کمرنگ شدن است به خود برگردیم، با تجزیه و تحلیل و ریشه یابی، تسویه ای با خود بکنیم ببینیم چرا این امنیت درونی در حال از بین رفتن است.

هر موضوعی با ضدش شناخته می شود. کفر، مقابل ایمان و به معنای پوشاندن است. هرجا من انسان نعمت های خداوندی را ندیدم، کافر هستم. یا وقتی شرایط آموزش در جلسات سروج که به رایگان در اختیار من گذاشته شده را ندیدم، نسبت به تفکر سروج کافر هستم و ایمان ندارم، حال هرچند زبانی بگویم.

سفری که ما داریم از کفر به ایمان و از پلیدی به صداقت است. هرچه با خودمان صادق تر باشیم و خودمان را واکاوی کنیم و بیشتر مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم و ضدارزشی های درون خود را بیابیم، به ایمان راسخ تر و در نتیجه به امنیت درونی بیشتری خواهیم رسید.

در جلسه قبل گفته شد معراج پله و نردبانی است که ما را به سمت عروج و صعود سوق می دهد. اینجا هم هرچه تزکیه و پالایش را در خود بیشتر کنیم، در حقیقت یک پله از آن نردبان را بالا رفته و به عروج نزدیکتر می شویم و هرچه بالا و بالاتر برویم، امنیت درونی تقویت می شود و بیشتر متوجه آن خواهیم بود.

در هر حال در هر جایی هستیم باید بر اعمال خود نظارت داشته باشیم آنجاست که می توانیم در امنیت درونی باشیم و همیشه از آرامش نسبی برخوردار باشیم. اگر ایمان به تفکر سروج داریم، باید نقدها و تذکرات و پیشنهادات را با جان و دل پذیرا باشیم. اگر کسی نقد را نپذیرفت و یا بدش بیاید و عکس العمل نشان دهد، باید به امنیت درونی خود شک کنیم و بداند خدشه ای به آن وارد شده که باید برگشتی به درون خود داشته باشیم تا متوجه اشتباه کار خود شویم آن را برطرف کنیم. میزان تلاش و استمرار ما در مسیر سروج، ایمان ما را نسبت به تفکر سروج نشان می دهد و همین باعث می شود به آرامش و حال خوب برسیم.

هر ایمانی بر چهار پایه استوار است که اگر این پایه ها لرزان شد، ایمان شخص فرو می ریزد. 1- ایستادگی و مقاومت در تمام زمینه ها؛ ایستادگی کنیم و ناامید نشویم زیرا ناامیدی باعث اضطراب و از بین رفتن امنیت درونی می شود. 2- یقین؛ همان ایمان و اعتقاد راسخ است. 3- عدل؛ یعنی هر چیز سر جای خودش باشد، نه افراط نه تفریط، بلکه میانه روی و اعتدال در هر زمینه و کاری و هر تصمیمی. 4- جهاد؛ به معنی کوشش و تلاش، یاد بگیریم در هر موضوعی تلاش کنیم تا از موانع بگذریم.

مراقب تفکرات و همچنین کوچکترین حرکات خود باشیم، چرا که ممکن است اثرات خیلی بزرگی داشته باشد. طبق قانون پروانه، حرکت یک پروانه در جنگل آمازون، هرچند باعث جابجایی هوا خیلی نامحسوس می شود. ولی همین، ممکن است در کشور دیگر مثل آمریکای جنوبی طوفانی به وجود بیاورد. پس برای هر تصمیم و برنامه ای، ابتدا سکوت کنیم، تجزیه و تحلیل داشته و سپس آن را انجام دهیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: عباس جعفرخانی- علی- میثم1- مهدی- علیرضا2-

همسفران: خداییان- موسوی- باقری2- مکری- نوروزی- زیلایی-