“آسمانی شدن یعنی نثار، و زمینی شدن یعنی غبار”؛ پس من اگر بتوانم خودم را از آن فرش به طرف عرش که نهایت آن عروج هست حرکت بدهم یعنی آسمانی هستم و می توانم نثار کنم و خدمت کردن یک سفر دومی نثار کردن است،

موضوع کارگاه آموزشی سفر دوم:

عروج

استاد:

همسفر علیزاده

تاریخ: دوشنبه 1402/11/9

خلاصه سخنان استاد:

دستور جلسه امروز پیرو موضوع هفته قبل یعنی از فرش تا عرش است.

“عروج” در لغت به معنای، صعود و یا بالا رفتن، رسیدن به بالندگی و یا رسیدن به اصل انسانیت هر شخص؛ که “متضاد آن “هبوط به معنی “سقوط و به پایین افتادن”؛ است. هم خانواده “عروج، “معراج است که وسیله ای برای بالا رفتن است و به همین خاطر بعضی ها معراج را نردبان تعریف کرده اند.

استاد هفته قبل در مورد نثار و غبار صحبت کردند و امروز می خواهیم ارتباط این کلمات را با عروج متوجه شویم.

نثار، یعنی “بخشیدن، در طبق اخلاص گذاشتن” و غبار از نظر من پوشش یا حجاب و در کل حائل می تواند باشد.

“آنچه در آسمانهاست نثار است، و آنچه در زمین است غبار است”. یا به عبارت دیگر، “آسمانی شدن یعنی نثار، و زمینی شدن یعنی غبار”؛ پس من اگر بتوانم خودم را از آن فرش به طرف عرش که نهایت آن عروج هست حرکت بدهم یعنی آسمانی هستم و می توانم نثار کنم و خدمت کردن یک سفر دومی نثار کردن است، البته اگر خدمت من درست و خالصانه باشد؛ یعنی خدواند وقتی انسان را خلق کرد از روح خودش در او دمید، و از صفات خودش در ابعاد کوچکتر در انسان تعبیه کرد و این دمیدن روح همان نثار است که شامل حال ما شده است و ما زمانی می توانیم حق این نثار را به جا بیاوریم که بتوانیم خالصانه خدمت کنیم.

این جمله مشهور آفای مفتون که می‌فرمایند: هر بار که توانستم از خواهشهای نفسانی خود پیروی نکنم، شهادتی را تجربه کردم، گویای این مطلب است. واژه هر بار ، یعنی تداوم و سرسختانه جلو رفتن و راه صعود را در پیش گرفتن که لحظه ای سکون هم ممکن است سقوط را به همراه داشته باشد.

مهم ترین ابزار برای رسیدن به عروج یا قرار گرفتن در مرکز گرد باد چیست؟

“رسیدن به دانایی”؛ هر چه دانایی خود را نسبت به مسائل مختلف بالا ببرم، و در نتیجه به آن دانایی موثر برسم می توانم ازاین پلکان بالا بروم و صعود شامل حالم بشود.و این برای هر کس متفاوت است و بستگی به شرایط هر کسی دارد.

شرط رسیدن به عروج یا آسمانی شدن یا در مرکز گرد باد قرار گرفتن چیست؟

1-دچار کبر وغرور نشدن، و نا سپاس نبودن؛ که طبق آیه کلام الله که می فرماید: «ان الانسان لربه لکنود».یا «ان الانسان لیطغی».یک انسان ممکن است در زمانی که به سمت ارزش ها حرکت میکند غرور پیدا کند و ناسپاس شود که در آن صورت از نثار به غبار می رسد.2-ایمان، صبر و تحمل، عشق؛ چون در همه حالی شیطان و نیروهای بازدارنده در کمین است و با لباس زیبا و از روی نقطه ضعف ما وارد می شود که در کتاب ادموند و هلیا به وضوح به این موضوع پرداخته است.3-همسو و وصل بودن به جلسات،4-رعایت اصول و قوانین و حرمت ها.

“تغییر آسان نیست، ما باید وجود خود را پرورش دهیم و ورزیده کنیم همانطور که جسم خود را با ورزش ورزیده میکنیم، و رنج این مسیر را بپذیریم. “اصولاً رنج دو گونه است: “رنج آگاهانه که من انتخاب میکنم مثل قبول شدن در کنکور که می توان آن را رنج مقدس نامید و”رنج اجباری” که روز گار به من می دهد و از روی اختیار نیست؛ سختی ها به ما وسعت نگاه می دهد و ما را می سازد؛ پس از سختی و رنج نترسیم تا بتوانیم ساختار قبلی خود را خراب کنیم، و ساختار جدیدی برای خود بوجود بیاوریم واز غبار جدا شویم و سمت عروج حرکت کنیم.

در پایان شعری از مولانا که مضمون آن می تواند گویای همین مطالب باشد را بیان میکنم.

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید

در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید وزین مرگ مترسید

کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

بمیرید بمیرید وزین نفس ببرید

که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید.

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان

چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

بمیرید بمیرید وزین ابر بر آیید

چو زین ابر بر آیید همه بدر منیرید

وقتی زندان درون خود را شکستیم بزرگ می شویم و به رشد و بالندگی می رسیم و امیر خود می شویم و مثل ماه ساطع نور خواهیم بود.

“حرکت از “ضد ارزش ها به سمت ارزش ها” یا به اصطلاح از”خوب به بد” رفتن، مثل هیجان عبور از یک نهر باریک است، اما بالعکس برای” برگشت از “ضد ارزشها به سمت “ارزش ها باید از “اقیانوس گذشت؛ پس مراقبت لازم است، و مراتب دانایی را باید مد نظر بگیریم،.یعنی انسان باید به مرور زمان به صورت پلکانی با در نظر گرفتن مکان و زمان به سمت ارزش ها حرکت کند و زمین وجودی خود را پاک کند و بذر سالم بکارد تا بعد بتواند به مقام شامخ انسانی برسد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت کردند:

مسافران: علیرضا1- میثم2- کیانوش- علیرضا2- حسین(ک).

همسفران: مکری- کشاورز- باقری2- نوروزی- زیلایی- حریری