اولویت بندی برای هر نیاز و خواسته ای بر اساس توانمندی هر شخص است و می تواند به مرور زمان این اولویت ها تغییر کند. هرچه شناخت از روند رشد و توانایی خود بیشتر باشد، این اولویت ها عقلانی تر می شود. آنجاست که خواسته ها را بر اساس توانایی های خود غربال و اولویت بندی می کنیم.

موضوع کارگاه آموزشی مسافران:

خواسته یا نیاز

استاد:

مسافر سفر دوم علیرضا

تاریخ:

شنبه 1402/11/7

تا قبل از ورود به جلسات فرق خواسته و نیاز را تشخیص نمی دادیم برای همین دنبال خواسته ها رفته و درجا زدیم.

طبق جزوه جهانبینی ما در یکی از مراتب نفس که شامل نفس اماره، نفس لوامه و نفس مطمئنه هست، قرار داریم. نفس اماره، یا امر کننده به ما امر می کند و اکثر خواسته ها، از همین نفس اماره ناشی می شود که باعث به بیراهه رفتن و ضرر و زیان می شود.

در نفس لوامه خسارات و زیان هایی که در مرحله نفس اماره به بار می آوردیم، همچنان هست ولی به شکل خیلی کمرنگ تر، یعنی همچنان آن مسائل ضدارزشی برطرف نشده است، فقط تا حدودی وجدان بیدار شده است، برای همین پس از انجام کارضدارزشی، نسبت به انجام آن ناراحت می شویم.

اما در مرتبه نفس مطمئنه، انسان نیازهایش را تشخیص می دهد و با توجه به داشته ها و شرایطی که در آن قرار دارد، از میان خواسته ها، نیازها را می یابد و به دنبال رفع آنها برمی آید.

در جلسات سروج، آموزش برای همه یکسان و به یک شکل است. ولی برداشت هر کسی نسبت به دیگری متفاوت است. همه عزیزان در بدو ورود با هم برابرند، همه مصرف کننده اند، ولی تفاوتها زمانی شکل می گیرد که شخصی به دنبال خواسته اش باشد یا نه نیازهایش را پیدا کرده و دنبال رفع آنها برود.

خواسته، خواهش کردن است. وقتی کسی نمی تواند بر اساس استدلال عقلانی موضوعی را پیش ببرد، دست به دامان خواهش و تمنا می شود. پس خواسته ها اصولاً آن چیزی است که دلمان می خواهد. خواسته داشتن برای مصرف نکردن مواد، شاید برای شروع خوب باشد، زیرا در جامعه نه بیماری اعتیاد شناخته شده و نه درمان آن، اما اگر این خواسته توسط دانایی شکل نیاز به خود نگیرد، و مسافر به هر طریقی بخواهد به دنبال خواسته اش برود آسیب زاست.

با دانا شدن نسبت به مشخصات بیماری اعتیاد و فهم و درک اینکه درمان، فقط مصرف نکردن مواد نیست، خواسته به نیاز تغییر می یابد. شخص با دانایی می فهمد ریشه بیماری اعتیاد در جسم است و به این نتیجه می رسد که به جای پرهیز یا فرار کردن از مواد باید دنبال این باشد که بدنش از مواد بی نیاز باشد. این دو باهم متفاوت است.

هرچه درک ما نسبت به این که جسم باید ترمیم شود بیشتر شود، روزبه روز با حرف گوش کردن، و تعادل جسمی به تعادل رفتاری هم نزدیکتر می شویم. در ادامه با آموزش گرفتن و کاربردی کردن از لحاظ شخصیتی هم رشد می کنیم و می فهمیم آن چیزی که الان هستیم دیگر نباشیم. یعنی شخصیتی که با انجام فرامین نفس اماره پیرو تفکر افیونی بوده، بمیرد و یک شخصیت جدید با تفکر سالم متولد شود.

حال کسی که این را درک کرد و وارد پروسه درمان شد، حتماً با مشکلات زیادی اعم از اقتصادی، خانوادگی، اجتماعی، شغلی و… هم دست به گریبان است ولی باید بفهمد تا زمانی که مشکل اعتیاد حل نشود، شاید این مسائل به صورت مقطعی تا اندازه ای حل شود، اما دوباره سر باز می کند. پس می شناسد که درمان نیاز اوست.

اگر شخص در این مرحله با خودش تسویه حساب قطعی نکرده باشد، از رفتارهای بی اعتمادی خانواده و دیگران می رنجد برای همین درصدد تأییدطلبی برمی آید و کارهایی از او سر می زند که نشأت گرفته از خواسته است نه نیاز. شاید تا مدتی کسی متوجه نشود اما قطعاً شخص به درمان نمی رسد. یا اگر بدون در نظر گرفتن نیاز زمان و مقدار دارو را با ذهنیات خود تغییر دهد و آنچه دلخواهش است اجرا کند، قطعاً به درمان نمی رسد و جایی اینها نشان داده می شود.

در حال حاضر برای سفر اولی ها، به دلیل احاطه تفکر افیونی بر یک مصرف کننده، تشخیص اینکه چه چیزی نیاز و چه چیزی خواسته است، سخت است. این سختی زمانی سهل می شود که از راهنمای خود راهنمایی بگیریم. با صداقت با او علائم خود را و هر آنچه در ذهن مان می گذرد در میان بگذاریم. تا به جای خشم درون، مبارزه نرم با خواسته های نامعقول نفس را به ما یاد بدهد.

اولویت بندی برای هر نیاز و خواسته ای بر اساس توانمندی هر شخص است و می تواند به مرور زمان این اولویت ها تغییر کند. هرچه شناخت از روند رشد و توانایی خود بیشتر باشد، این اولویت ها عقلانی تر می شود. آنجاست که خواسته ها را بر اساس توانایی های خود غربال و اولویت بندی می کنیم.

اولویت اول و اصلی در اینجا درمان است. اما درمانی که مدنظر جلسات است نه آنچه خودمان تجزیه و تحلیل می کنیم. زمانی که به این درک می رسیم دیگر دنبال کم و زیاد شدن دارو نیستیم، دنبال تنظیم دارو بر اساس علائم بالینی هستیم. و این زمانی میسر است که اعتیاد را درک کرده باشیم. دیدگاه تفکر سروج این است که ترک به غیر از آسیب و بی تعادلی بهره ای برای شخص ندارد. به این دلیل شعار اصلی جلسات این است: «اعتیاد را ترک نکنید، درک کنید تا درمان شوید». درک به من مسافر کمک می کند به تشخیص برسم و تشخیص به من قدرت می دهد با توان اجرا کنم.

یکی از تشخیص هایی که نیازمان است درک کنیم این است که بدانیم هیچ شخصی به هیچ مصرف کننده ای نمی تواند کمک کند، رسیدن به این تشخیص، قدرتی به من مسافر می دهد که بدانم دنبال نیازها رفتن، در ابتدا تشخیصش با سرلژیون است ولی درک و اجرای آن با من مسافر است.

در خاتمه باید گفت نیاز اولیه ما در اینجا صبر است. دنبال رکورد زدن نباشیم، صبر کنیم

سعدی می فرماید:

نوید گردش ایام را که صبر، تلخ است ولیکن بَرِ شیرین دارد.

هرچند صبر تلخ است ولی انشاءاله با صبر به نیازهایمان می رسیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: محمدحسین- ابراهیم- جواد- محمد- علیرضا2- حسن1- امید- مجید- اسماعیل- اصغر- آرش- مصطفی- غلامرضا- حسین-

مسئول نظم کارگاه آموزشی:

مسافر سفر دوم هادی