وقتی بخواهیم کسی را به خانه خود دعوت کنیم، سعی می کنیم به بهترین نحو مقدمات پذیرایی اعم از نظافت خانه، نظافت خودمان، پذیرایی آبرومندانه و… را مهیا کنیم، اما آیا وقتی می خواهیم خدا را دعوت کنیم تا با او گفتگو کنیم مقدمات آن را فراهم می کنیم؟ چقدر خانه دل خود را که انباشته از کینه، نفرت، کلک، دروغ، حسادت، مقایسه، سرزنش و همه ضدارزشی هاست، تمیز می کنیم؟!

موضوع کارگاه آموزشی: تفسیر دعا

استاد: جناب آقای مفتون

تاریخ: چهارشنبه 1402/11/4

در ابتدا میلاد باسعادت مولود کعبه، حضرت علی(ع) و روز پدر را خدمت همه تبریک عرض می کنم. ما پدرها در زمان سوءمصرف در مورد فرزندان خود قصور داشتیم و انشاءاله با درمان شدن بتوانیم این قصورها را جبران کنیم.

دعا چیست؟

ریشه دعا از دعوت می آید. دعا، دعوتی است که ما از خداوند داریم. اما چرا خیلی از دعاها مستجاب نمی شود؟

خیلی از ما از دعا مثل زاپاس ماشین استفاده می کنیم. یعنی زمانی که جایی گرفتار شدیم و به مشکل برخوردیم یادمان می افتد که با نذر و نیاز و دعا از خداوند کمک بگیریم که اینها دیگر دعا نیست، معامله است. دعا مثل فرمان ماشین است که ما را در مسیری که باید برویم هدایت می کند.

وقتی بخواهیم کسی را به خانه خود دعوت کنیم، سعی می کنیم به بهترین نحو مقدمات پذیرایی اعم از نظافت خانه، نظافت خودمان، پذیرایی آبرومندانه و… را مهیا کنیم، اما آیا وقتی می خواهیم خدا را دعوت کنیم تا با او گفتگو کنیم مقدمات آن را فراهم می کنیم؟ چقدر خانه دل خود را که انباشته از کینه، نفرت، کلک، دروغ، حسادت، مقایسه، سرزنش و همه ضدارزشی هاست، تمیز می کنیم؟! آیا دعوت کردن خداوند با وجود اینها نوعی بی احترامی نیست، و دلیل همه اینها این است که نمی شناسیم مهمان ما کیست و ما از او چه می خواهیم و برای چه می خواهیم؟

چرا در پایان جلسات دعا می خوانیم؟

دعای پایانی جلسات، برای اتحاد بین ماست. چنانچه دعا با «ما» شروع می شود؛

«خداوندا ما در پی هم روان شده ایم»؛

هیچ کدام به تنهایی نتوانستیم با مسأله اعتیاد مقابله کنیم ولی در این تشکیلات در کنار هم با درمان گروهی نظام مند همراه با پروتکل درمان که شامل داروی مناسب، زمان مناسب و آموزش متناسب با مشکل اعتیاد همراه با رعایت حرمت و حریم و قانون به یکدیگر کمک می کنیم تا بتوانیم با مسأله اعتیاد روبه رو شویم. در درمان گروهی همه یک هدف داریم و آن درمان شدن یک نفر است. برای همین اگر کسی دانسته یا نادانسته یک حرکت ناشایست مثل استفاده از مواد قبل از ورود به جلسات، انجام دهد، حرمت این مجموعه را زیرپا می گذارد و به مجموعه ضرر می زند نه فرد.

تا بدانیم آنچه نمی دانیم؛

همه ما که اینجا نشستیم، ادعا می کنیم همه چیز را می دانیم در صورتی که با آمدن به اینجا، می فهمیم چیزهایی را نمی دانیم. نشناختن اعتیاد، مشکل اصلی جامعه ماست. برای همین هر هفته بدون استثنا جلسه شناخت اعتیاد تشکیل می شود تا مصرف کننده اول بداند اعتیاد چیست و بعد برای آن کاری بکند و یا همسفر بداند سهم او در وضعیت کنونی زندگی اش که دچار شرم و ترس و گناه شده چقدر است.

از هستی و نیستی؛

هستی هر آن چیزی است که می بینیم و نیستی آن چیزهایی است که هست ولی ما نمی بینیم. مثل امواج رادیویی و… آموزشها کم کم باعث باز شدن حس های ما می شود و به مرور چیزهایی می بینیم که قبلاً نمی دیدیم. یک همسفر که با تمام وجود تلاش می کند مصرف کننده خود را وارد درمان کند، به مرور می فهمد او نمی تواند کاری برای مصرف کننده اش بکند و با این دانستن، یک نیستی برایش هست شود.

خداوندا!

اینجا موقع دعوت است. اما اگر این دعوت با خلوص نباشد، خداوند دعوت ما را اجابت نمی کند. از این رو همیشه در آخر جلساتی که در اینجا یا بیرون از اینجا در دانشگاه و جاهای دیگر داریم، می گویم اگر حرفهای امروز ما روی یک نفر تأثیر مثبت گذاشته باشد، ما اجرمان را از خداوند گرفته ایم.

تاریکی ها را تجربه نمودیم

تاریکی ها، همان درون ماست، بی خوابی و بدخوابی های شبانه، عصبانیت، پرخاشگری، دنبال مواد بودن، دنبال دور زدن، دنبال دروغ گفتن، محبت های دیگران را در حق خودمان ندیدن، تنش داشتن در وجود خود، از کسی بدمان آمدن و متنفر بودن نپذیرفتن حق یعنی در تاریکی هستیم. از این رو خداوند در سوره بقره می فرماید: «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور: خداوند ولی کسانی است که از تاریکی بیرون می آیند».

ما را با روشناییها آشنا گردان

هر چقدر بپذیریم در تاریکی هستیم، و سهم خود را در مشکلاتی که گریبانگیر ماست، بپذیریم و بفهمیم وضعیت کنونی ما عین عدالت است، به همان اندازه می توانیم از تاریکی بیرون بیاییم و در مسیر روشناییها و نور باشیم.تمام تلاش آموزشها این است که بفهمیم در چه موقعیت و وضعیتی هستیم. اگر ما باعلم و آموزش گرفتن آگاه شویم و یاد بگیریم و حس هایمان باز شود از تاریکی ها بیرون آمده و به سمت روشناییها حرکت می کنیم و آنجاست که خداوند ولایت و سرپرستی ما را بر عهده می گیرد. یعنی فرامین خداوند را اجرا می کنیم.

تا به فرمان عقل نزدیک شویم

پس باید یک سری غربالگری در وجود خود بکنیم تا آماده شویم به فرمان عقل نزدیک شویم. یعنی بفهمیم با مصرف مواد داریم چه بلایی سر خودمان و خانواده مان می آوریم و چقدر ارزش خود را روز به روز در همه جا کم می کنیم.

و به مکانی برسیم که از آنجا انشعاب یافته ایم

خداوند در سوره حجر، آیات 28 و29 می فرماید: «من از گل خشكیده‌ای بشری ‌آفریدم، پس هنگامی كه او را موزون ساختم در او از روح خود دمیدم»، مکانی که از آن انشعاب یافتیم، خود واقعی و همان روح خداوندی است. ما از خودمان یک خودی ساختیم به نام من و روزبه روز از آن چیزی که خداوند خلق کرده دور شدیم و این دور شدن منیت، بزرگ بینی، خودمحوری و خودمهم بینی برای ما به وجود آورده و اینها همان تاریکی هاست که در آن غوطه وریم و نمی بینیم.

هرچه از عالم بالا برای ما می آید نثار است و هرچه در پایین وجود دارد غبار است، ما غباری هستیم که نمی گذارد رحمت و نثار بر ما وارد شود. ایثارگران کسانی هستند که نثار شامل حالشان شده است.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: محمد- نصراله- علیرضا1- آرش- مجید- مصطفی- هادی- علیرضا2-

همسفران: غفاری- کشاورز- احمدی- عدنانی- غلامی-

مسئول نظم کارگاه اموزشی:

مسافر سفر دوم عباس